آرشیف

جوامع بشری بمنظور تامین و تضمین ارزش ها و هنجار های حاکم بر نظام اجتماعی خود و پاسداری از آن و ادامه حیات خود قواعد و مقررات پدید می آورند که آنرا قانون نامند. هر چند ارزش ها و هنجار های مذکور مورد پذیرش اکثریت قریب به اتفاق اعضای جامعه می باشد لیکن همواره در عمل برخی آنرا نادیده میگیرند از اینرو جامعه ناگزیرِ واکنش در مقابل این قبیل نا هنجاری ها و ضد ارزش ها و هنجار شکنی ها میباشد، مادام که هنجار شکنی ها جنبه انحراف اجتماعی دارد واکنش و عکس العمل جامعه نیز خفیف تر است و عمدتاً به شکل پند و اندرز، طرد… می باشد. لیکن هرگاه این انحراف جنبه مجرمانه پیدا کند و از حالت منفعل و ایستا به حالت فعال و ضدیتی محسوس و آشکار تبدیل گردد انحراف اجتماعی عنوان جرم را به خود می گیرد و نتیجتاً جامعه نیز برای حفاظت از اعمال و آرمان های خود واکنش قهر آمیزی از خود نشان میدهد و چون حفظ حقوق و آزادی های فردی نیز از دیگر آرمان های جامعه بشری میباشد ناگزیر جامعه قبل از ارتکاب عملی به اعضا هشدار میدهد که در صورت ارتکاب چنین افعالی به واکنش اجتماعی مواجه خواهند شد از اینرو قانون را که بیانگر نوع و نوعه و میزان این واکنش های قهر آمیز است قانون جذا می نامند و این قانون هنگام قانون کار آمد خواهد بود که سه نقش کارکرد محوری سرکوبی، بیان کننده ارزش ها و حمایتی بودن را بطور هماهنگ اعمال نماید.
انتظارات بر آن بود که قانون مجازات اسلامی قانونِ پاسخگو به نیاز های جامعه امروزی باشد، اگرچه است اما کسانی هستند که خود را از جمله مسلمانان راستین میدانند اما هیچ احترام و ارزش را در مقابل این قانون، شرعیت اسلامی، قوانین دیگر نافذه کشور قایل نیستند.
افغانستان هم مثل کشور های دیگر از جمله کشور های است که در مجازات جرایم نیروهای مسلح کشور خویش مصمم است که هر نظمی که به منظور برهم زدن امنیت کشور (ایجاد رعب، آشوب و قتل)، جمعیتی با بیش از دو نفر تشکیل دهد یا اداره کند، چنانچه محارب شناخته نشود به حبس از سه تا پانزده سال محکوم می گردد. 
در حدیث صحیح آمده است که "مَنْ عَمِلَ عَمَلاً لَیْسَ عَلَیْهِ اَمْرُنَا فَهُوَه رَدٌ." ترجمه: کسیکه عملی (عبادتی) را انجام دهد که موافق رهنمود من نباشد، پس او مردود است، یعنی مقبول نیست. باید واضح نمود که مراد از چیزی نو در دین و عبادت است نه در بخش های دیگرِ از زندگی.
امروزه طالبان، شورشیان، هراس و یا دهشت افگنان بدون تفکر روا بودن افعال شان طبق سنت رسول اکرم (ص)، امر و نهی خداوند (ج) و شرعیت اسلامی همواره میکوشند تا دست به کشتار دسته جمعی و یا انفرادی مسلمانان بزنند. در هر نوع حملات انتحاری و انفجاری شان (که شاید بخاطر کشتن نیروهای خارجی باشد) احتمالاً، کشتار مردم عوام بیشتر از نیروهای یاد شده باشد و علت بر این است که نیروهای خارجی با تجهیزات خوبی که دارند کمتر صدمات را متحمل می شوند.
دین مقدس اسلام یکی از جامع ترین دین ها نسبت به کلیه ادیان جهان می باشد. لذا جامع بودن دین کافی نیست، بلکه مهمتر از همه این است که دینداران (مسلمانان) از غنامندی دین خویش استفادهِ درست کرده و به بی راهه نروند. میگویند: در گرسنگی یک نان از هزاران روپیه بهتر است. بحث انفجار و انتحار از لحاظ حکم اسلامی بنا به اعلامیه بعضی از چهره های شناخته شده و عالم مردود پنداشته شده است و گفته اند: انتحاری و خود کشی حرام است و هر کسی که حرام خدا را حلال بگوید، خودش کافر است. پس کوشش کنیم در مقابل همه موارد، فهمیده عمل نماییم تا نشود خدای نا خواسته سکتگی و معایب در دین مان ایجاد گردد. و از تسهیلات اخروی بی بهره بمانیم و بخاطر اشتباه که در انجام اش میدانستیم که این اشتباه است، خود را به آتش هلاکت بسوزانیم. این مطلب را با این شعر خلاصه می کنم؛  

اسلام به ذاتِ خـود نـدارد عیبی
عیبی که است از مسلمانی ماست