آرشیف

بهـــــــا ر

 
 
هــر طــرف جلــوه کنــد  منظـر رنگین بهـــــار
شـــد جوان عــالــم پــیر از رخ سـبزیــن بهــــار
صــبح دم بـــاد  صبـــا عطــر فشـــان مــی آیـــد
   بشگفـــد دل بــه بــر از طــره ی مشکـیـن بـهــار
فـــرش گل شـــد دمن و دامن کو هســار و چمــن
بلبل از شــوق گـلــــست عا شق  مسکیـــن بهـــار
ابـــر نیسان چــه گهـــر ریـــز بؤد هــر طـــر فی
میکند زنـــده تـنی خفتـــــه ی نســـــر ین بهـــــار
لالــه در بــــزم د مــن  بــــاده  زنیـــســــا ن دارد
قـــــدح در کــف دل پــــر داغ زسمــیــــن بهــــار
یـــادم آمــــد بــه و طـــن سیــــر گلستــــا نـــم د ر
پــــرتـــوی مهــــر فــــرو زنده و زریــــن بهــــار
  یــــارب امــیـــد وطـــن را زعفو,و الفت  خو یش
بنـــوازی کـــه شـــود گلشـــــن رنگیـــــن بهــــــار
دل طلـــب دارد ( عزیزه ) گــل و بستــا ن و طــن
نشنـــــؤد حرف من و قصـــه ی شیریـــــن بهـــــار
 
 

شقـــــــا یــق

 
در چمــــن دیــدم شــقا یــق رونـقی بســیار دا شـــــت 
گـــوئیا در ســـر هــوای جلـــوه ی  د لـــدار دا شــــت 
در کفـــش  جــــا می پر از می همچــــو لعلی آتشیـــن
در جــگــــر داغ جـــدا ئــی از فـــراق یــــار داشــــت
عـــاشقــان محــو, جمــا لــش هــــر یکــــی دل باختــه
همــــچو  شمع انجــــمن پـــر وانه ها بسیـــار دا شـت
نور حسنـــش  صحـن گلشــن را فــروز ان کرده بــود
کز فـــــروغ دست قــــدرت  جلـــوه ی سرشاردا شـت
صبــحــــدم دیـــدم شقــایــق را کـــه از مستــــی نــــاز
د لــــــر با ئی دا شـــــت گو یا جـــذ به ء دیــدارداشت
بــا غبـــان بـــا لیــــده هــر دم از چــنین رعنـــا گلـــی
کز هــزا ران د ر بسـا طش  یک  گلـی بی خارداـشت
از تمـــا شـــایـــش (عـزیـزه) محــــو, گشتــم زانـکه او
شبنمی  از صبحـــدم چون خــــال بر رخسار دا شــــت