آرشیف

آن کلـــک که فــــرسوده ز انـــدیشهء بسیار
قلبی که ز حاصل نگـــــرانست دریـــن باغ

ایــــن کالبــــدی کـــز نفس بــاد بـــــــلرزد
زان طرفـــه نسیمی که وزانست درین باغ

قـدی که رسا بـــود چــو سروی به گلستان
از رنج عمــل خــم چو کــمانست درین باغ

شایـــد ز دلــــــی دوده ی تاری بـــزدایـــد
این آب شــــفافی که روانست دریــن بــاغ

شیرین شـــود از شـــهد غــزل کام سخندان
زین شیره ای کز خون رزانست درین باغ

روزی که نبـــاشی ، بشود شــهره ی آفاق
شعری که اگر ، بکر و جوانست درین باغ