آرشیف

کنـــون بشنـويد ايـنكه بيچـــاره مـن          چنــان گشــته‌ام اينچنين اهــرمــن

بــود شـــرح احــوال مــن بس دراز          ولي قطره آن گويم از بـحـر، بــاز

به هوش وخردشهره بودم به شهـر          نبودي چو من درسخراني به دهر

بــه كنـــكــور در رزم كنـكــوريـــان           زدم تستهــا را يـكي در ميـــــــان

بـه كف آمـــدم رتبــه‌اي زيـر صـــد           نيارد چـو مـن رتبـه كس تـــا ابـد

خيالم كـــه ديگـــر مهـندس شــــدم           نبودم خبـــر زينكـــه مفلس شــدم

به خـــود وعــده‌اي نيك دادم همــي           كـــه چون در خـط درس افتادمي

بيـــابم اگــــر صـد هـــزاران كتــاب           زنـم از خوراك و ميــرم ز خـواب

چنانش بخــوانم بــه روزانـــه شب           كه خود گردم از كار خود در عجب

وليكن چـــو پايـــم بــدينجـــا رسيـد           نبيند دو چشمت كه چشمم چه ديـد

به هــنگامـــه ثبـت نامـــم دمــــــار           بــرآمــد بـه يك روزه هـفــــتاد بــار

به «آموزش»اش چون گذارم فتـاد           رخ سرخ من رو بـه زردي نهـــــاد

چو دادندمـي صـــد هـــزاران ورق            بــه رخــساره زردم آمــــد عـــــرق

چنان بي كس وخسته ماندم به صف          كه رست از كف كفش مخلص علف

پس از آن چو ديگر به صف ماندگان         بــه يك نمـــره گشــتم من از بنديان

بـــرای یکی نــمـره‌اي گـــم شــــــدم          جــدا از خــود و شـهر و مردم شدم

به خود گفتم اين زندگي بهــتر است          ره دانـشــم راه پــر گـــوهــــر است

به من چه كه ديگر كسان چون كنند         بـه من چه، چه در كار گـردون كنند

به مـن چه فـــــلاني دل آزرده اسـت          به من چه خر مش رجب مرده است

پس از آن بــه مكتب نهــادم چـو پا          ز يك درب چــوبي بسي بــــــي صدا

بــه رزم انــــدر آمـــد يكي اوســتاد          بگفــــتا شــــكاري بـــه دام اوفـــتـاد

بچرخيد و گرديد و غــريد و گفت           در اين پهــنه يكدم نشايد كـه خفـت

كه مــن دكتـــرا از فــلان كشورم           يـل ســـر ســــپاه فــــلان كشـــورم

كنون گفـــته باشم به آغاز درس           ز كس گر نترسي، ز من یک بترس

چــنانت بكوبـــم بـــه گــرز گران            كـــه پــولاد كــوبنـــد آهـــنگـــران

پس از آن سخنها و آن سرگذشت           دوماهي چو از آن سخن‌ها گذشت

رياضي يكم نمره بــــر شيشه زد           هـــزاران غــمم تيشه بر ريشه زد

علومي چــو بر بنـده لشكر كشيد           ســپاه نســـوان  بـــه دادم رســـيد

بگفتا که فكر ديگر بكن اين جوان          مگـــر تـرم ديگـــر شـوي پهـلوان

شدم بر خـــر نحس شيطان سوار           دو صــد حيله را چون نمودم قطار

به يك روزه صدها گـــواهي بكف           بــه ظاهـر پـريشان و در دل شعف

بگفـــتم كـه مـن موقـع امتحــــان           ببـودم بـه بســتر بســي نــاتــــوان

كه رحمي كـن اي پهلوان رهـنـما           بيــا بر مــن اكنون تو راهــي نمــا

هــزاران كلك را زدم بــيش و كـم           كــه شــايد برون آيم از پیچ و خم

رهـي پرفراز و خــــــم اندر خـــم است

در اين ره هزاران چو من رستم است 

امیدوارم استادان ازجمله یگانه صاحب اهل قلم، شعرمرا مطالعه ، راهنمائی وبرایم بنویسد که درآینده خوشبین باشم.

ویدا عزیزی چغچـــران کانکور