آرشیف

نمی گیرد چرا ملت سر از خواب
به کف دارد چراغ هر دزدره یاب
 
سرم خالیست از مغز   نواندیش
زملک دیگران بر کشور  ارباب
 
زبونم زیر پای ناکس و    کس
چو خاشاکی فتــــــد در دام  گرداب
 
چراغ خانه ی ما آه سرد  است
مدد جویم گهی از کرم   شبــــــتاب
 
به جان من لباس کهنه ی غرب
فلک دوزد بران زربفت و سنجاب
 
(چپرزایم) به جای خود چوپرکار
فقط زلف پری  رورا   دهم  تاب
 
خروشان آب دریا در کــــــــنارم
زمین چون بید بی حاصل به بلخاب
 
نه افتد نان به خوانت از بلندی
نه چون عیسی بود رزقت به محراب
 
قرار هرگز نمی گیرد شب وروز
نیاساید دمی  چون  چرخ  دولاب
 
بریزد گوهر دنیا به جیبـــــــــــم
نخواهم شد چو ریگ از بحر سیراب
 
اگر این ناخدا ها ناخدا یـــــــــند
نشـــــــیند کشتــــــی میهن به مرداب
 
چرا کشور شود آغشته در خون
دهی انســــــــــــــان بکام تیغ قصاب
 
به وحدت دست هم از دل فشاریم
وطن یکسر شود معمور و شاداب
 
کرامت کارساز زندگی  نیست
همی مشکل شود آسان به اســـباب
 
چو بحر موج زن آییم با  هم
گریزد خارو  خس از چنگ سیلاب
 
خورد پشت اباطل برزمین چون
دهم  گر  دشنه  را بر دست سهراب
 
حقیقت کی شود (فرخاری) مستور
زابر آید برون رخســــار  مهتاب
 
 
مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور کانادا