آرشیف

ببینم هرکی چــون طفلان که دارد در بغل سنگی
از آن مجنون گزیند خانه ی بی درب صحرا را

درخت بارور از سنگ طــفلان بهره ور گردد
نبیند شــــــــــــــــاخ بید آلام زخم سنگ ملا را

ز (عبدالله) سخن چون پسته ی بی مغز خندان است
بروی شانه بـــــــردارد (غنی) خرجین طلا را

به دگم اندیشی مـیخواهد کند خورشید را سایه
به پف کـــــی میتوان کشتن چراغ سقف بالا را

بساط خنده گستردم بکـــــــــــوبم آب در آونــگ
فقط دیــــــــــــــوانه میخواند سرود مرغ عنقا را

علـــــم بردار دانش میخورد از کــوردل تیشه
به چشم کور کــــــی بیند که گیرد خرده بینا را

اگر همـــــــــــرزم راه من شود آماده ی پیکار
به پیرامون داعـــــــــــش می کشم خط چلیپا را

زبون پنجه ام فاســــــــــــد شود فردای آزادی
مه و خورشید گــــــــــیرند در بغل عقد ثریا را

دل ار پاک از گنه گردد چو مقناطیس جذاب است
ز شهد آگنده بیند کــــــــــــاسه ی فغفور دنیا را

سرود بلبل بیدل دهـــــــــــد بر گوش دل پیغام
به دیهیم جـــــــــــمال٬ آرا تو کاخ روز فردا را

ز چشم خون فشان سیلاب غم دریای جوشان است
ببین (فرخاری) در قلب حــــــــزین داغ سویدا را