آرشیف

گــــر جلوۀ جمال تو گردد مـــــــۀ فلک
پروانه سان گِرد تو رقصان شود ملک

گویند راز دل شود از باده آشــــــکار
ما را چه مستی بِه زمئیِ لعل آن محک

از قـــاف تا به قــاف ندیدم قـــد و برت
دیدم هزارگلرخ و فرزان صفی به لک

از بسکه محو و بیخودِ عشق تو گشــته ام
در زنده بودنم بدل اُفتد گمــان و شک

اسلام دل ز کفر نگــــاه تو شـــد به هم
وقتی که تیر مژه به او کرد این کُمک

گشتم فدای رویت و چون شمع سوختـــم
پروانـــه وار گِرد تـــو گردیدم هـر شبک

دل شد اســیردامت و زخم نگــــاه خورد
پاشیـــــد غفلتت سر زخــــم دلـــــم نمک

ای خود غزل , شـــوم به فدائی تغزلت
کزدیـــــده میرسانی بــــه گوش دلــم گپک

گــوشی به نـالۀ دل در دام مانـــده دِه
تا دانی حال «واهِب»دلگشته یک به یک

صالحه وهاب واصل
20-دیسمبر –200- هالن