X

آرشیف

در وطـــــن، مــــــرگ ِ جابرانه چراست؟
دسامبر 29, 2014

عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی

دنبال کردن نویسنده

 

 این منظومه ،که در اصل خود مرثیه میباشد،بمناسبت قتل بیرحمانه و وحشیانه هموطنان بخاک نشسته ای ما،که در جلال آباد توسط یکعــده مزدوران دشمنان خاک پاک و طن عزیز ما بوقوع پیوسته است، با چشمان اشکبا ر سروده شده است.

 
========================
آ خــر ای دهـــر ! بمـــن بگـــو پــا ســُخ
که در این مَــهــد مرگ جــابرانه چراست؟
هــر کــرا زور ود شــــــنه بر کمر اســـت
عاجـــزان را چــه نا لـــه هـا بر  خــا ست
از چــه رو ســـر زنـــــند، بــه تیــغ ستـــم
اینچنـــین یک عـــمل کــه راه خــطــا ست
چـــا پــلـو ســـان ،سهــیم این کــــار انـــــد
بهر قــتلِ و قتـــا ل چگونــه فـــضــا ست؟
در بـــــدر ،خوار و زار شخص غـــریب
اشـــــک حســرت بروی ا و پیــــــدا ست
ابــلــهــا ن میــزنــنـــد بســا چــوبـــــــش
در غــریبخــا نه هـــا ،چـــه و ا ویلاست
طِفــــــلکــــا ن بی پــد ر و بی مـــــا د ر
تن برهنـــه شُــد ند و پیشه گــــــــدا ست
هــرطرف تو  ببیــن! چــه رنجــور یست
گــوئــیا !در وطـــن،کــه قــهرِ خُــداست
ظــا لــمــا ن از برای کسبِ غــــــــنـــا ء
کــارشــان غــصبِ مــال، کُجا پرواست؟
لــُقـمه ای نا نِ خُشـــــــک ،در یا فــتـــن
راه اوست بس طویـــل،تا به ســـماا ست
بــد سگــالان بسی قبــــــــیح اعـــمـــا ل
همنشینـی با ایشــا ن ،کــُجــا زیــبا ست؟
بر ســرِ خـَــلــق خود کـُنی تـــو ، ســــتم
آ خــر ای بد منِــش بگـو! چـه تُــراست؟
ترسِ از حــقّ نـــــداری ای مـــلعـــو ن!
کینه و بــُغض تــــو،خــرابه ســـرا ست
شـَـرِّ تــو تا بــکــَی ؟بخـــــــلق رســــــد
لعنــــتی حــقّ ترا ست بی کَـم و کــا ست
قبــضِ بس روح،تـــو از بدن کـــــرد ی
با کلاشنیــکُفت ، کـــه بــرق آ ســا ست
شـــرمی ازحــقّ نکــردی ای بــد خـوی!
شــُعــلـه های غضــب، برا ت فــرداست
پیــش چشـــــمانِ زِشــتی تــو ای پَــســت
صــَیــد جــانهــای پــاکِ بنــده خُــداست
میــرســــا نـــم بتـــو چـــه نفـــرینــــــم
درهـــمه اعــما ل ِ تو خــُـدا بینــا ا  ست
مــن نــدانم جــزات ،چه خــواهد بـــود؟
نــزد مخـلـوق بـرَ ت چـه زنجـیرها ست
بیشک و رَیب جــای تــــو، سـَقـَـر ا ست
تا ا بــــد،زَجــرِ بیمثــــــــــا ل تُــرا ست
مــــوبــمــو یت بــد ا ر میــکـــــشــد  ت
وَ ی خبیـــث !عــاقبــت ترا اِفـــنــا ست
قــلب جَــلاّد چو سنــــگ خــــارا گشــت
بــهرِ قتــلـــت ، چــه د ا رها بر پــا ست
پیش از آنکه تو جــان بــحــــق بــدهــی
هــمه آن عُــقده هات بخـــلق افشــا ست
اَمـــرِ کی ؟کــرده ای بجــا ای غــــو ل!
اَمــرِ دا لــر؟ !،که او از ا مــریکـا ست؟
عِـفـّت ِ خــلق،تو خــود نپـــــند ا شتــی !
عِشـــق ما ،َلا اِ لَــــهَ اِلاّاَ لــــّله ا ســــت
ا ین مــر وّ ت نبــو د ،کــه تو کــــردی
راه ِ تــو پــُر خــطا و پُـــر اِغــــوا ست
حــر فِ با دارِ خــود ، بجـــا کــــرد ی
اصـل کارِ ت بــدان ! کـه نا اجـــرااست
خـدمتِ خـلق ،که فـرض عَـینِ بتـو بــود
درعــوض مردمت، بچــنگِ عـــزا است
بیـــــــوه زن کــِی ببینــد،او دلبنــــــد ش
کـی تو دانـی ،که بهـراو چـه عـــزا است
بیکــما ل!خـُون ناحــقّ،چــرا؟ ریختی!
دَور و پیشت ز شـــُهـــداء حُــمراســت
اُ لفــت و مِهــر و بستــگی گــُم گَشــــت
نه همان ترس بُـود ،که روزِ جـزا است
مـــــور و مــا ر و مــلخ ترا جـــوینــــد
لـَحَـد و خــا ک تیــره ا ت آ نجـــــا ست
 در جــهـا نم ،تو گــُرگ  میش صـفــتــی
در میــانِ رمــه، ســویت صحـــراا ست
از چــــنین ظــُلم ها کرا ســـــود ا ست ؟
بـر تـو و ظــُلــمِ تو، قصــــا ص روا ست
تــا نیــــــــــند یشـــد،آن د یگـــــرقـــتّا ل
قَلـع و قَمعت کــُنــند که حــُکم بر جا ست
تیــــره بختـــی بحــقّ ،که ا ین کــرد ی
من نگـــو یــم ،که عـَــفو برتــو روا است
کــَی ندامــــــــت ،تــــرا رهـــا بخـــــشد
نه بــرایت و مثــــلِ تـــــو ابـــراء ا ست
ادّعـــــــــای تــــــــو بیشرف در چیست؟
ریشه ات ،از همـــا ن هــرزه گیــاه است
مـن تعــجّــُب به ا ین کنــم ا فســـــــو س
که چــرا آ ن نفــس ،تُــــرا هــمــراه است
حـیف آ ن یکنَفـَس ،که برای تــــو ا ست
زیر این خـــا کِ ما ، بس اولیـــــاء است
نـور چــشم ،هـــــم که نیست لایقِ تـــــو
عــاقبت خاک تــیره ،در چــشــمهــا است
ایــد ریغــا! که بر تــو هست نام شــــریف
خــصلتی خــــنزیرت ز شکل پیــــــداست
عــا لمان وطن! و همـــوطـــــــنـــــــــا ن!
خلع اسمش نمود، بسـی حــرف هـــا است
اینچـــــنین بس لــــئیم، کُــــجــا دیـــد ید؟
نـه بـــدِ ل ضـرع و نـه بـدیــده حــیا ا ست
آنــکــه مُــجـِرم بــه قتــل عــا م بــا شــــد
دفنش بــرخــا کِ پـا ک ،بس ضـرّ ا است
لـَـکـّه ای بس پلــید ،نشــست بــرُ خَــــــش
د یــد نش باعثــی تــوَجّــُع دلـــهـــا ا ست
هـمقــطــا را ن این چــــــــــنین عــمـلــش
کـرده دسـتگـیر،جــزاء پس از فتوی است
د ل ضــعیف ،چشـم تر، فـــــغــا ن د رســر
ایخــد ا !این چـه حـا ل ،که بـرسـرما ا ست
گـــر تو آ ن جــا مـه بــــــر تنــت بـــد ری
ا ین بمــــعــنی آ ن ،که استــر خــاء ا ست
صــبـر خــواهــم بــــــرای تو ا ید و ست!
بهــــــــترین از دعــاء ا ستــــد عــا ا ست
بس شهــیـدان،که غرق خونِ خویشتن انــد
مــرتـــبه را نصیب، چــه استــعــلاء ا ست
صحنه ای دلـــخــراش ،که من  د یـــــد م 
بر هــمین قــلبی نـــا زکـــم ســـــودا ست
لیک عـــقــــل ســلیم، بمـــن گــــو یـــــــد:
این همه مِحنت از جا نبی اُمــــــرا ءا ست
نظـم بد کـاره است، هــم قبـــیح و شنیــــع
ا ین چنین کار زشت بـراش ارضـاء ا ست
پــُر کشا کــــــــش حیـــا ت ،در وطــــنــــم
مـمـلــو ازدرد و رنــج وفقــر و بـــلا ا ست
 آمـــران کَــــی بفــکــر امنــــــــیت ا نــــد
رهــبران را کُــجــا ی شـــــان ا ز ما ا ست؟
هـمـــه شان، د ستنشــا نــده ای غـــــیر انــد
ختــــم این جــنگ ،هنــوز نا پیــــــدا ا ست
گــر عـمیقـــآ ، کُنی تو فــکر بحـــــــــــا ل!
عِــلّتــی آن ، نــــفــا ق همـــــچو وبا ا ســـت
این نـــــــفــا ق در درونِ مِــلّتـــــــی مـــــا
بــا عثی مِحـــــــــنت و همین اشـــقــی است
تربیّت کــُن بحق ! بگــیر تو راه خـــُــــــــدا
عِبـرت ازآن بگـــــیر،کـه از ســُفــلی ا ست
قـَـــــد را نســـا ن بکــُن و کـــــود ک و زن
این همـــانا به اصلِ خود چــه صــفــا است
یـــــــــا رب! از لــُطف بیکــرا ن خود ت
مــــــرهـمـــــی صــبر را دِه که د وا است
هــرچه گـــویم، کــَم است به ایـــن مــِلــّت
(خشنــود ) درحـُکــمُ شــرع دیده براه است.
 
————————————-
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مورخه ای 25-02-2011 میلادی.
 
X

به اشتراک بگذارید

Share

نظر تانرا بنویسد

کامنت

عبدالکریم خشنود هروی کهدستانی

نوشتن دیدگاه

دیدگاهی بنویسید

مطالب مرتبط

پر بیننده ترین مقالات

مجلات و کتب

پیوند با کانال جام غور در یوتوب

دریکی از روزهای پرحادثه ی روزگار که آفتاب از سوراخ ابر های کم پشت به دره می تابید وتابش اشعه ی زرین آفتاب شاخ وبرگ درختان را طلایی جلوه میداد وبر زیبایی های برگ ریزان پاییز میافزود .دره تنگ وکوه ها به ما نزدیکتر بود .راه همه ریگزار وکم عرض بود ،آبادی ها همه به یگدیگر شبیه،بام ها گلی ودیوار ها سنگی وآلونک های ایلاقی از زیر برگ وشاخ درختان سرکشیده بود در چنین روزی من به باغ (کنداخ )که در کناره ی شمالی رود مرغاب از شرق به غرب افتاده رسیدم .سکوت عجیبی بر باغ بال گسترده بود . باغ نشینان (کنداخ ) را رسم است که بادمیدن بهار به این باغ وسیع بساط کشی میکنند وآلونک های از نی وگل وسنگ میسازند وزیر درختان تنومند تخت وصفه برای استراحت میسازند وبه باغ اندرون بر سایه گاه می نشینند وچون مهمان از راه رسد بر صفه می نشیند وخوان می نهند سخت بزرگ از توت وزرد آلو وسایر اطمعه واشربه و خوشی ونشاط بر شاخساران وبه دره می پیچد .تا اول قوس این بساط واین باغ گرم است بعد به قشلاق زمستانی کوچ میکنند وزمستان را به خوشی به امید بهار دیگر میگذرانند . وکیل ۲۹عقرب ۱۴۰۳ چهارسده #ولایت_غور #باغ_کنداخ #چارسده #پاییز_افغانستان #موسیقی_محلی #زندگی_روستایی #طبیعت_افغانستان #دره_مرغاب #گلابی_و_توت #زندگی_کشاورزی #GhorProvince #KhandakhGarden #Chaharsada #AutumnInAfghanistan #LocalLife #RuralAfghanistan #MurghabValley #AfghanNature #TraditionalVillageLife
This error message is only visible to WordPress admins

Reconnect to YouTube to show this feed.

To create a new feed, first connect to YouTube using the "Connect to YouTube to Create a Feed" button on the settings page and connect any account.

گزارشات و مصاحبه ها