آرشیف

 مــن کـی بـاشـم کـه بگـوش تو صدایش ببرم
آهـی از قـطــرهٔ اشـکِ بــه دُعــایــش بــبــرم
 
دلِ دیوانه که هر پای نفس غـرق گـنـاهـسـت
بـه چـه تـدبـیـر بـه پرُ پـسـان خـدایـش بـبــرم
 
تـیـر مـژُگـانـش اگـر جـان و جـگـر میخواهد
جـان سـلامـت نـتـوان از سـرِ راهـش بـبـرم
 
جُز دَرت دل نه برد دست طـعمه سوی کسان
تــو بِـگــو گــر تـو نـخـواهـی بکجا یش ببرم
 
دلِ دَرمـانــدهٔ خــود را زِســرِ کــوی تــو بــاز
مـن نــدانــم بـکـجــایـش، بـکـیـهـایـش بـبرم
 
آتـــشِ ایــن دلِ بِـــریـــانِ خــــودم را آخـــــر
گــر نـخـواهـد بــزمـیـن سـویِ هـوایش ببرم
 
ای خـدا کاش رسد روزیـکـه درمظـهـرِعــام
بــوســه گـیـرم زِ لَــب ودل بـه نگاهش ببرم
 
کـاش از کُـلـبـه بِـشـکستهِ «جوهر» روزی
دلِ غـمــدیــده ی اورا بــه ســرایــش بـبـرم