آرشیف

اگـرمـسـتـی کـنــد زلـف سـیه برروی آن دلبر
قـیـامـت مـیـکـنـد بـر پا خمی ابــروی آن دلبر
 
جـهـان سـفـله پروررا رها سازم به میل خود
اگـر جـای سـرم گــردد سـر زانــوی آن دلـبـر
 
بـه فـریــاد آورد آتـشـفـشـانرا آهی پرُ سوزم
اگـر روزی رسـد خـاکـسـتـرم برکوی آن دلبر
 
شـوم فـرمانـروای هردوعالم گر شود روزی
اگـر یـک لحـظـه بنشیـنم دَمی پهلوی آن دلبر
 
شـراب بـادهٔ حـافـظ نـخواهد ساخت مدهوشم
ولی مست میشوم هر دم زِعطرموی آن دلبر
 
دوبـاره زنـده خـواهـم شـد بـزیر خاک میدانم
اگــر بــاد صـَبـا آرد بــمـن از بــوی آن دلـبـر
 
بـه اسـتـقـبـال اشـعـار فــروغِ نـازنـیـن گـفتم
وگــرنـه کـرده بـیـتـابـم هـمـیشه خوی آن دلبر
 
بــرای کُشتنِ« جـوهـر» خـدایا کاشکی باری
بِبـا فـنـد ریسـمـانِ دار از گـیـسـوی آن دلـبـر