آرشیف

بشکفته برسکویِ درختانِ ارغوان
چون نو عروس، غنچةپنهانِ ارغوان
بالیده همچویک شفق صبحگاهیان
لیکن به رنگِ شستة عریانِ ارغوان
دامن  کشیده بوی دلاویزش از زمین
با عطر روح بخش گل افشانِ  ارغوان
خون بهار خورده تو گویی بروی شاخ
گل غنچه های سلسله جنبانِ ارغوان
برپای شاخ مهبط شور جوانیش
بر دست باد، اندوه پنهانِ ارغوان
اندوه او شکفتن کوتاه بر درخت
چون یک نفس، چو خندة حیرانِ ارغوان
گیسوش، عطر بیز گل آفتابِ صبح
آشفته خیز از بن انبانِ ارغوان
در جلوه  هاش راز دل عاشقانِ خاک
بر برگهاش، آیینه بندانِ ارغوان
جنبنده بر ستاک ظریفش شکوهمند
امید،  بر زمینة زهدانِ ارغوان
دارد به لب حکایتِ زیبایِ گُل شدن
هم شکوه ازگذشتِ زمستانِ ارغوان
با مویه های خاک، بگفته است راز دل
رازی که خوانده چهره خندانِ ا رغوان
 
با هر شگوفه اش، هنر دستِ نوبهار
در هرشگوفه "دَر" زده گریان ارغوان…(1)
گویی غبار سرخِ شفق، سوخته بر زمین
روی کلاله های نگه خوانِ ارغوان…(2)
عریان نشسته، تا برسد اطلسِ حریر
با برگِ سبز در نفس و جانِ ارغوان
خندیده روی ساقه، بگوید به نوبهار:
"افرشته برده  غصة خَجلانِ ارغوان"…(3)
در زیر نورِ مِهرِ درخشان دهد فروغ
آیینه ا ی نشسته به چشمانِ ارغوان
تُنگِ  شرابِ نابِ چهل ساله  کرده نوش..(4)
مستی گرفته از گلِ  دورانِ ارغوان
می لرزد از تبسم خورشید،  غرقِ ناز
شاخِ گلانِ  تر شده عریانِ ارغوان
شوید به آبِ بارشِ نیسان غبارِ برگ…(5)
تا بر نهدش گوهرِ غلطانِ ارغوان
شاید سکوتِ ماه نشسته به شاخه هاش
کاینگونه تلخ دل شده دامانِ ارغوان
از سبز بیزِ خاکِ بهاران گشیده  است
بردامنش صفایِ بهارانِ ارغوان
پیش آی تا چو دامنِ این فصل گیرمت
لختی به پر به زیرِ درختانِ ارغوان
 پیش آی تا برات بخوانم شگوفه وار
شعری چو چشمِ مستِ غزلخوانِ ارغوان
 
شعری که  چشم هات سروده است در نگاه
تا سر کند نشسته به دامانِ ارغوان
من در قوافی رخ و مژگان تو غریق
پروان غریق مستیِ اینسانِ ا رغوان
پیش آی تا خلوصِ بهار است گرم گُل
تا بررخت نشان نهم از خوانِ ارغوان
پیش آی،  این شگوفه نماند بسی به شاخ
پیمان کنیم بر سرِ پیمانِ ارغوان
لختی غبارِ خاطره هارا کنیم پاک
با همدگر به گوشة اقرانِ  ارغوان…(6)
ای عشق ارغوانی من، خنده شاد کن
تا خنده سر دهد لبِ خندانِ ارغوان
دستت بده که در برِ این شاخِ پر زگل
گویم ترا ز رازِ گریبانِ  ارغوان:
"کاین چند صبح،  صبحِ غنیمت شمردنیست
و این چند لحظه، فرصتِ شادانِ ارغوان"
دستم بگیرکه تا به بهارِ دگر ترا
پهلو نشین شوم سرِ ایوانِ ارغوان
تا یک بهارِ دیگرِ پر عطر و موج گُل
مانم غزلسرات به دیوانِ ارغوان
تا نوبهارباز رسد،  ارغوان نگار
گردیم شاعرانه به حرمانِ ارغوان
در ژرفنای قافیه هایم  تو بشنوی
در باغ ذهن،  گریة بنوان ارغوان…(7)
 
تا آنزمان به ذهن سپارم ترا بیاد
پروان و گلبهارِ  شگوفانِ ارغوان
تا آنزمان روایت تو قصه می کنم
با باگرام و دشت و کُهستانِ ارغوان
تا آنزمان ترا غزلی سازم آشنا
مضمونِ آن روایتِ هجرانِ ارغوان
تا آنزمان ترا بخداوند مسپرم
در زیر کاخهای شبستانِ ارغوان
 

27 حمل 1388
پروان

____________________
1-      دَر: آتش زدن
2-     کلاله: قسمت بلند ماده گی گل
3-     خَجلان: شرمنده گی
4-     تُُنگ: کوزه
5-     نیسان:سریانی است، ماه دوم فصل بهار
6-     اَقران: همانند، نزدیک
7-     بنوان:نگهبان خرمن، نگهبان کشتزار