آرشیف

بسمه تعالی
  نیلوفران درمرداب،
عقوبت تلخی را مانند
وآبهای ایستاده را مگر غیر ازاین باید؟
در مرده ریگ قبیله
وقتی از پیشانی تاریخ می خوانی
وثیقة که بر آن مهر شده باشد
این مندرس سنت منحوث است:
"تاج اقتدار
                    از سر مگذارید
اگر حتی
حمام هایی از خون بجوشد بر زمین
و شمشیر هایتان بردست هاتان
    _ چنان که هلاکویان را بود،  در ایلجار تاریخ _
                                               دلمه بندد از خون"
از آن است که در پویة سَتَروَن تاریخ
کور می شوند،
                        همزادان
و خون هایی از یک رگ
فوران می کند تا اهریمن وار بمانند.
 
سپیده ها که می دمیدند
نیای بزرگم از شرق
               _از بام دنیا_
سیمرغ اندیشه اش را پرواز میداد
هم بر این امید
کزدامنه های سرزمین آبایی اش
مادری نروید که "مارا نشاید".
 
سپیده ها که  می دمیدند
                                  از شرق
نیای بزرگم می خواند کتیبة  را که بر سرادق آسمان آزین بسته بود
و تا هنوزش نیز
کوه پایه های مادریی من
آنرا پاس میدارند
و وقتی تفسیر شان می کنم
برای من
آزاده گی های مارا
                                 می نماید
و این جانمایة از سخن  را از مادری بیادم میدهد
که می خواند مرپورش را
وقتی آز بر شانه هایش نشسته بود
تا تاجداری کند
می گفت : "موهبتی است این
                                                     از بند ها رهابودن"
و این پند پاک را
    _چون شیری که بر گلوی فرزندش بریزد_
                                                    بر من می خواند:
"ز گيتی همی پند مادر نيوش
به بد تيز مشتاب و چندين مکوش"…*
و نیز شیوا شیونی می نیوشم
که از فراز ایوانی بزرگ بر می خیزد
و یلی پیلتن می گوید:
"مرا سر نهان گر شود زير سنگ
از آن به که نامم برآيد به ننگ"…**
و حالیا در برهة خونین روزگار
ایوان های افتاده تاریخ را که می نگر م
مرده ریگ قبیله را  بسی خوارمایه نموده
با قیرینه گی،  و موئیدنی زبون
آنجا که بر پیمان هاشان نمی مانند
و اگر برمصحف شریف هم نشانی  نهند
فردایی پر آزرم
خود مشکنند و بد سگالی گیرند
                                                          در پیش.
 
11 قوس 1388
کابل
 
________________________________________
* و ** از آن حکیم فرزانه فردوسی طوسی (رح) می باشد