آرشیف

هـر تـنـک فـکـر یـکـه بـیـنـد درره ی هـابـل مـرا
مـیـدرد بـر نـوک خـنـجـر سـیـنـه چـون قـابـل مرا

مــاه اگـر ظـاهـر شـود از زیـر چـتــر زلــف یــار
بـیـنـی درخون غـوطـه ور مـذبوحه ی بسمل مرا

والــه چـون پـروانه ام بـرگـرد شـمع جـان فروز
صــدر بـنـشـانـنــد بــه بـــزم مــردم بـیـــدل مـــرا

غم مخور مومن برغمت شعر مـوزون گـفته ام
زورق مـــن مـیـبــرد از بـحـر بـر ســاحـل مـــرا

ســرنـوشـتـم مـیـفـتـد هـر دم به هامون جنــــون
رهـنـمـون گـــردد درای نــاقـــه ی مـحـمـل مـرا

دلـبــر مـشـکـل پـسـنـد, آســان کـنی راه وصـال
مـیـتـــوان بـاتــار گـیـسـو بـسـت پــای دل مـــرا

مـیـکـشــد دسـت کـسـان تـیـغ سـتـم از آســتین
عـبــرت آمـــوزم نـمـیـسـازد درآن شــامـل مـرا

خــون نـاحــق را شـعـــار روز طـالـب گـفته اند
کـس نـمـیـگـیـرد بـه خـون بـیـکـسـان قاتل مرا

بـیـنـیـاز از زور دنــــدان مـیــشـــود تـــار گـره
واکـنـــی بـردسـت تـدبـیـر عـقده ی مشکـل مرا

انـگـلـسـتـــان تــا ثـــریـــا مـیـرود بـا بـال فکر
مـیـزنــد بــا پـس لـگــد انـدیـشـه ی بـاطـل مرا

گــر نـگـــردد روشـنـــا را هـم بـه فانوس خرد
درمـیـان خــون و آتــش مـیـبـرد چـرچـل مـــرا

ساده لوحی هاست (فرخاری) به قاموس خیال
مـیکـشـد کـــرزی بــدســت دیـگـران از گل مرا
 

نوت: هابل و قابل دوفرزند آدم موعود اند که نطفه ی دشمنی و کشتار را از آغاز خلقت در بطن جامعه بشری کشت و قابل هابل را بدست نامیمون خود کشت. 

 
مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور کانادا