آرشیف

ایکه سی ســــــال تــو سفــر کـــردی
در دل ما، تو خـوب اثـــــر کــــردی

رخ تو زرد، نه ز روی نیـــــــــــا ز
شد ی با مـا، به حقیقت دمســـــــــا ز

خامه و نطق تو کنــــد تســــــــــخیر
همه دلها، چه نوجـوان و چه پیـــــــر

گر تو کردی سخن ز دل آ غـــــــاز
بی پر و بال ،میکنــــــی پــــــــرواز

نکته هایت بســـان مـــــرواریـــــــد
بیغش و بیــــــریا ، بدل پــاریـــــــــد

عقل پر جوش تو قفـس شکـــــــــند
هر کرا دل بود، نقـــــــس شکــــــــند

می رباید ز دل غــــــم جانـــــــکاه
می رساند خــــروش، بردرگـــــــــاه

از کجا ؟ این سخن پــدیدار اســـت:
راز های درون دلـــــــــــــدار اســـت.

با تعـجب بخوانم اشـــــــــعــــارت
بل تجســــم کــــنم که دیــــــــــد ارت

صحبت من تــــــــرا گرفتار است
خود بدانی، که رمز اشعـــــــار است

پند و اندرز تو دوای اصـــــــــیل
بر مریض مرهم است، زمان رحیــــل

بس تجارب که دیده ای ز کمــــال
قلب زارت گرفته است چه مـــــــلا ل

تا مکان است و این زمان باشـــد
باغ و بوستــانت در امـــان باشــــــــــد

زان گلستان چه غنچه هاچیـــد م!
خوش مـــی ناب، ازش تـــــراویـــــد م

خار و گل در کنــــار هم دیـــ دم
بد، با خوب را مصلحـــــــت د یـد م

تو بسفتی ،همه جبـــال بکــــــمال
جمله گفتار تو است : استـــــــــد لا ل

نام نیکویت، در جهــــان مــــا نـد
عشق پا کت، در امان مــــــــــــا نـــد

شعر زیبا ت، گر کنــــــــم آ غـاز
این قلـم با دلــــــم کنــــــــد پـــــر و از

میـــروند تا بســوی لـــو لا کـش
میگـــذارند ارض و امـــــــــلا کــش

این قلم با دلم چو روح وتن است
چون مطر در بهــار، روح چمن است

ز آدمی، گفته ای بسی اشــعـــــار
کردی تعــیین بر وی این معــــــــــیـار

(خشنود) ، از کودکی ترا خوانـــــــد
مظهر عشق و عــلم پنــــــــــد ا رد

عبدالکریم ( خشنود-هروی –کهدستانی )
مقیم شهر کییف –جمهوری اوکرائین.