آرشیف

ایستاده بر دشت در وِز وِز بادی خیف
دشت خشک و مرده لب
در قیرینه گی شبی ظلمانی وموحش
شیهه می کشد
                       زیر پای من
گویی اسپی تازیست یال افشان
می تازد
و در تاختن هایش
ضجه های باد می خزد در عروقم
و راه می کشد
 تا اعماق قلبم
وگلوگاه سرخ رگهایم را
پرفریاد می کند
اینگونه در این دشت
به کجای آسمان عبوس نگاه کنم
روشنایی نیست
پیش پایم چاه بیژ ن است
و رستم های زمانه در چنگال جبن خویشتن شان.
 
اینگونه دراین دشت
بی آسمان و ستاره
گلوگاه سرخ شب را می شکافم
_سرخیی که از انفجار دردی مبهم اندرون ستاره ای شکفت
                                                                                        در شب_
و در غریدن وز وز باد  بر دشت
بر کنار من تکید بر خاک.
 
و اینگونه است که در آسمان،
شب      
             و دشت هماورد سیاهی میمانند
                                                            خاموش
و تازیانه وار
ابلیس مدحشی شب و سیاهی را گره  میزند
و انگاه  نگاه های مختوم من به آسمان
از ظلمت سار شب
عریانی حقیقت تلخی را میخواند:
دیگر در پهن دشت و در میان  بته های بلند خارهایش
چریکی برای مرگش مرثیه نمی سراید
چریگی برای فردای فرزندش
رویایی رنگین نمی بیند
چریکی زخم های تنش را
با دستمال گلدوزی شده دختری
                                                      نمی بندد
و آزادی نیز
دیگر صدای تلخیست و زهر گونه
و عفریته ها ی ابتذال
ذهن سبز ها را در نوردیده است
 
و فلاخن غروری هم
                                   سر گردنه ها را سلام نمی کند.
 
اینگونه است که آسمان و شب
صدای گلوله هارا نفرین نمی سپارد
روباه های شب رو،  غریوی د رگلو گاه شان نماند ه است
کفتار های سیاه چرده و گلو از زوزه وحشی انباشته
چون مار های افعی در حلق تموزگاه دشت
                                                                 می لولند
و بر دشت زهر می پراگنند
ماه از افق تاریکی
                                     بر آمده است
و دشت در وِز وِز بادی موهوم
 شیهه می کشد
چون اسپی تازی که دم کوتاهش را بر هوا تازیانه وار می کوبد
و چریک های وهم
می لرزند از هیبت سیاهی شب
و تن هاشان را در گورستان شب بی آزرم  می پوسانند
بیهود گیی با پوچیی زاده شده اند
در میان انبوه خارهای دشت و آسمان تاریک
زوزه می کشند
چون گرگی هار
چون چرخ بال های کوبرای پنجاه ستاره بر کنارحک شده
با نوار های سرخ و سفید راه راه
که درباد می موید
و بر سینه دشت و دامنه ها
                                           چریک سیاه می پاشند
تا ماهیان سینه آمو
خواب های هولناکشان را از سر ببینند
و سرچشمه ها مویه سرکنند:
فتنه هایی از نو زاده میشوند
آی آبهای زلال سرچشمه ها
بی آلایش اگر نمانید
عفن و تیره گی در پیش است.
 
دشت وِز وِز کنان می نالد
و ستاره ای در مینوردد آسمان تیره را
که مجمر اضطراب های من شده است.
28جدی 1388
کابل