آرشیف

گـر حکـایت کنـم از غــم ، نه که مـن می گویم 
قـصـه از غـم ، نه چـو مــرغانِ چمن می گویم 
از نگــاهــم بـشنــو ، بستـه دهــن مـی گـویـــم 
« گـوش کـُـن با لبِ خامـوش سخـــن می گویم
پاسخــم گـو به نگاهی که زبانِ من و توست »

سال هـا رفـت و کسی شیــوۀ مجنون نه گـُـزید 
هـم چـو لیلـی ، بِنِگـَـر خـونِ دلـی کس نچشید 
آه ز مُـرغی که از این شاخه به آن شاخه پرید 
« روزگاری شـد و کس مَــردِ رهِ عشـق نـدیــد 
حــالـیــا چشـم جهــانی نگــرانِ من و توست » 

گــرچــه خـلــوتـگــهِ دل پـــردۀ پـنـــدار دریــــد 
گـــرچــه انـدیـشــه دِگــر از خود و بیگانه بُرید
گـرچه هــرگز سخنِ عشق ، ز ما کس نه شنید 
« گــرچــه در خـلــوتِ راز دل مــا کس نـرسید
هـمــه جـا زمــزمۀ عشقِ نهانِ مـن و توست »

گـو زبـان بـاش ، ولی بسته دهــان باش ، ارنه 
در نـهــان خـانـۀ دل ، رازِ نـهـــان بـاش ، ارنه 
در گـُـلِستـانِ دلـم ، بـاغ و بهــاران باش ، ارنه 
« گو بهار دل و جـان باش و خزان باش ،ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزانِ من و توست »

فـارغ از مـسجـد و مـحــراب و کلیسـا و کِنشت
فــارغ از وسـوســۀ اهــرمــن و دوزخِ زشــــت 
صـوتِ مــرغـانِ چـمــن ، نالــۀ آب و لبِ کِشت
« ایـن هـمــه قـصــۀ فــردوس و تمنای بهشت
گـفـت و گویی و خیالی ز جهانِ من و توست »

شعـلۀ عشــق بـگــردد سببِ وصـل ، نـه فصـل 
جـلــوۀ عـقــل بگـردد سببِ فصــل ، نـه وصــل
عـقــل و عشــق انـد حـریفـانِ نهـانی در اصــل 
« نـقشِ مـا گــو نـه نگـارنـد بـه دیبـاچـۀ عقــل
هــرکجا نامـۀ عشق است نشانِ من و توست »