آرشیف

آنکه خودرا نفســـــــــــی شاد ند ید است منم
و آنکه هر کز بمرادی نرسیــــــــــد ست منم 
آنکه صد جور کشید ست ز هر خار و خسی
وز سر کوی و فا پا نکـــــــــــــشید است منم
 
وآنکه چون غنچه پژمرده دراین باغ بسی
بر دلش باد نشا طی نو زید ســــــــت منم
عندلیبی که در این با غ زبیداد گـــــــــلی
نیست خاری که بپایش نخـــــلید ست منم
 
آنکه در راه وصال تو دویدست بسی
و آخر کار بجایی نرسید ســـــــت منم .
خواهم که بزیر قدمت زار بمیرم
هر چند کنی زنده دگر بار بمیرم
دانم که چراخــون مرازود نریزی
خواهی که بجان بسیــــــــار بمیرم
 
من طاقت نادیدن روی تو نـــــــــدارم
مپسند که در حـــــــسرت دیدار بمیرم
خور شید حیاتم بلب با م رسیده اسـت
آن به که در آن دیوار بـــــــــــــمیرم
گفتی که زرشـک تو هلا کند رقیبــان
من نیز بر آنم که از این عار بمــیرم
وقـــتـــــست اگر در قدم یار بمـــیرم
                            
آنکه از درد دل خود بفغا نست منم
وآنکه از زندگی خویش بجانست منم
آنکه هر روز دل از مهر بتان بردارد 
چون شود روز دگر باز همانست منم
 
آنکه در حسن ،کنون شهره شهر ست تویی
آنکه  در عشق تو رسوای جهانـــــست منم
آنکه در صومعه چل ســــــــال شــب بروز
وین زمان معتکف دیر مغانســـــــــت منم
در غمت گرچه بیــک بار پریشان شده دل
آنکه صد بار پریشـــــــان تر از آنست منم
 
عا شقانت همه نا می  ونشـــــانی دارند
آنکه در عشق تو بی نام و نشا نست منم
    عا قبت همچو (هلالی ) شدم افـــسانه دهر
آنکه هر جا سخنش ورد زبا نســـــــت منم