آرشیف

ای صبا ، بـــوی وطن آور بمن
نکـهت گل، از  چمــن آور بمن
 
سالها شـــد یـــوسف دل کم شده
لا اقـــل یک پِـیـــرَهَن آور بمن
 
تابکی! همسایه  با خار مــُغیــل
بوی یاس و نستـــــرن آور بمن
 
این قفس بوی تعفّن مـــی دهـــد
بوی صـحـــرا ودمــن آور بمن
 
زخـم تیـــغ ناکسان قلبم شکست
بوی مشک همـــوطن آور بـمن
 
تابگــردم گرد گل،بویش  کنــــم
از د یا ر(پـُــرچـمـن) آور بـمـن1
 
چشم من کــم نور شد ، با د صبا
ذرّه ای ، از خاک من آور بـمـن
 
ای فلک بعد از وفات(عند لیب )
از د یا رش یک کـفـن آور بـمـن