آرشیف

بهــار آمـــده بــــود پشــت دربِ خــانـــۀ مــا
که پاشــد عطـر گلستان به باغ و لانــــۀ مـــا
هـزار غنچـــۀ نـــورس بــــه دامنش پنهـــان
کــه دانـــه دانـــه نهـــــد دور آشیـــانـــۀ مـــا
 
فسُــرد، در پــی دَر، بســکــه انتظــار کشیــد
نیـافت راهی که داخـل شـــود بــه خانــۀ مـــا
بـه دامنش همـه پژمُـرد غنچــه هـــا یک یک
ز نـالــه هــــای خمـوشـــــانــۀ شبـــانــۀ مـــا
 
بدیــد روز و شب مـــا کــه زنـــده در نفسیـم
ولی به خون و جســد، بستـه آب و دانــۀ مــا
به هـر سُری کــه نهفتـــه ست لابــلای صـدا
نشستــه ضجــــۀ غـم در دل تــــرانــــۀ مــــا
 
به هر کجـا کـه نظر کرد جـز خــزان نـــدیـد
نشـان فکــــر و عملکــرد جــاهـــلانــــۀ مـــا
بهــار مُـــرد و گل افسُــرد از اِهــــانت اِنــس
که گشتــه عـادت روزانــــه در زمـــانــۀ مـــا
 
بــــه پـــاره پــــارۀ خـاک وطن گـلاب سیـــاه
دمیـد و بین که عـزاخانه گشتـــه خانــــۀ مـــا
دگرمراست همین باوری که «واهِب» راست
کــــه زنـــدگی شـــده زنـــدان جاویــدانــۀ مـا

صالحه وهاب واصل
20-03-2015