آرشیف

به اول حمد خوانم، لا مکــــــــــــــــــــان را
 دوّم، نعــت شهی، پیغمبــــــــــــــــــــران را
 
سوّم، شکر و سپاس، حیّ بیچــــــــــــــــــون
که  در کوهش، چون من صد هاست مجنون
 
مجال، زندگانی داد، بر مـــــــــــــــــــــــــن
زبان، گفتمانی داد،برمــــــــــــــــــــــــــــــن
 
به ارشاد، کلام او، روانــــــــــــــــــــــــــــم
حدود خود، ز انوارش، بدانـــــــــــــــــــــــم
 
به امر خالق خود، سرسپـــــــــــــــــــــــارم
هر آنچه، نهی او باشد نکــــــــــــــــــــــارم
 
نگیرم، راهی جز اسلام، راهـــــــــــــــــــم
زدیو و دد،بود،ذاتش پناهــــــــــــــــــــــــــم
 
خدای من، خدای آسمانها ســـــــــــــــــــــت
خداوند، زمین و ابر و دریاســـــــــــــــــــت
 
قدیر است و حلیم است و قهار اســــــــــــت
مجید و صانع، لیل النهار اســـــــــــــــــــت
 
زوصف او بود، عاجز قلم هـــــــــــــــــــــا
نمی گنجد، صفاتش، در رقم هـــــــــــــــــا
 
بود ایمان من، لطف و عطایـــــــــــــــــش
تمنّا دارد این، عاصی رضایـــــــــــــــــش
                      
الهی بنده ای ذات، تو باشـــــــــــــــــــــــم
فدای امر و آیات، تو باشــــــــــــــــــــــــم
……………
 
 پس از حمدو ثنای، کردگـــــــــــــــــــــارم
قدم در صفحه ای، دیگر گــــــــــــــــذارم
 
به انترنت کشم، ره سوی جامـــــــــــــــــم
که دریابم جوابی ،از پیامـــــــــــــــــــــــم
                      
خوشا، کزغور، پیکی سررسیـــــــــــــــده
همه آورد او، انوار دیــــــــــــــــــــــــــده
 
زبعد انتظار، فصل و انــــــــــــــــــــــدی
 رسیده، نامه ای مملو، ز پنـــــــــــــــــدی
 
مبارک، نامه ای، از آشیانــــــــــــــــــــم
سزد، گر بوسم و بعدش، بخوانــــــــــــــم
 
یکی نامه، زغورم، پر کشیــــــــــــــــده
ز پهنای دیارم، سر کشیــــــــــــــــــــــده
 
به چشمم، نور می بخشد، قدومـــــــــــش
به سر لوح خیالم، مرز و بومـــــــــــــش
 
شمیم، عطر استادم، به آغـــــــــــــــــوش
به مروارید لفظش، سبز و گل پـــــــــوش
 
ز استاد گرانقدرم، رسیـــــــــــــــــــــــده
به تندیس وجودم، جان دمیــــــــــــــــــده
 
به من فخردیگر بخشید، استــــــــــــــاد
به رهکارم، گهر سنجید، استـــــــــــــــاد
 
به فکرم انقلابی، کرد برپـــــــــــــــــــــا
رهی گم کرده ام، زو گشت، پیـــــــــــدا
 
روانم را، اثر بخشد، مقامـــــــــــــــــش
زبانم را، دُرر بخشد، پیامـــــــــــــــــــش
 
یکایک، نکته هایش، جانِ جان اســـــت
شکر بار است، پند جاودان اســـــــــــت
……………
 
ایا، فرزانه استاد،توانـــــــــــــــــــــــــا
خطابم ، کردی با گفتــــــــــــــار، والا
                                                                                      
همیگویی، که پروین زمان شــــــــــــو
و یا چون راضیه، دخت مهان شـــــــو
 
زمن خواهی، که چون ربّ، قلم هـــــا
به کاغذ بسپرم،رنج و الم هـــــــــــــــا
                      
توان، فتح اشکالات، یابـــــــــــــــــــم
تمیز،علم و ابطالات، یابــــــــــــــــــم
 
زمن ، پیکارو زحمت، خواهد استـــاد
تلاش، روز بهجت، خواهد استــــــــاد
                                                                     
جهاد، خود کفایی، خواهد از مـــــــــن
سواد، بدزدائی، خواهد ازمــــــــــــــن
 
صدای برحق، «فضل» سخن بیــــــــز
صدای نو بهار،ضدپائیــــــــــــــــــــــز
 
قبول خاطرم رهکار استــــــــــــــــــــاد
به مغزم، جاه دهم، انظار استــــــــــــاد
……………
 
تاسف!در وطن، ظلمت روان اســــــــت
وطن چون گوی، در بین جهان اســـــــت
                      
به تار و پودما، عدوان، تنیــــــــــــــــــده
حریر، ملک ما را، کم خریـــــــــــــــــده
 
همه غرقیم، در امراض و خوابیـــــــــــم
پرازیت مرض را ، فصل و بابیـــــــــــم
 
دوای،درد خودرا، از کی جوییـــــــــــــم
فضای،سرد خود را ، با کی گوییــــــــــم
 
طبیب ما، اگر ازخود، نیایــــــــــــــــــــــد
طبیب غیر، تا منزل، نیایــــــــــــــــــــــــد
                      
تمنا، دارم از ربّ، توانـــــــــــــــــــــــــــا
به بخشاید، بما چشمان، بینــــــــــــــــــــــا
                      
که فرق، راه و چاه، آسان نمائیـــــــــــــــم
حقیقت را بخود، عریان نمائیـــــــــــــــــــم
                         
رهانیم، ملک خود، از چنگ جاهــــــــــــل
بشوئیم، مغز خود از فکر باطــــــــــــــــل
……………
 
سپاس، بار بار من، خـــــــــــــــــــــــــدارا
که فکر، جدّو جهد، اوداد ، مــــــــــــــــارا
 
 
به نامه، یافتم، استاد خــــــــــــــــــــــود را
ادیب و وارث، اجداد خـــــــــــــــــــــود را
 
ایا!استاد «فضل» فاضل مــــــــــــــــــــــن
  فدای پند تو، جان و دل مــــــــــــــــــــــــن
 
  نبیره  زاده ای، مـاه مـلـکانـــــــــــــــــــم
فدای کشورم، افغان ستانــــــــــــــــــــــــم
 
اگر تیره، به من فخر آفریـــــــــــــــــــــده
نمی خواهد، مرا تن آرمیــــــــــــــــــــــده
 
 پیام و نامه های ،اوستــــــــــــــــــــــــادان
به لوح زندگی چون خود نمایــــــــــــــــان
 
خوشآن یادی، که از ایشان، نمــــــــــودی
مرا دعوت، بیک پیمان، نمـــــــــــــــودی
 
نوازش های، بی پایان، که دیـــــــــــــــدم
بــه تشویق همه، اینجا، رسیـــــــــــــــــدم
 
مـلیح و زنده اشعاری، که خوانـــــــــــــدم
بدرگاه خدایم، شکر رانــــــــــــــــــــــــدم
……………
فدای نامه ای بس، دل پذیـــــــــــــــــــری
ز مولانای فرخاری، شهیــــــــــــــــــــری
 
گهر باران، پیامی را، فرستـــــــــــــــــــاد
 زمــهر پاک،اندرزی، بمـــــــــــــــــــن داد
 
پیامی، کاوغنی، از عشق انســــــــــــــــان
بهر مصراع نهاده، درّ و مرجـــــــــــــــان
 
به استاد بزرگ خود، «یگانــــــــــــــــــه»
رسانـم، احترام، مخلصانـــــــــــــــــــــــــه
 
زهی «عرض حسین» و همــــــــــــــت، او
که استادم، رحین خدمـــــــــــــــــــــــــت او
 
بخواندم، داستانهای، لذیـــــــــــــــــــــــــذش
بدارم، چون حیات خود، عزیــــــــــــــــزش
 
همان شعری، ردیفش، «و شما چــــــــــــــه»
بـود الهام بخش من، زهر چـــــــــــــــــــــــه
 
«سعیـدی»را، همی جوید نگاهـــــــــــــــــــم
ممدّ من بود، در عزم و راهــــــــــــــــــــــم
 
محبت های، استادی نمــــــــــــــــــــــــــوده
مرا باب، قلمداری گشــــــــــــــــــــــــــــوده
 
«ملک زاده»عمومی نازنینـــــــــــــــــــــــم
خبیر و اوستاد، پاک بینــــــــــــــــــــــــــــم
 
پذیرفته کلام، کســـــــــــــــــــــــــــره دارم
بآن لطف و نوازش،جان نثـــــــــــــــــــارم
 
به کاکایم «علم»، حرمت گــــــــــــــــــــزارم
کـــه ایشان، رهگشای کار و بــــــــــــــارم
                      
پیامش تا مرا شعر آفرین شــــــــــــــــــــــد
به نظم و نسق من فرصت قرین شــــــــــــد
 
«فگار زاده»، ادیب خوش، بیانـــــــــــــــــا
بود استاد، نسل، غور یا نـــــــــــــــــــــــــا
 
به شعر ناقصم، جان آفریــــــــــــــــــــد، او
به کوچک، دخت خود، شان آفریــــــــــد، او
 
زحد من، فزون لطف و عطایــــــــــــــــــش
الهی کم نگردانی، بقایــــــــــــــــــــــــــــــش
 
«عزیزی»، شاعر،محبوب افغـــــــــــــــــان
به سلک، علم عرفان میدمد جـــــــــــــــــان
 
حکیمانه، سخن هایش، شنیــــــــــــــــــــدم
به عمق، طرز و رمز او، رسیـــــــــــــــدم
 
فرستاده، پیام نازنیـــــــــــــــــــــــــــــــن را
محبت، کرده شاگرد، حزیــــــــــــــــــــن را
 
جناب، فضل احمد، «تایمن» غـــــــــــــــور
تبار تایمنی، در غور، مشهـــــــــــــــــــــور
 
زمن، دعوت، بدیداروطن کــــــــــــــــــــرد
 ز شیبر، بخششم، تا پر چمن کــــــــــــــــرد
……………
 
 شنیدم، غوریان، «تایمن» تبار انـــــــــــــــد
حصار غور را، از خود شمارنــــــــــــــــــد
 
زغورم، کس اگر بیرون، بر آیـــــــــــــــــــــــد
به جز «تایمن»، دیگر نامش، نیایــــــــــــــــــد
 
ز رزگان، تا به هلمند و هراتـــــــــــــــــــــم
 فراه  و نیمروز و بادغیساتــــــــــــــــــــــــم
 
ز کوه بامیان، تا ملک فاریــــــــــــــــــــــاب
بود گهواره ای، قوم جهانتـــــــــــــــــــــــاب
 
همه یک تیره و یک برگ و باریــــــــــــــــم
دلاور، زاده گان، کوهساریــــــــــــــــــــــــــم
 
نمی زیبد، بما تفریق جویـــــــــــــــــــــــــی
نمی یابد، به کین، تشویق گویـــــــــــــــــــی
 
همه اولاد، سام و سوریانیــــــــــــــــــــــــم
 بهر نامی، نهال غوریانیـــــــــــــــــــــــــــم
 
ز اهل کاروان، جام غوریـــــــــــــــــــــــــم
 زفیـض او، قرین از راه دوریـــــــــــــــــــم
 
 محبت را، خدا ارزان نمایـــــــــــــــــــــــــد
 طلسم کینه را، ویران نمایــــــــــــــــــــــــــد
 
وطن از خواب غم، بیدار گــــــــــــــــــــردد
 همــه، اهل وطن، هوشیار گــــــــــــــــــردد
 
بسازیم، قصر خود ، افغان ستـــــــــــــان را
 میازاریم، دیگر، ایـــــــــــــــــــــــن وآن را
 
آمین

به احترام زحمتکشی های استاد بزرگوارم جناب فضل الحق «فضل» که کوچک نوازی هایش بار دیگر مرا مدیون خود ساخته، چند واژۀ را پهلوی هم گذاشتم و بهر خامی که هست، فقط خواستم احترام استادی شان را ادا نمایم و به احترام همه بزرگان و قلم بدستان معززیکه صمیمانه از آنها سپاسگزارم و حضورشان را در عرصه ای ادبیات مایۀ افتخار خود میدانم.