آرشیف

امروز خواستم مطلب را بمناسبت نکوهش خشونت علیه زن بنویسم، اما وقتی متوجه شدم در سر زمین من نه تنها زنان بلکه همه ارزش ها وحرمت ها لگد مال میشود عنوان مطلب را عام ساختم تا بتوانم از انواع تجاوز وخشونت علیه همه ارزش ها یاد آوری نمایم.ازینکه امروز مصادف با روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است حق اول را به حر مت زنان تخصیص میدهم وبر حقوق زن وانواع خشونت علیه آن بیشتر مکث خواهم کرد.

گاهی نویسندگان وقلم بدستان شرائط نا گوار وخشونت علیه زنان را در افغانستان زاده برداشت های دینی ومذهبی میدانند که مردم ما مدعی آن اند ومن لازم میدانم تکرار کنم که اکثریت قاطع ساکنان سر زمین من مردمان فرا قانونی اند که تابع هیچ قانون ومقرره در محیط زندگی خویش نمی باشند. عدۀ زیاد از مردم ما تابع هوا وهوس وخواهشات شخصی وعقده های درونی خود میباشند وعدۀ کمی بپاس وجدان بیدار وخدا ترسی خودرا در برابر دیگران مسئول می پندارند وراه زهد وتقوی خشک ومنحصر بخودرا در یش گرفته اند ونفع آن تنها بخودش می رسد چون توانای اصلاح دیگران را ندارد وبخود بسنده میکند..البته در افغانستان اگر ملا ورهبر دین پشتبانه قدرت نداشته باشد کسی حرف آنرا گوش نمیکند.

اگر از زمام داران بگوئیم ایشان خودرا مصئون وواجب الاحترام دانسته پابند هیچ قانون نمیباشند. ما در طول تاریخ شاهد آنیم که پادشا هان وسلاطین ما با ادعای دینداری به قرآن وکتب آسمانی هیچ احترام قائل نشده خون خود ودیگران ریخته اند.دین که خورا رحمت معرفی نموده مالکان ومدعیان آن جزء کشتن وبستن وسوختن چیزی دیگری به مردم تبلیغ نمکینند وعمل شان زیر نام جهاد ومقاومت وبیگانه ستیزی کاملا خشونت است نه بر مردان وزنان پیر رحم مکینند ونه بر اطفال در حالیکه در دین اسلام آزار ئاذیت اطفال زنان وکهن سالان به هر آئین که باشند حرام است آما…

 وقتیکه قرآن مطابق خواهشات شخصی تر جمه وتفسیر شود پس مجال برای تطبیق قوانین دیگر نیست.در افغانستان قوانین وضعی وآسمانی همه تابع تمایلات اربابان قدرت است.زنان را بحکم آیه قرآ ن خانه نشین، دست بین ومحتاج مرد ساخته اند در حالیکه تقاضای قرآن این نیست.زنان را به بهانه فتنه وفساد نه تنها از مکتب ومدرسه که از مسجد ونماز نیز باز داشته اند.از دین تنها جهاد و{کشتن} غنیمت{چور} را آموخته اند.لذا منظورم این است که فجایع ونارسی های افغانستان نباید از آدرس دین ومذهب مورد بر رسی قرار گیرد چون اکثر مدعیان مذهب به دین وقرآن توهین میکنند.در دین مثله گناه کبیره است مدعیان دین چشم را میکشند بینی را می برند وبا پاشیدن تیزاب بر رخ دختران چهره هارا مسخ میکنند.وعدۀ که بی دین اند با مالیدن رنگ وروغن چهره هارا نا میمون میسازند.

* در کشور من بر دختر پنج ساله تجاوز میشود آنهم دسته جمعی و همین افراد در مسجد هم میروند وخودرا به خدا نیز نسبت میدهند. در کشور من نه حق کار که حق زندگی هم به زنان داده نمیشود. زنان خادم وکنیزه خانه یاد میشوند دشنام توهین واهانت را با خون سردی می پذیرند چون حرف معمولی ورواج خانه است؟!.روز مبارزه علیه خشونت بر زنان بخاطر ترور خواهران میرا بال نامگذاری شده ، کاشکی در کشور من هم عدۀ محدود ترور شوند،اما درین سر زمین در حالیکه نفس دارند شخصیت ندارند، در حالیکه نفس دارند حق تحرک وجنبیدن را ندارند.در کشوری ما همه ارزش ها از قبیل حقوق زن، حقوق بشر،  روز مادر وغیره یک شعار است.وقتی این روز ها والقاب ارزش دارد که فضای حرمت به این ارزش ها وجود داشته باشد همه از طریق ستیژ ومنبر تبلیغ میشود وباز تا سال آینده فرا موش میگردند.در شهر ها به عدۀ از دختران وزنان اجازه داده میشود تا به نام آزادی واستفاده از حقوق درپوشیدن لباس ورنگمالی چهره افراطی عمل کنند،در حالیکه این آزادی نیست این اغوا وفریب است در کشور های مدرن زنان ودختران هفته یک روز هم روی وصورت خودرا رنگمالی نمیکنند چون به کار وسازندگی مصروف اند این یک حق نیست یک سلیقه اضافی در صورت بیکار ی واشتراک در کدام مراسم خاص است. در محل کار بسیار به ندرت آرایش وجود دارد، اما در افغانستان همه حق را در پوشیدن لباس ومالیدن رنگ بر سر وصورت ومسخ چهره ها خلاصه کرده اند؟؟؟ این حق نیست این مصروفیت انحرافی ومصرفی غیر مفید برای جامعه برای سر گرمی کسانی است که حق را درست درک نکرده اند.

راستی علاوه از زیر پا کردن ارزش زن واحترام به مقام مادر به مرد های این سر زمین نیز کسی حق قائل نیست.میشود زن ومرد هردو را یکسان قربانی خشونت خواند؟ بلی قومیکه از دانشف تر بیت سالم محروم مانده باشد چه مرد وچه زن قربانی خشونت جهالت شده اند وافغانستان به چنین صفت موصوف است. ما امنیت را اهانت کردیم، ما دموکراسی را به افتصاح کشانیدیم وما بودیم که جهاد ونتائج آنرا به دریائی خون مظلومین بی دفاع انداختیم وماستیم که مام میهن را بار بار به بیگانه ها فروختیم وماهستیم که مقاومت را بخاطر اسارت مجدد ودوامدار ادامه میدهیم وما هستیم که ارزش های آزادی بیان را برای یاوه سرای ودموکراسی را برای قانون شکنی وانارشسم می پذیریم خلاصه هیچ ارزش بدون پایمال شدن باقی نمانده است.

به امید روزیکه افغانستان دارایی سیستم منظم با ریشه های واقعی عدالت اجتماعی بین اقشار واصناف مختلف باشد ،هم زن وهم مرد وهم طفل جایگاه وحقوق خودرا بدرستی درک کند. ما در سال جاری شاهد صحنه های دلخراش از نقض حقوق بشر وخشونت علیه زنان واطفال بوده ایم که در کمتر نقاط جهان تکرار شده آن هم سر زمین مسلمانان ،سر زمین دلیران ومجاهدان، سر زمین قهر مانان آزادی خواه ،سرزمینکه جنگ ولاوری بجای آزادی اسارت را به ارمغان میاورد.خداوند عاقبت را بخیر داشته باشد کشور ما فعلا به جنگل تبدیل شده که امتیاز به جسیم الجثه هاست اول فیل وبعد دیگر جانوران مستحق امتیاز وحق اند. خورد ها زیر پای اند عقل وخرد را مجال نیست خداوندا مارا ازین حالت نجات بدهد آمین.

تاریخ نا مگذاری این روز:

روز 25 نوامبر به این دلیل به عنوان روز جهانی محو خشونت علیه زنان انتخاب شد که یادآور ترور خواهران میرابال بود که در روز 25 نوامبر سال 1960 به دلیل مبارزه علیه دیکتاتوری ژنرال رافائل تروخیلو در جمهوری دومینیکن به دست ماموران دولتی ترور شدند.

ترور این سه خواهر واکنش گسترده ای را در داخل این کشور و سطح جهانی به دنبال آورد و به تشدید مخالفت علیه حکومت رافائل تروخیلو و سرانجام، ترور و سرنگونی این رژیم منجر شد.

با تلاش گروه های مدافع حقوق زنان، مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ماه دسامبر سال 1999 با صدور قطعنامه ای 25 نوامبر را روز جهانی محو خشونت علیه زنان اعلام داشت و برگزاری مراسمی به این مناسبت را به کشورهای عضو توصیه کرد.

هدف اصلی از برگزاری این مراسم آگاه سازی جوامع نسبت به وضعیت زنان و تاکید بر غیرقابل قبول بودن خشونت از جمله خشونت خانگی علیه زنان عنوان شده است.

به گفته گروه های مدافع حقوق زنان، در حالیکه زنان در نقاط مختلف جهان به طور مرتب در معرض خشونت قرار می گیرند، دامنه و ماهیت این موضوع به طور کامل مشخص نیست زیرا در بسیاری موارد، دیدگاه رایج جامعه چنین رفتاری را نابهنجار نمی پذیرد و آن را تحمل و گاه حتی تشویق می کند.