آرشیف

زمـــــــن رفتـــی نمــی دانــم کـی بـــر گـردی؟
                          بیا کــــه بــــر سـرم تــــو تــاج ســر گـردی
بیــا از مکـــن دوری کــه دوری نیست سزای من
                          بــه قدومت بریـــزم هــردم مهر و وفــای مـن
بــــــه مــن رحمی بکـــن ای یـــار زیبایــــم بیـا
                           که بی رخ ات خانه ام تاریک است ، روزم سیاه
چـــه خــــــوش بهاری بـــود کـــه بــــودیم با هم
                            همــه جــا پـــر ز مهـــر و الفت دور از غــم
تـــو بـــودی همدمـــم ، مـــن بـــودم غـمگسارت
                          بــــه مــن میگفتــی مـن هستم دایـم نـگارت
مــن خـــوش بـــاور چــون این حـــرفها میشنیدم
                          بـه آسمـان دو چشمت همچو کبـوتر میپریدم
چــــه شـــد یکدم زمــن رفتــی و رهایـــم کردی
                          بـــه زندانــم فـگندی و گـرفتار بلایـم کردی
بیـــا بـــرگــــرد ز زندان غــمت رهــایـــم کــن
                           بـه درد هجرت گـرفتارم بیا طبیب دوایم کن
"عبید کیهان" چشـــم بـــراهت انتظار اســت
کــه تا بــر نگردی دلش هردم بی قرار است
 
24/2/1389 – کابل – افغانستان  08:05 صبح