آرشیف

————————————-
آنچه ،در جریان عُــــــمرم دیـــده ام
خــــوشه ها ،ازهر قـــد م میــچیده ام
نیم قرن کم نیست،که من هرسوروان
نیکبــــختی ،هرکُـــجا پالـــــــــیده ام
گــه ،سرِ سنـــــگی نشستم تا بصُبح
تا بســاط ِتیـــــره شب برچیــــــده ام
آه ونـــــــاله بود،نــــــدیم وهمـــد مم
همــرهی اشک روان خوابیـــــده ام
روزگـــارا! کردی بامن شــوخیهــــا
چندی بعــد ،از عشرتت نالـــــیده ام
درهمــان عهـــِد شبـــــاب ِپُر نشا ط
من بروی درد و غــــم خـــندیــده ام
سختی هــا پیهــــــم،کشید جــذرِ مرا
حالیا ،همچــون درخت پوســـیده ام
شاخها خُشک است،خزان آمــد برم
رنگ وبورفتـــه،ببین خشکــــیده ام
باد برگـــــریزان، بسی برگــم ربود
کُن نظر! بر ریشه ای شا ریــد ه ام
انتـــظــار مُعـــــــجزه از حضــرتم
من همیش ،از برکــتش نا زیــده ا م
آن اُمیـــد ،از دست ندادم هیچــگا ه
حرفی از صاحبقــران بشنــیـــده ام
تا بیابـــــم ،مــنزل مقــصــــــود را
درب اورا ،ســالهــا کــــوبــــیده ام
اِفتَــــح آن ابــــواب رحمت،یا اله !
از برای وصل تـــو نا لیــــــــده ام
دست کــوته بین و آستیـــنیِ درا ز
غــیرتو ازهرچه هست بُبــریــده ام
چونکه آتشگیرجان است،این جهان
رختِ خود،ازاین میا ن برچیده ام
دل سراغ کـــوی یاری کرده است
روز و شب این جبهه را سائیده ام
کس ندارد طاقتــی قـــــــــهر ا له
سنگ خارارا به عُجز خـــاریده ام
سربه تسلیمی نهـــادن، شرم نیست
تـخم حُرمت ،در دام کــــاریـــده ام
چون بهار آیــد،شود سبز شاخ وبال
زانکه از سودای غـــم آبـــدیــده ام
برگ نــو وشاخ نـــو،رویـــد به بر
جامه ای خضرا بتن پوشــــــیده ام
آفتـــابــــا!کم مکُـــن لطفــت به من
ا ی تو آفــــل ! من پست دویـــده ام
سردی و گرمی تـــوازن، بایــــد م
خاک درگاهـــش ،بلب بـــوسیده ام
تا همان لُـــــطفش نگیـــرد،از برم
کـَی به غمهای کسی؟، خـــندیده ام
کبر و نخـــوت را،نباشــد همـدمـی
همچو خاک،در زیر پا افـــتیــده ام
هرچه بود وهست وخواهد بود به من
در سرشت آن قضــا،من دیـــــده ام
آنچه نـــوسانات ببـــینند این اعضاء
جُنبشش با نبض دل سنـــــجیــده ا م
حرکت امروز و فردا هست نهـــا ن
ای مُحــرّ ک !،مــن بتو گرویده ام
از همان جُنبش ،که دارد انکشا ف
کــَی خمودی را،پذیرُفت دیـــده ام ؟
این زمیــن وآسما ن ،مانـــــند آ س
در میـــان این دو سنگش ،مَیــده ام
گرچه عُصیان است نصیبِ این بشر
با وجودش،اصل خود خواهنده ا م
آن شرف، کاوهدیه بر انسان نمود
عقــل بمن شُد راهنما،فهمــــیده ام
مقطع این عصر،که عُـمرنامیده اند
خود غنـــیمت دان،ثــوابش دیده ام
خشنــودم از لُـطف با هنــجا ر ا و
فخر کن توای دلکی شـــوریــده ام
صُبحدم ، با ختم قُــرآ ن الکــریـم
قطره ای، زان کوثرش نوشیده ا م
خوش ضمادیست ،بهر دلهای فگــار
ای عزیزان!من باین عقــــــــیده ام
َضمّ این گفتـــــار و با قلب رءوف
مِهر و ماهـم ،بهر تان تابیــــــده ام
رفتن از دارُالفـــــناء،میراث ماست
یاد آرید ،پــارچـه ای پیچــــــیده ام
روی خاکم سر زنید ،ایدوستــــان!
در کنــــــار اَ ب و آن والــــــده ام
بس سُخنهای شنیدید،زین زبــــا ن
زانکه ،عشق حق بدل بُگــزیده ام
این سُخن پایان نــــدارد ای فتــی!
هر زمان ، از سوزِ دل جوشیده ام
من چو جولا ،در دهــان غــار ها
رشته ای عشقش بجــان تنـــیده ام
آیت الکُرسی،شده است ثبت دلــم
مِفتا حُ الاَبــواب را یابــــــــنده ام
در همین ظُلمتـــکـــده،من دائمـــا
با خرافات در جهــان رزمـــیده ام
دست وحدت کرده ام سـویت دراز
دست کــــــوته بین،پای لنگیده ا م
من نه آن دونم،نه شیر خــونخـوار
گرچه من، باالمثل او غَُـریـــده ام
غُرّش گُفتـــــار ،نشیـــند بر دلــت
چون نشست بردل،بحق یازیده ام
تا بیاسایم دمی ،از این فــــــراق
باالنتیجه، از غمــــان کاهیـــده ام
 (لیس للانسان ،الاّ ما سعـــــــی)
تا تـــــوان بندگی ،جُنــــــبیده ام
عازف این زندگـــــانی گشــته ام
خشتی براین قصرجان مالیده ام
باکـما ل لُـــطف خــود از بارگــــا ه
د ا د شـــفا برزخمکی گــندیـــده ام
رَضح او برمن،صفای این دل است
طول عُمرم،زآن قهرت ترســیده ام
محو کُن از عزّتت عُصیـــــــان من
با ر ها ،در عــُمـر خود لغزیده ام
نادمـــــم،از کــرده هـــای ناپسنـــد
با مژه خــا رمُغیـــــــــلان چیده ام
نه کلیمـم،نه خلیـلم،من ذرّه خـــا ک
منگــــرید بر حالتــــی ژولیـــده ام
هرچه بود ازخستگی ها رفتـــه گیر
اشک ریزد پنجه ای رنجــیــــده ام
مُژده از کوی صفا،آیـــد بگـــــوش
پــوزش ازآن جـُرم خود طلبــیده ام
کرد مدارا با من ،آن عقل آ فــــرین
اینهمه ،با نـــقـــد جان بخــریده ا م
شرح حالم،گر تو خواهی ایعــزیز!
کــُن نظر !بر صفحه ای جریده ام
اشکِ خامه ریخته ام،درطولِ عُمر
هست ا و،طینــــت و آئیــــــنه ا م
هر که خوانا شــد،سطور شِعرِ من
پا گــــذارد برل و ایـــن دیــده ام
(خشنودا!)اظهـا رکردی آنچه بود
گر غلط گُفتــم ،از آن شرمیده ام
 
———————————-
عبداکریم (خشنود هروی کهد ستانی)
مقیم شهر کییف-اوکرائین
مورخه ای 06-06-2011م.