آرشیف

رییس خدای‌داد از خوست و علی‌ شاه پکتیاوال از پکتیا.

کسی توضیح نداد که دلیلِ سرعتِ عمل در اعدام این جانیان چه بود؟

من با پی‌‌ آیند های خونینِ‌ اعمالِ این جانیان در ماجرا های آدم ربایی و کشتار های آنان کاملاً آشناستم. چون می‌دانم که شخصی به نامِ آقای کټوازی به منظورِ خاصی چنین هم‌رسانی هایی را می‌کنند که مردمِ دیگر را نشانه بروند. وقتی نگاره هایی از رییس خدای‌داد و حبیبِ استالف پرسیدم سکوت کردند. حالا می‌نویسم. من یک برنامه‌ی کامل در این مورد داشتم. یکی از این آقایان از ولایتِ خوست بود و رییس خدایداد نام داشت. او رهبرِ عمومی این گروهِ تبهکار بود. این باندِ تبهکار چنان وحشیانه ظلم می‌کردند که گوش یا بینی یا انگشت یا پنجه‌ی قربانی خود را بدونِ انستیزی در مقابلِ کمره قطع کرده و عضوِ قطع کرده شده را با فریاد های ثبت شده‌ی قربانی به فامیل های شان می‌فرستادند تا پولی را که می‌خواستند دریافت کنند. بسا موارد ‌و مواقع هم پول را می‌گرفتند و هم گروگان را شهید می‌کردند. پکتیاوال رییس عمومی جنایی فرماندهی امنیه‌ی کابل رهبری اینان را در دولت های کرزی غنی عهده دار بود، بعد بندی شد. رییس خدای داد مثل فرعونی گاهی به لباسِ نظامی و گاهی با موتر های زره در شهر رژه می‌رفت. آمرِ‌حوز‌ه‌ی پانزده را در محلی بنام پوسته‌ی کچالو در حصه‌ی‌سوم‌خیرخانه شهید ساخت. وقتی برنامه های شان تحت کشف بود و قرار بود ارتباطی های شان هم گرفتار شوند که تا رده های بالا بودند. اینان را عاجل و به بهانه های مختلف و دروغ دور از چشمِ خبرنگاران اعدام کردند تا اسرارِ مقاماتِ بالای دولت ها افشا نشوند. مضحکه بارترین بخشی این داستانِ غم انگیز آن بود که حتا رهبرانِ دزدانِ پارسی گویان هم برخی پشتون ها بودند. همان مقوله‌یی را که بیست سال پیش من بالای اینان گذاشتم. یعنی مادرِ جنوب وزیر و رییس جمهور و‌ جنرال و حتا رییسِ دزد می‌زاید و مادرِ پارسی گویان مدام زیرِ دستِ اینان حتا رییس دزدان فارسی گویان هم پشتون بودند و استند. امرالله صالح و نبیل و علی احمد جلالی و دیگر وزرای امنیت و‌ داخله و ( جنرال ظاهر برای ندادنِ وضاحتِ کامل ) و متباقی همه مقامات به شمولِ کرزی ‌و شورای از این جنایات آگاه و احتمالاً نادیده اِنگار بودند که در هر حال شریکِ جنایات اند.