آرشیف

من خطاب بر تـــــــو نمایم ای بـــرار!
حرفِ من بشنــو!،که این آیـــد بکـــا ر
گـــــــوش فــرا دِه،برهمه معـــنای ا و
کــاو بچیند، از دو چشمــا نت غبــــا ر
آن غبــاری را ،که از طــوفانِ جــنگ
بهــرِ قوم آورده است ،بس ننگ وعـا ر
خون یکــد یگــر بریزی از قـصـا ص
عاقبــــــــــت برآ وََرَد از مــا، دمــا ر
شا د گرد ی تو،ز مــرگِ دیگــر ا ن
این بــــــدانی خود ،برایت اعتبــــا ر؟
مُـّد تی بیش از سی سال،زخمت زنی
رحـم کُــــــن !بر قـــلبـــها ی داغـــــدار
قلبی توسنگ است؟، مگراحساس نیست؟
ترس و وَهم ،هم تو نــداری از کردگار
دَنــــــده ای دست رذیـــلان گشته ا ی
گوی مِلّــت ،در میا ن است وانتحــا ر
گشــته ای همسنگر ِ د ُزد و دغـــــــل
در محــافــل ،هــم شدی تو قـا بــد ا ر
سود ،تو از چه میبری؟از خونِ خــلق؟
میکشا نـــــد خــلق ،ترا هم ســـوی دار
غیرت وهِمّــَت وآن وحدت کجــا ست؟
فقـروبد بختی ،تو خواهی پـا یــد ا ر؟
پنــدِ من بشـــنو ! دوچشمت بــاز کــُن
قطع کـُن با کوشِشَــت!، جنگ از دیا ر
صُــلح خـیر است، و دراُ ّمُ الکــتــا ب
گرتــو خــوانـدی روزکی ،یا بار با ر
شا د زی د رصُـلح! و هم آ زاد زی !
جنـگ ،برایت هم نباشد خــوشگـــوار
قـوم افغان ،خود بــرادر بوده انـــــــد
بُغــض وکینه ،از میــانِ او بر آ ر !
هر کُجــا هستی ،سُخن از صُلح گــو!
میفــرِست نفـرین خود،برکـــــار زار
ســوی اولادِ وطن ،کــُن یک نظـــــر
هر یــکی ،گــریَد بحــالش زار زا ر
ظُــلم و استبداد، ز دست نا کســـا ن
بُـرده است ازحـا لتی هر کس،قــرا ر
بنگر! بر خـــود  وبر ابنـــای خــــلق
رسـم جنگل گشته است،صید و شکا ر
جــانـورانِ بس وخیم، انــــدر پَی انــد
تا کـَنـَند ،این پوست وگوشت وپود وتار
تا بکــَی ؟ !غافــــل ازین اندیـــشه ا ی
همچــو دوزخ گشته بر مـــا،روزگــا ر
از برای صُلح و آن اَمــــن ،در وطن
دعــوتِ قـومت بکــُن مـــردانه وار!
بهـرِ تقبیـــــــح بسی اعــما لِ زشت
یاد آر آن واقعــــه !، در ننـگــرهــا ر
با تفــاهُـم ســـوی خلقــت ،تـو بر آی
جمـع کُن تــو، اسلحــه ای مــرگــبا ر
داس و چکُـش سـاز،تــو ازفــولادِ وی
بهــرِ دهقــانِ دروگــر،کُــن نـــثــا ر!
زیب وزیــنت دِه ،فضــای کِشوَ رَ ت
هــرکُجـا یی!،درهــِــرَی یا قــنــدهـا ر
بـوسه دِ ه !بر هــردو رُخسارِ یتیـــــم
تا شـود لــرزه بر اندامش قــــــر ا ر
کُن تو شُـدیا ر! قطعـه های دیمــه را
نعمت افــزایــــد ،بــرایت کــردگــا ر
بـرکَـن از ریشه ، نبا تِ پُر ز سُــکر
یعنی آن ،: چرس و تَبَــک و کوکنـا ر
در تلاشِ زرع و آن اَنعــــا مِ خــویش
زحمتت را کُــن دوچــــند، تا شامِ تا ر
پخته کاری کُن، وکِشتِ زعـــــفــران
تـــومــُلَبَّس میشوی، زآن کشتــــزا ر
روغن ِ پُنبه ،بِه از هر روغن است
مـرحـبا برزحمتت ! ای پخته کـا ر!
باغِ انگوریت دهـــــد ،نیــــرو به تَن
در کــنارش هــــــم برویـد،آن انــا ر
روغـــن زردِ ،که از کــوچی رســد
جُستـجویش کُن تو،در پـا ی حـصا ر
دانـه ای گندُم زعفرانی ،چـه شـــــُد؟
قـَدری شـاهنــازی ،برای من بیــا ر!
حَــقّ ببینــــد ،خـد متی آن بنـــد گیت
میشوی از برکَــــتِ او ،کــا مــگــا ر
چون سُخن، گویا شُـد ازعِرفان وعِــلم
کسبِ او،انــدر برت چـون ذ ُوالــفـقـا ر
گـــردن جــهل و حــما قـــت ، برزنــد
یا زَنَـد او ،سراز آن هـــــر نا بکــــا ر
فـرض گردیده است بما ،تحصیـل عِـلم
گـر به شهـری،یا بــه دِه یا کُهـــســا ر
مکـــتب وآن مدرسه، بر مــرد و ز ن
با همــان دارُ ا لفـنــون شُد ا فــــــتخا ر
جنگ وخونریزی، از آن بیدانشیست
مملوازخون گشته است ،بس جـویبــا ر
جنگ ،تحمیلی است به خـلقِ کِشوَرَم
داده است معیوب ،هزاران صدهـزا ر
آن شهیدانی ، که جان بخشیــده انـــد
کـَی پـذیرد عقـل، حسا بش بیشــمــا ر
هــم بسی آواره گان درهِجــرت انـــد
درهمیــن غُــربت،دل و جان بیقــرا ر
هرچه گویم ، یا نگـــویم روشن است
تو نظـرانـداز! سوی قــبر در دیـــا ر
گــر ترا رحمی به دل آمــد ،بـگـو!
ای بـرادرازهـــمین جنگ ،زنهــار !
دست یکــدیگر ،بگیرید در عـــــز ا
مِلــّت ما،گشته است سخت سوگـوا ر
وحـدت ما، بـــا عث پیروزی ا ست
گر شوی ازدِ ل برایش،جـان نثــا ر
ریشه کَن کُــن ! بیسوادی از وطـــن
بر دو چشمــم آن قـدم،آمـــوز گــا ر!
زحمتت باِالحــقّ ،فــــــداکاری بــُو د
ازتو دارنــد ،قـوم ومیهــن انتــظــا ر
***
جانِ من ! بشنوسُخن ! ،از دشمنــا ن
با تــــلاش و سعی بس گردنکــشا ن
ددمنشا ن ، پــــرورانیدند به جنـــگ
آن گروهی را ،زبخش جـــاهــــــلان
بهرِ تطمیع خســا نِ بـــــد ســلو ک
دالــر افشاندنـد به پــای ابـلــهـــا ن
پیش چشم،جُــز دالر و دینـار نیست
خون خلق ریزنـد بهرسو رایگــا ن
شُـد ز بر،حیــــــثیّتی انســـانی اش
کاش !قبض کرد یش عزرائیل، جان
دستِ او کوته شدی، زین خــاکِ ما
ونکـــردی او،خدمتــی بیگــانــــگا ن
هم نخیزاندی فســاد ها ،اینچنیـــــن
درهمــین بــوم و برِ،ا فغــا نسـتا ن
دشمن مَکّار،به خونخواری یک است
همچو زالو می مَــکَـد،او خونِ ما ن
نظــــــمِ قُــلاّبی ،ورا در بنـد کشیـد
از کُجــا شُـد ؟آن حیا تش در اما ن
خصلتی دونا ن،نــفاق افگنـدن است
شرح این ازانگلیس گشته است عیان
سر سپُردن ، نزد اینگونه خســـا ن
ننگ  وعارا ست،بهرِ ما ایـدوستان!
بین!چه حال آمــد؟سرِ ما ای رفیـق!
ریختنِ خون است ،بجای لُـقمه نا ن
بیسوادی، مایه ای این نکبت است
ای وطندار!بر گیر آخر تو عنــا ن
ما ،که مُسلم زاده ایــــــم وآئینِ ما
کـرده توضیح ،حلّ هرمشکِل بیا ن
اُمَّتی احمــــد!،ســرم قُــــــربانِ تـو
شرح هرچیزرا بخواه! تو زآن قُرآن
تــو بیابی پاسُخت،بر هــر ســوءال
چون بُری پَی،در تـــمامی کُنــه ِ آن
اَمــرَهُم شُوری،بخـــــوان تو بینَهُم
الحـذر! از فاسدان وز منافــــقــا ن
هیچ در عــا لَم ،چنین قومی نــبـود
که شود توهــین، بدست مُنـکـرا ن
ای وطن! و ای مادرِ غمگینِ مــن!
ناله هایم، رفته است تا آســــمــا ن
گوشهــا کرّ گشته اند،از فَیرِ توپ
بس زبانهـا ،گشته اند لال درمیا ن
خصم غَدّارت ،بهر سو ناظر است
تاخت وتازِ او،بُـــود سِرّ و عیــا ن
ای بــرادر!خارِچشــــــــمِ دُ شمنی
گر نخاریــدی تو پُشتش،این بــدان
پس تو هِـمّـت کُن،و با عزم استوار
تا نَهی برپُشت خصــم،بارِ گــران
کاو نخیزد بارِ دیگر،هُشــــــــدار!
بردوچشمش زن ،همان نوک سنا ن
کُــن حراست مرزوبومت،با خروش
میگــــــذاربر بامِ کیهــان ،نردبان !
افتخــاربر آن شهیدان است،که تــــو
قـهـرمانان زائیده ای ،افغـانــستا ن
آریــانــا ی کُــهن !تو زنده شــــو !
حُـرّیت بارِ دیگر،گیر ازغربیــا ن
افتخـارم بر تو است ،خـاور زمین!
خــلقِ تو ،منجُــمله ای مسعودیـا ن
چون زدائیم زنگــهـا،از قلبــــهـــا
رحمی برمخلوق رسد،ازلا مکـا ن
کــُن تو ا ستـــــقبال،حُلولِ نهضتی
آنکه گرداند وطن،بــاغِ جنــــــا ن
***
آنچه در این سینه داشتـــم،دِ ل بگـفت
در همان کـــانِ ا دب،دُرَّش به سُــفت
انتـــظارِ پـــاسُــخ ،ازهرعــاقـــــــلــم
کــــاو شود آن مونسِ جـــــان و دلــم
اِنتَ حُبّـــی،اَنـــا حُبَّـــک یــــا اخــی!
خوش بَزی! درعالمِ جان خوش بَزی!
اغتنــامِ وقت وعُـــمر، بر ما حـــلا ل
میرســاند صُــلح بر ما ،ذُوالجـــلا ل
مینمائیـم کشــورِ خود را ،اعــمــــا ر
میزدا ئیــم،هرچـه زنگ است دردیار
میفرستم من پیــــام،بر اهـــلِ کــــا ر
تا پــــذیـــــرد هـر دِلِ خسته، قـرار
نــو سبـــق گیریم زسر،ز آموزگـا ر
آنچــــــه ما را،پنــــد داده روزگــا ر
از شــــهیدان ،میکُنیم یاد هر زما ن
کــَی فـرامـوش میشود،حَــقِّ زنا ن
ما درِدلسوزِ من !من را ببخــــــش
سالِ عُــمـرِ من شُـده،پنــجاه و شش
آنکه جان باخته است،برای اینوطن
عاشقِ او بوده ست،چون کوهـکـَـن
ازشیرین گفتم، که فــرهـا دش تویی
مایه ای آن شور و اِرشادش تــویی
تیشه ات برگیر! برو! توچهـلستون
بیخ ظُلمت برشَکَن،شُــد سرنگــون
خطّـه ای آبائـیت ، یا د ت کُنـــــد
عِلم وعرفان گیر!،که اُستادت کُنـد
مست وشادان گرد،تو اندرکوی ا و
شاد زی دائم،تو در پهــــــلوی ا و
قلبِ نازکبین! بقُـــــــربا نت شوم
صدقه ای آن لُطف واحسانت شـوم
تـو،چه شورافگنده ای دراین تنــم؟
تا رسید آن بوی خـا ک از میهنـــم
بوده ای تو هستی  من و جـودِ من
کاندرین مجمر ،تو هستی عودِ من
از خُــدا خواهم ،تپشها یت بســــی
هـم نیــازارد تُــرا،آن یک خَســـی
(خشنودم)از بارگاهت ،یا اِلــــــه !
این  مُقصّــِر را ، رهانی از گُنــاه
=================
 
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مقیم شهر کییف- اوکرائین مورخه ای
03-19-2011 میلادی.