آرشیف

2014-11-17

عزیزه عنایت

رطــــل گـــــــران
مخمس بر غزل حضرت مولانا
 

 گشته ام غرق خیالت,  چه کنم شو کت و شا نرا 

دل شد آشفته عشـقت, نـــــــپذیرد  ایــن و آن را
 
که تودانی ز سرشتم, همـــه پـنهـان و عـــیـا نرا
تو مرا جان و جهانی, چه کنم جان و جها نــــرا
 
تو مرا گنج روانی, چه کنم سود و زیا نـــــــرا
رفت بیهوده زدستم , وای از این عمر حبـــا بـم
 
حسرت و آه و ندامت ,که بکف نیست  صوا بــم
گر عطای تــونباشد , ترسـم از روز حســــــا بم
 
نفسی یـــــار شــــرابم , نفسی یــــار کبــــا بــــم
چو در این دور خرابم , چه کنم دور و ز ما نـرا
 
به هــوای ســـر کویت , همچو بسمل  بتپیــــــد م
برهت بــا ل شکستــم , چـه بســـا رنـج  کشیــــدم
 
سد و هـــر بند گسستم , تا به مقصـــود  رسیـــــدم
زهـــمه خــلـــق رمــــیدم,  زهمه بـــاز رهیــــــدم
 
نه نهــــا نــم نه پد یدم, چه کـنم کو ن و مکـــا نرا
ایکه از جلوهء حسنت , میـــدرخـشد  شـــب تــــارم
 
تا تــوئی مونس جــانم , زتو چون عطــر بهــــا رم
جز به عشق تـــو یگا نه , د ل به بـــندی نسپـــــارم
 
زوصــــا ل تو خمــــآرم,  ســـر مخــــلوق نـــــدارم
چو ترا صید و شکــارم , چه کنم  تیر و کما نــــرا
 
نشنود جز تـــو به عــا لــم , شکوه ء خسـته  دلا نـــی
جان بلـــب گربرســـد ,ازتو د مـــــد روح و روانــــی
 
وصف تــــو سهــل نبا شد, به چنین  سـا ده بـــیا نـــی
زتو هر زره جها نی , زتو هــــر قطره چو جا نـــــی
 
چو ز تـــو یا فـت نشا نی, چه کند نام و نشا نـــــرا
دل شگــفته ست (عزیزه), زهـــوای رخ جــــا نـــا ن
 
هر دم از بــــوی نیکـــو یش , بکنم دیــــده فـــرو زان
گشته اند خــلــق ســرا پـــا, هـــمه آشـــفته و حیــــران
 
زشعــاع مــــهء تـــابـــان , زخـــم طــــرهء پـیچـــــا ن
دل من شد سبک  ای جــــا ن بده آن رطل گـــرانرا
 
             شهر تیلبرخ