آرشیف

یکـد م  نشـود دل بــه بــرم را حت و آرام
از حالت و از سفره ی بـی نان غریبـــا ن

چون بید  بلرزند ز خنک شام و سحرگــه
اطفال بــرهنــه تـن و حیــر ان غــریبـــان

بی جامه و پاپــوش و گـرسنـه نشـود گـرم
از شــدت ســرمـاه تــن لــرزان غــریـبــان

امراض بــود حاصل  هر یک ز ضعیفــی
کسی نیست بجــویــد رهء  درمـان غریبا ن

گه خیمه ی ژولیده و گه دشــت پناه اســت
بر کودک و بیما رو به پیــــران غر بیــا ن

هـرروز,رود مـرد غـــریــب از پـی کـاری
نالان بـه صفء تــوده ی میــدان غــریبــان

بــا د ســـت تهــی و دل نـــا شــاد بگـــرد د
هر شام به خانه چــو هـزاران غـــریبــــا ن

حــاصــل نکنـــد مبـلغی, از بهـر دو نــا نی
در پنجه ی فقــر است گــریبــان غـر یبـــان

گم گشته و نالان به صـد کشور غــیـر, انـــد
انــدر پــی روزی, چــه جــوانـان غــریــبان

گــر تــو پــــد ر معنــوئی مـلـت خــو یشــی
از یــاد  مبــــر حــال پـــــر یشـان غریبا ن

انــدیـشه ی آسـایش ملـــت و گــرت  اســت
بشتــاب بکن خدمت و پـــرسان غـــریبــا ن

ای کاش ز غمخواری و فــرمــان تـو گـــردد
وآن نــرخ و نـــوای وطــن ارزان غـــریبــان

گر نــام نکــــو خواهــی و معمــوری کشـــور
آبـــاد بکــن خــانــه ی و یــــران غــریـبـــا ن