آرشیف

همنفسان عزیز و ادیبان نیکو سیر! با آن افتخاری که مارا خداوند عالمیان سزاوار دانسته ،چنین شخصیّتی چون حضرت مولانا جلال الدین رومی بلخی رادر میان اقوام ما برای رهنمایی و پند و اندرز آفریده ،که این خود از حکمت خُداوندی اش بوده است ما این را ما باید بجان و دل بدانیم،و بایست، تا تمام پیروان او در جهان و  جهانیان ؛بخصوص فارسی زبانان و تــُرک ها که این نعمت بیکران نصیب شان گردیده شُکر خُدای بینیاز را همیشه بجا آورده و از این گنجینه ای معنوی او ،مثنوی معنوی،غــزلیات شمس، رباعیّات و سایر آثار نایابش بحّد کافی استفاده نموده و در گسترش اتدیشه ها و اندوخته های  خُداداده آن حضرت  و تدریس آن به نسل جوان و تشنگان علم و معرفت بکوشیم و این شخصیّت برازنده را ارج بگزاریم.
اینجانب که فریفته ای معنویات این انسان نابغه گردیده، شب و روز با وی همنفس بوده ،اشعار شیرین،شیوا و پُر محتوااش برایم زمزمه گشته است، بدینملحوظ منظومه زیررابرشته تحریر در آورده بخدمت یاران تقدیم میدارم اُمید است ،در نشاط روحی شان افزوده شود: