آرشیف

آنـچه(فرخاری) گـوید فریاد ما درد های ماست
دردِ مــا  درمــان شــود با ســـاز و آداب دگـــر
 
مـا ز اسـتـبـداد حـاکـم شـکـوه داریـم و فـغـــان
لـیــک در راهِ نـجـــات داریـم رَه یـــاب دگــــر
 
تـا کـه ازهـم دور بـاشیـم غور و فـرخارِ وطن
مـا بـجُـز(کـرزَی) نـخواهیـم دیـد اربـاب دگــر
 
مـا ز ظـلـم حـاکمـان، درمانـده و ویـرانـه ایــم
و قـت آنـسـت تـا بـجُـنـبــا نـیـم شَــه باب دگـــر
 
وآنکه فـارس و بـومی ایـم، باید بـکاریـم اتحاد
تـا شــود تـطبـیـق، آنـچـه بـنـهــد بـــاب دگــــر
 
راهِ مــا بـاشـــد فـقـــط در اتـحــــاد و اتخـــــاذ
تـا شـود روزی بـیـا بـیــم رَمـزِ مهـــراب دگــر
 
مـن که غوری زاده ام، روحم بکوبـنـد ظالمان
نـیـسـت من را طاقـتی شـمـشـیر ضـراب دگــر
 
دان! نهــایت خـســته ام، د یگرنخـواهـم دیـدنی
(کـرزَی) و( بابای ملت؟)، حتـا درخواب دگــر!
 

احـتراماتـم به همه انسـانـهــای که از اندیشهً انسانیت، احترام به خود و دوستی ای متقابل با دیگران، بر خور دارند!      15/جدی/1390