آرشیف

عنـــدلیــبان را بگـویید ، آن نــوا از ســر کـُنــید !               ایعــزیزان  !هــر چه دارید، صدقه ای دلبر کُنیــد !
در بــهــاران این وطن را، لاله ای احــمر کنــید !               مـُطــربان ! هر جا که هستید، ناله از جگر کنیــد !
در همین فصل خروشان ،ره سوی کوثر کنــــید !               هـر دعای را که خــواهید، تا اخیر از بر کنــــــید !
هــر یکی از آن رفیقان را ، بخوانیــد در کنـــا ر!               بر کشید از بند و قید ش ، حملـه بر بستر کنــــــید !
موقـع کار و عمل، با یست بخـود زیــــور کنــید !               اِتــّـــکا بر دانــش و آن امــــر دانشـــــور کنــــــید!
همچــو پیـغامــبر(ص)بخیزید صبحدم، بهر نماز!               آن عبادت را نصیب روح و این پیــکــر کنـــــــید !
چـون شدی تو با خــُدا ، آیـــد آن  روزی خوشت                 پیروی از آن کــلام و حــرِف پیــغمبر(ص) کنید !
خواب غفلت را برانید !، بر سرش محشر کنـید !                با همان عــز م متین ، این پنجه ها نیشتـــر کنــــید!
چون شدی بیدار ، تو بینی هر طرف آن نو بهـار                با کمال عیش و عشرت ، روی سوی اخــتر کنیــد!
نگهــت از باغ جنـان آید بسویت ، ایــجــــــوان !                بهــر دوستان ، جان خویش را نافه و عنبر کنـــید !
باز گـوییــد یکـدیگر را،هُـلــهــله بیشتر کنیــــد !                همچو جبــراییل(ع)به معراج ، ناز بر شهپـرکنیــد!
قـُـدسیـــان بینــند شما را ، یاد آن سـرور کنـــید !              با دعا و هــم درو د ش ،سینه ها ازهـــــر کنیـــــد  !
یر گیرید هر یک عنان خود ، بدســت خویشـتن !               کشتی تو فــــانی یی این نَفس را ، لنگــر کنـــــــید!
ترس را از خود برانید ، حمله چون عسکـرکنید!               تا جهــان است ، آن توجـّـه بر اردو و لشکر کنیــد!
هرچه ازهول وهراس است ،همچو خاکسترکنید!               آسمان و مه و خورشید را، بخود یاور کنــــــــــید !
بُغض و کینه و آن حسد را؛ خاک او بر سر کنید!               جسم و جان خویشتن ، همچون صدف اَطهر کنــید!
اقتــــدا بر امر و نهی حضرت سـرور کنــــــید !               هر مـــنافــق را که دیدید ، حال او ابتــر کنیــــــــد!
پاک سازید آن میان را، اتّحــاد اکثــر کنــــــــید!                بهر قوم و این وطن، هر یک خود را چـــا کر کنید!
آن نوامیست بخواهـــد از تو، حفــــــِظ خویشتـن ،                خاک خود را هـم مُــنـّـزه، از شیوه ای بربر کنیــد!
آن رسوم خویشتن را ، پیروی یکسر کنــــــــید!                 علم و عرفان را بــعا لـــــــم ، بار دگر مَظهرکنید !
مَـــــهد آ با یی مــــا ، دارد قـُدامــــت چند هزار؟               عقل و علم عـا لــــمان را بهـــــر او مِحــور کنیــد!
بهر حفظ آبداتش ، جان و دل سنـــــــگـر کنیــد !                در همان رزم  ایعزیزان! جام شهادت سر کنــــید!
گر موءثق با تو گـــویم از مصــاف راستـــــــین                یاد ی از ایّام جنــگِ غــزوه و خیـــــبر کنـــــــید !
گــر بُود وحــــدت میان قـوم و ملّت ای رفیــق !                اعتبــار از سر بگــیرید ، محــو این قنطــر کنــید!
ای سـرا ن قــوم ومــلّــت !اختلاف ازبهرچیست؟              بگذرید از آن جها لت! قـرآن بخود  رهبــر کنیـــد!
خیّر ملّت را بخـواهید ! تا شویـد محبــوب خـلق                آن تـــجــارب را برای مــردمان ، مصد ر کنیـــد
عِلّت ضُعف از کجاست ؟ دانی تو ایمرد وطن !               اِ فتِضاح دشمنان بایســـت ، سر منـــــبر کنــــــید !
بر ستــیزید ! با دونان ِ خود فروش ِ خــــیره سر              طــرح محو و نا بو دیی ، اینچنین جــانور کنـــید !
دست بدست یکدیگر داده ، روید اندر مصا ف !               با طــلان را هر کجـا، در سینه اش خنجــر کنیــد!
حقّ ، همیش با ما بُود و ره ِصـــــراط المُستـقیم                یا دِ از اعــصـار تاریخی  یی ، همین کشور کنید!
کــُلبه ای خود را حراست کن ، ز دست ناکسان                اعتنــاء بر آن قُشـــــور ِملّتــت ، بیشتـــر کنـــید !
باز یابیــد ! عهد زرّین کهن در عــصر حـــا ل                دوستانـــــم! افتخــار برحشــمت خــــاور کنـــــید!
ما زراستگویی نمیترسیم ، بحقّ این رسم ماست               گــر شنیدی حـر فِ من با گوش خود، باور کنــید!
با دو چشم پاک بنگــر، ســـــوی آن سیمیــنتــنان               زو جه ها ی مهــربـان !رحمی بر آن شوهرکنـید!
( خشنــود م ) از آن صــبوری ، کو مرا بشــنیده اســت
ای رفـــیـــقــان ! ای عـزیزان !ره سوی باختر کنـــید!
 
 

مورخه 18-05-2010. عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)- مقیم شهر کیییف- اوکرائین.