آرشیف

ای مرگ!چــــــــرا؟تواز وطن نگریزی !
ای خاکِ وطـــــــــن!  توازدفن لبریزی
بس نیست دیگربرای تو،جنگ ومصاف
کَی شاهــــــدِ حال،تو باکفن برخیزی ؟
***
 
ای خاکِ سیه ! درونِ تو پُرزجـــوان
با حُکمِ الله، تو بُرده ای روح وروان
با لطف خدا،امانت است خوب بدار!
وزآن لَحَدَش روانه کُن،سوی جـنان
 
***
الهـــــــی! درد هجرانم دوا کن!
ثواب و خیر به ایمــانم عطاکن!
هرآنچ ازغم،که من درسینه دارم
بلطف بیکرانِ خود ،  رها کن !
***
 
مراکُشته،زبونی هـــــای دنیا
زدستِ شّرِاو،دارم چه غـوغا
ندیــــد م لحظه ءآرامش ازاو
همه دردم،بسی رنجم زسودا
***
 
دوبیتی های دورانم بخوانیـــــد!
که تا بیشتر،غمانم را بدانیــــــد!
اگر همدردوهمرنگ من هستید؟
مرا،درانجمنی خود کشا نـــید !
***
 
درآن یک انجمن،شمع شمایـم
بسوزم،نشنوید هرگز صدایــم
تراازسوزشی جانم،فروغیست
اگر پُف هم کنی،سویت بیــا یم
***
 
سزاوارِغمــــان ،درروزگـارم
اسیرِگیسوی ،یکتـــــــــا نگارم
چو دل دادم برایش بیمحـــــا با
درآن بوستانِ عشقش آن هزارم
***
 
فغان وناله وآه جگـــــر ســوز
دوصدچندان شود،ایدل بهرروز
اگراینگونه،کارت رشته گــیرد
هزاراندوه،درونت گشته مرموز
***
 
چه خاکی برسرم،انداخته این جنگ
رُخَم را،زغفرانی ساخته این ننگ
سرِدشمن،ببا یــــد زد براین سنگ
که تا ویران شود،بنــــیا دِ نیرنگ
***
 
هزاران خانه،ویران کرده این جنگ
دلِ مارا چه بریان کرده این جنگ
ایا قــــا تل !بکن شرمی ز یزدان
گُلستان را ،بیابان کرده این جنگ
***
 
دلِ خــــونینِ مارا خسته بینی
غـــــم ودردِ مرا پیوسته بینی
آید روزی،که دربوستان میهن
هــزاران غُنچهءنورسته بینی
***
 
مشوتو شاد!ازاین غمبادیی من
مشوخُرسند!ازاین بربادیی من
بترس ازاشک واین آه وفغـانم
که رویانــــد همانا شادیی من
***
 
سعادت را،بُـــــــودپایه آن ایمان
همان ایمان،برای توست برهان
چوترسیدی زقهروخشم یزدان
رسد رحمی بتــو،ازجانبِ آن
***
 
طلوع عشق حقّ،روشن کند دل
زهرآسیب وغـــم ایمن کند دل
همان یاهـُو،که ازاین دل برآید
برای عشق آن میهــن کند دل
***
 
دلـــم،هرگزدر اختیارم نباشد
مُــقّیـــد او،بکـــردارم نباشد
تپشهایش،بمعنای سجود است
بلی! سُجــده که بیزارم نباشد
***
 
هرآنچه،درجهان بینی از آن است
مطابــق ،با زمان وبا مکان است
بهرِتجد ید صورتهاومعــــــناش
تَصَّوُرچون کنی،کُلَّش بیان است
 
***
اثرها دیــــده ام،از برکتی عُمر
سفرها کرده ام،ازحرکتی عُمر
زمان، با من موافق شد چندی
کنونم نسخه ایست ازهِمّتی عُمر
***
 
اگرتاب وتوان برمن نـــــدادی
کجا این دربروی من گشادی؟
چو آن مِفتاح بچنگت داد ایدل!
خوشا برتو!که بر سُجده فتادی
***
 
گمانم در سفــــر رفتی ،توایدل!
که ازمن بیخـــبرهستی،توایدل!
ندانــــم فرق سر،ازدست وپایم
خداناکرده،ازمن قهرهستی ایدل!
***
 
جفا را گـــو!،که من اندرستیزم
اگرگیـــرم،همان خونت بریزم
  شده شاکی دلم ،ازدست غمهات
کجا ؟از سیلِ اشکِ خود گریزم
***
 
بسی آهی،کـــه از این برآید
فغان،ازکالبُـــــد ظالم برآرد
کَنَداز بُن،همانا بیخِ شـــــدّاد
کُند تکفین،وبرخاکش سپارد
***
 
ایا ایدل!که عقل درخدمتِ تُست
سعــادت هاهمه،ازبرکتِ تُست
تمام این حیات واین هستیی من
یقین دانــم ، بهاء حرکتِ تُست
***
 
جهانا!خــــــواروزارم کردی ازچه؟
زبس افغـــــان،شعارم کردی ازچه؟
کُجا گوشی است؟که درکُنهش نشینم
ببین از خویش،فرارم کردی ازچه؟
***