آرشیف

بیــــا که دیدۀ شب خستــــــه گشت و حیران شــد
ستاره پشت حـــــریـــــر سپیده پنهــــــان شــــــد

بیا که قـــــامت مه خــــــم شد از نبــــــودن تــــو
ز انتظار سیــــاهی ز شــــب گریـــــزان شــــــد

بیــا که نـــــاله نـــــدارد تــــوان ســـــر بـــــازی
ز ضعف لای گــلو حلقــه گشت و گریان شـــــد

بیا کــه چشــــم من از بســــکه انتظــــار کشیــد
به جائی اشک پُر از خون دیــــده دامــان شـــد

به هر سو می نگرم صورت تـــو در نظر است
دگر بــــدیـــدۀ من هر چـــه است یکسان شــــد

بیـــــا که سر بـــه فدایت کنـــــم خـدای دلــــــم
به غیـــر عشـــق تو هر عشـــق کفر ایمان شــد

ز بس دلـــــم به هـــــوا گفت داستــــان غمــــت
هــــوا به دَور خـــودش تاب خورده پیچان شــد

ز هـــــر صدا به گمـــــانیکه آمـــــدی مــــردم
بیــــــا که دل ز تپش ریز ریز و پــاشان شـــــد

بیـــــــا که نیزۀ خورشید قلب مـــــاه دریــــــــد
ز چهره چــــادر شب بــر کشید و عریان شــــد

بیــــا که دیـدۀ «واهِب» در انتظـــــــــار رهت
سپید گشت وزبیخــوابی ســــرد و بیجان شــــد

05-12-2009