آرشیف

تـا بـه کی خستــــه از این ظلمت بیجـــــــا نشویم
تــا بــه کی رستـــه ازاین وحشت دنیـــــــا نشویم
تــا بــه کی بهـــــر وطن جملــــه مهیـــــــا نشویم
تــا بـــه کی یــــــار عـــزیز! میوۀ فـــــردا نشویم
بس کنیم تــوپ و تفنگ این همــه کشتن، تـا کی
کــار کن بهـــر وطن، بـــــا همــــه دشمن تــا کی
***
این وطن دردی زدل بـــا تـــــو بـــــــه گفتن دارد
این وطن حــــرف زتـــــــو قصـــــــد شنفتن دارد
این وطن فخــری بــــه تـــــو مـــــرد تهمتن دارد
این وطن جـــــدی میـــگم عــــــــزم نخـفـتن دارد
وقت آن است کـــه مـــــا، وارد پیکـــــــار شویم
فــــارغ از دغدغه و حیلـــه ی اغیــــــــار شویم
***
این همه اشکی که از دیده روان است بس است
ظلم برطفلی که او، در پی نــــان است بس است
این همه بحث که از نسل و زبان است بس است
تـا به کی میهن مــا فصل خــزان است بس است
سعی کن چون دگــران، غفلت بسیــار چــه سود
بی سبب کشتن خلق این همـــه آزار چـــــه سود
***
بــر سر خــار و خسی هستیم گرفتـــــار چــــرا
بــردل ریش کسی نیستیم پـــــرستـــــار چـــــرا
سخن از پــاکـــول و از پیچش دستــــار چــــرا
نیستیم چون دگـران لحظـه ی بیـــــــدار چــــرا
هــان! بیــا تـا سر وقت است به هم یار شویم
بهــــر تعمـیر وطن یکسره در کـــــــــار شویم
 
 
15/8/1389   کابل