آرشیف

مائیم و درد و غم و همـین روزگــــــــــار ما           هرچه رســد به ما ، نبود اختیــــــــــار ما
اینَست نوشت، زروز ازل تا جهان بُــــــــود           زیرا بخواست بحکم خودش، کردگـــار ما
آن صانع لطیف،که بود خا لـــــق جهـــــــان           در یَدّ قدرت خود،کـرده است نگـــــــار ما
زآن عنصُِر ،که هستی ما را سرشته کــــرد            روح و روان ماست ، همـین پود و تار ما
اَلوان مُختــــلف ، ز هر قـــوم و هر نــــژاد            آراسته کرد بمیل خود، گـوش و کنـــار ما
زآن آدم صِفــی ، که سجــــــودش نـموده اند             بس آن پیا مـبران و ولی اشتــــــــــهارما
از نســل آدم(ع) است ، همین جمله خلقـــهـا             از چشـم بد، تو حفــظ کُن یا پـرده دار ما
تاریخ عصرِ کـَون و مکان، مَشحون ازوقوع            گویـد ازآن حواد ثِ پُر اشکــبـــــــــار ما
اندر تضّاد  به اصل بُوند،زشت و خوب مـا            رآن ، قتل زشت ز مـیان  شد مرگبـــار ما
هر چه تناقُض است ، درین دَیر پُر فـــسون            نیــش میزننــد همـیش ، به جســـم نزار ما
آسایشی ندیــده دمی ، زآن قضـــــا تنـــــــم              بر کیست آشکار؟ همـین رمز کــــــاز ما
اولاد آن پدر، در اعصـــار پُر خـــــــروش             یا قاتل است ز ظــلم،برد خوار و بـــارما
یا اینکه از مَحَــن کَنَد َش ، جان خویشتــــن            سیراز غذا نگشته،مِعده ای پُرخــــــوارما
این بَطن چون َسقَر، طلب میکــــــند حَطـَب             آخر شود نصیب بسی مور و مـــــــار ما
گر قاضی است و حاکم و حَمــــّال روزگار            ِرحلت کند موءّذ ن و ما نَــد منـــــــــار ما
پوسیده پیکریم و برهنه ،افــــتاده بر بسـا ط             ای زعفران ! ببـین برنگ عُــــــــــذارما
زآن خاک بوریا ، چه نقشی است بپوست ما           باریک شده نَفَـس ، خــــوش رشــته تارما
ما میکَشیم ،چو بار غــم و التهـــــــــــابِ او           فریـاد و نالــــه شد از آن ، خواستــــار ما
از طبع  خوپذیری خویشم ، شـکا یت است           از جَبـــردَهــر خسته و پوسیـــــــده تار ما
ایّام آن شبا ب، دراین عُمــر پُر نـَـــــژ نــد            افسرده کرد ه بوالـهوسی ،جمــلـــه کار ما
غفلت، نشست به سینه ای اَندوهبـــــــار من            از یاد عقِل خـسته  برفت ، سال پــــار ما
از ِحــدّ ت تهــاجُمِ ، آلام جــــــــــــا نگـداز           خــوابی نــد یــده ، دیده ای انجـم شمار ما
خُشکیده از غضب،هم این شاخ و برگ ما            ناچیـده آن ثمـر ، ز شـــــــــــاخی انـار ما
بیچـــاره و فقـیر ، ندارد عــــــلاج هـــیچ!            آ ن مرگ شد ، طبـیـبی دل غمـگُســار ما
زآن غفلت است که، بمنزل مقصود نمیرسیم         یارب شکن! بلطف خود این ننگ وعارما
مـوذی صفت خزیده، دراین ِجلد وپوست ما          لَعنت بر آنکه رَخــنه کند ،این کـــــنار ما
هوشم برفت وعقل برفت ، اعتبــــار برفت           وای الغیاث ! که فلک داد فشــــــــــار ما
عُمــر عزیز گذشت، و مـــویم سپــید گشت           کَی گشته این فلک، زوفـــا سازگــــار ما
زآن سوی پرده ، که بسی راز اندر اوست            داد یک ایـمـاء به ما ،که اینم شد شعار ما
قیل و مقال ما، که کـشید سر از آن د یـــا ر           آخر رســـید بمرجع خود ، دارو مدار ما
د ر مز رع حیا ت ،که ما دانـــه کشته ایـم            آن خالقِ مَـــَطر و همـین کِشت و کـار ما
با آب لطف ِ خود که مُــطَــهَّــر کُنــد تنـــم            خواهی تو چید، دستهء گُــل از مــزار ما
من طالبِ نشان و همان قبــــله ء سجــــو د           شایسته گیست اُمــید و همان انتــــطار ما
این جا ن کنــــم نثــــاِر قـــــدوم وصال  او           قربان جـــان و دل برهــش، ِاشتهــــار ما
از هستی ام ببین که، دگر چیز نمانده است           این سر فدای خاک رهی فرخُـــنده یار ما
اندر حیات ،پُر سر و ســــــودای  ناتــوان            کَی شد نصیب ذوق ِ تو، این اِبتــــکار ما
هر گه ، که یـــاد روی تو میآیدم بـــــــد ل           خون میچکد ز غم، از دل پُرعقده دار  ما
اَشکم کنم نثارقُدومت ، بهــــر کـــجــــــــا!            خواهد که شُست، اینهمه زنگ وغبار ما
روز ی شود که در خور جانان شوی،فقیر           سویش َروَم به فرق،بگو با ش انتظار ما!
آن راه پُر سعــاد ت ، مُبّرا ز هر خطـــــا            خـوانده بسوی خویش،که کنـــد رستگارما
بر بنده گان راه حقیقت، که شیفـــته انــــد            باز است همیشه، در گـــه مـولاو یـــار ما
درقـید و بند تواست، هرآنچه تصـُّوراست            ترسد ز قــهرزلزلـــه ات، بام و دیـوار ما
از خلقـــتی زمین و زمان و آســـــمان تـو           پیــدا شده است عقیده وحد ت ، شعـــار ما
آن رفتگان، که با خـودهمه اسـرار برده اند            افشـاء کنند زمانی، که نوشند عُـــقار ما
اینجــا ، مُطـهّراست،بحقیقت خبیث نیست           از کَوثــرش، چه جُرعه فرسـتد نــگـــار ما
ما طالبِ،همان یکی آن قبله ء سجـــــــود            سُجّاده گشت زمین،چه خوش این افتخار ما
خالق تویی، و قادرهر امر و هر عـــــمل           روشن نمـــــا!ز نور رُخَـت، شــام تـــار ما
آن تیغ آبــد ا ر،کز اندیشه ء صفا اســــت           سر میزند خسان، که کنــــند، شرمســـار ما
نالان شده ، همین دل ماءنوس ز فیض تو           گویا شده است چو تار رباب، پُود وتــار ما
در سینه ام ،نوای نَی است ای عزیز من !           پیچــد طنین زغُـلـغُـله ، در کُـــهـســـار ما
شَیخِ اجــل بگفت سخن، و رفت ازد یـا ر:          تا کـَی نشسته در قفس، ای هُـشــــــــیار ما!
ای قلب پُــرخروش!، عنایت بدست اوست          اینــــک ترا سپُــــرده ، به یک راز دار ما
خشکـید این عَصَب ،زتب وتاب وبیخودی          زآن آب رحمتت بچـــکان،بلب زار زار ما
محبوب حقّ،که مهرشریفش درایندل است         داد مژ ده مُصطفی  ز ظفر، به یار غـار ما
بشنو!رقیب وهیچ سخن از خویشتن مگـو!         ناخن مزن ! دگر،به قلـــبِ فگـــــــــــار ما
اَ مّـاره نَفس، زبــوالهــوسی در دیار خَس          ژ و لیده ساخت به مَکر،و ببـُرد اعتبــار ما
مـُهــلت رسید، به عـُمـرجفا زاده وخراب           تا چینی بَر گِ گُــل، زرهی پُر زخــــار ما
ای بنــده ای ضـعیف! تو چرا ناله میکنی          چو ن رَهــروی، َرسی تو آخـردر دیــار ما
اینجا صفاست ونور،وهمه سازوبرگ آن           حور و پری و باغ جنــان ، و جویبــــار ما
ذکرت نرفت هَـدر!،و بکـردی توکارنیک            اینک بنوش! تو،ا زمَیِ بس خوشگوار ما
چون داده ام زبـــان،و بگفــــتن اراد ه را           ذکر و دعـا شنیده ازت ، شب زنــده دار ما
یــاربّ !غریق، بس چه گناهان کـرده ام           بر گیر ! عنــان این نَفســی بی بند و بار ما
در لابلای هسته ای،غـــمهای دلشــــکن           موج می زند عُـــروق دلــــی بیــقــــرار ما
انسان بیخــرد ، که نشاید ثـــــواب کــرد!           کرده خراب هر طرفم، کِبر و قمــــــار ما
دل درهوای کوی تو، این جان دهد بذوق          جز جان و دل ، نبود پســند ت نثــــــــار ما
هر گه نظر بسوی سماءمیـــکنم، عجب!           در سقف بیستون ره بُـوَدَم سوی یــــــار ما
خورشید با صفا، که جهــان میکنـد سنـاء            بادا همیش امیـــــد !،که بُود سازگــا ر ما
افزون نعمتی است، بهرسو که بنگــری            ازخورد و نوش ، و هـُلـُهــله اندر بهـار ما
فصل شِتا گذشت و ،بهار است در کنـار           چَـهـچَـه زنان بباغ و چمـن، صد هــزار ما
این خاک تیره که، جامه خضرا بتن کشید         فـیّاض پُر عطــوفت  ما، شوید غبــــــار ما
یاربّ ! چه صحنه ها ز کرامت، بدیده ام         یا الــّصمـد ! بلطف خــــود ت دِه قـــــرارما
(خشنــود! )مکــن تو ناله ،از این جــَور روزگـار
بــی جَـــور و خســتـگی ، نرســـد نو بهــــار ما
 

مورخه 10-03-2010میلادی توسط عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی) ، مقیم شهر کییف اوکرائین.