آرشیف

 
چون شدی شوریده  دل ، تنها نـــیی              تو خچــل در نزد کس ، حقــــا نیــی
شور تو، اندیشه ای عشق مــن است                تو مگر با خویشـتن آشنــــــا نـــــیی؟
نه غلط گفتم :،سوءال از خو د کنم !              بیخبر از اصل خود حاشا نـــــــــیی
شاهد هرامر، کزت سر میــــــــز ند              هم بفکر این سر و سو د ا نیـــــــــی
جمله اعضایم اسیر دست  تو  است                تو همیشی، امروز و فردا نـــــــــیی
از طفیل تو ، جهان جــام  من است              شایق ســیم و زر دنیـــــــــــــا نـــــیی
ذرّه ای از نور یزدانی تــــــــــویی              همچو خور، در قید آن آسمان نـــــیــی
نور تو ، هر جا رسد بر هر خــسی              جمله دانند، ساکن صحــــرا نــــــــیی
دائمآ تو در جهش و اندر طـــپـــــش               چون حباب  ، تو بر سر دریا نـــــیی
لحظه ها اینجا و آنجا میـــــد و ی               غائبی از نزد کس؟  وا للــــه نیــــــــی
هر جه احساس است گرفتار تو است           تو یقینآ واحدی ، طـــــــو ی  تیـــــــی
رب العزت داده بر تو مهـــر خــود              غرق او گشتی ، همین حـــالا نــیــــی
جان جانانی ،توای دل ز آن شــــدی               با منی  روح و  روان ،امحاء  نیــــی
جز صفات حق ، درونت نیست نیست         در عبادت هات تو بیپر وا نـــــــیـــــــی
آن جهان تو یگــــانه مو طـــن اســـت           مــهـــــــد عــرفانی بحق ، افنــا نیــــی  
ای تو پاکیزه ز هر چه ناسزا اســــت            توحـصـ ـــین محصوری ، افشـــاء نیی
عادت تو ذکر سبــــــــــحانی بــو د              ای منیر ! تو ظلمت شـــــــبها نـــــــیی
شاد خواهی لحظه های زند  گــــی             جـــاهلا! دور شو! که تو دانــــــــا نیـی
خــالقــا! دادی بمن گنــج یقــــین
خشنودا ! بیسوزش و غوغا نیی