آرشیف

درزنده گي نگاهِ توترکم نمودورفت
بعدازوفات عزمِ دُعامیکني چرا

ای حاکمِ ستمگرِدنیاي قسمتم
برمن دوباره جوروجفا میکني چرا

ای دل تمامِ داروندارِوجودِ من
قربانِ یارِبی سروپامیکني چرا

درلابلاي سینۀ تنگم دلاهمیش
شوروفغان ونازوادا میکني چرا

هرشب به آه وناله وزاري وچشمِ تر
ازمن شکایتِ به خدامیکني چرا

ای دردِبیقرارپس ازجان سپُردنم
همچون نفس مراتورها مکني چرا

باآتشین کلامِ خودای دُختِ آریا
توصیفِ یارِدشمنِ مامیکني چرا