آرشیف

به استقبال از مطلع غزل محترم وحید (ادا)
 
بگذرزسرگرانـــی تـــادربــلا نمــــانــی
کاسودگی محال است این نکته گرندانی
 
 
رفتی به راه مردم، خـــــورشیـــــد آسمانــی            درجســم بینــوایـــان، آب و خـــرو روانــــی
با توروم به جایی، سرچشمــه ی حــیاتســت            گردرسپهـــرانســـان، آیــم بـــه پـــرفشانـــی
باهم چو مشت باشیم، برفــــرق زورمنـــدان            نتوان همی بجایــــی، بـــیزور کـــامرانـــــی
باپای سوی جانــــان، رفــتن هنــرنبـــاشــــد            رفتن به سرچوآهو، کـــاریـــست قهرمانــــی
به دورشمع روشن، پـــروا نــه کــن گـــدازم           نبود به گاه پیکار، پـــروانـــــه را عنـــانــــی
چون خشت کاخ میهن، ازهـــم جدا نباشیــــم            درآسمان صافش، پرویــن و کهـــکشـــانــــی
مارا سپاس باید، بـــرفیــض روح بخــشـــش           زان سفره ی که خوردم، روزی دو لقمه نانی
پیری که رهنورداست، برطرف بام گـردون            آری توان رسیــــدن، بـــافکـــرت جــوانــــی
بی ره روان چنـــدی، دربستـــرزمـــان هـــا            دیـوانـــه مینهـــد پـــا، درراه نــــاتــــوانــــی
پـــا ازگـــلیم بیـــرون، زاهـــد کــند روا دان            آســــوده تردواند، خرتــابـــه پـــیش جــانـــی
 بردست پرتوانم، گیرم چـــراغ وحـــدت
یورش ببربه ظلمت، (فرخاری) تاتوانی
 
 
مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور، کانادا