آرشیف

بسم الله الرحمن الرحیم

ابوزید عبدالرحمن بن محمد مورخ شهیرجهان اسلام در جلد سوم «تاریخ ابن خلدون» ، ترچمۀ عبدالمحمد آیتی به ارتباط شخصیت سلطـان غیاث الدین ابوالفتح محمـد سـام غوری(556-599 ق) چنین نگاشته است: «غیاث الدین پادشاهی بزرگوار بود، باآن که کمتر به جنگ می رفت ولی در همۀجنگها پیروزمند بود. مردی مهیب وبخشنده ونیکو عقیدت وکثیرالصدقه بود.
در خراسان ودیگرجاها مساجد ومدارسی برای شافعیان بنا کرد. ودرراه ها خانقاه ها ساخت وبر آنها اموال کرامند وقف نمود وگمرکات رالغوکرد . به مال هیچ کس تعرض نمی نمود، هرکس که می مرد ومالی برجای می گذاشت به وارث او در آن شهر می سپرد واگر وارث در آن شهر نبود، میراث اورا به بازرگانان اهل بلدش می داد تا به وارثانش برسانند. وگربازرگانی را نمی یافت، قاضی برآن اموال مهر می نهاد تا مستحق آن برسد واگرمرده را هیچ وارثی نبود مالش را در راه خدا(ج) صدقه می داد. غیاث الدین چون شهری را می گرفت با مردمش نیکی می کرد ودر هر سال از خزانۀ خود به فقها مال می بخشید، ونیز باب عطا بر فقرا گشوده می داشت وبه علویان وشاعران صله می داد. هم چنین مردی ادیب وبلیغ وخوش خط بود وقرآن می نوشت وبه مدرسه هایی که خود بنا کرده بود می فرستاد، مذهب شافعی داشت ولی در مذهب خویش تعصب نمی ورزید ومی گفت، تعصب در مذاهب هلاکت است».

سرمولف عبدالغیاث غوری
کابل 10/9/1394