آرشیف

بر مرگ درخت گریه بسیار کنید  –  نفرین به تبرزین وتبر دار کنید

 جنگل پسته بادغیس که از شهرت بسزا برخورد دار است روزگاری اکثریت بادغیس زمین را احتوا وتحت پوشش خود قرار داده بود که جنگل ارچه وپسته با هم وصل بوده است، که گویای این حقیقت همانا موجودیت درختان پسته در زیارت گاهایکه که اضافه از صد سال قدامت دارد میباشد، چه این مردم مثل سایر مسلمانان به زیارتگاها عقیده راسخ داشته وهم از ترس اینکه قطع درخت پسته در زیارتگاها آصیب وضرری برای شان برسد اجتناب ورزیده وحتی در حفاظت آن نیز سعی مینمایند، امروزه جنگل پسته لیق وارچه لیق دامن شان از چهار طرف برچیده شده که مسافات زیادی را از هم فاصله گرفته اند، بیرحمانه به جنگلات که یک مقدار مشکلات اقتصادی ساکن حشو وجنگل وداخل آن را سالیانه مرفوع مینمود هجوم برده با قطع درختان هر چه که از دست شان بر آمده دریغ نکرده اند. فقط از هر چمن سمنی به طور یادگار باقی مانده.
مرا به یاد حقیقتی نه افسانه ئ می اندازد که فشرده آن را توضیح مینمایم: به گفته بزرگان وموی سفیدان که اضافه از هفتاد سال عمر دارند وهم زبان زد خاص وعام میباشد  در سال 30 الی 35 خورشیدی شخصی بنام محمد حسن ملقب به شیرین سخن هراتی عهده دار مدیریت زراعت وجنگلات وقت بوده ودر حفاظت جنگل پسته وارچه سخت میکوشیده و شخصآ همه وقته از جنگلات مذکور دیدن مینموده است.
روزی حین گشت وگذار در بین جنگل پسته به شخصی بر میخورد که درخت پسته را قطع ومصروف ساختن کنده گاو رانی ویا وسیله قلبه وشخم زمین میباشد، بر آن احساسات غلبه وخود زا از اسپ به زیر انداخته شخص قطع کننده درخت را دستگیر وهمراه با محافظان جنگل معیتی اش به شهر میاورد، بدون معطلی نامه های به اطراف واکناف فرستاده میشود ودر نامه از اطراف با نفوذ وموی سفیدان دعوت به عمل میاید تا در مراسم تشیع جنازه پسر نوجوان شیرین سخن که در آوان جوانی ونو باوه گی به قتل رسیده اشتراک نمایند، با شنیدن این خبر همه ئ مردم به خانه محترم شیرین سخن گرد هم آمده و تابوت که در آن کنده گاورانی جابجا شده بود به محل زیارت گاه انتقال وقبل از آنکه مراسم جنازه ودفن به تعبیر اینکه پسر موصوف میباشد برگزار گردد، محترم شیرین سخن اجازه خواسته با لهجه غم انگیز که واقعآ از قلب وی سرچشمه گرفته بود محموله تابوت را فرزند خویش خطاب وبا ریختن اشک ومردم نیز این موصیبت وارده را هم با وی غم شیریکی واظهار هم دردی مینمودند.
به ادای این سخنان که من فرزند وجگر گوشه ئ خویش را با خون دل به سن نوجوانی رسانیده یک ظالم وبیداد گر با تبر واره فرزندم را به قتل رسانیده ومن را به گلیم ماتم نشانده است، با اظهار این سخنان این شاعر صوفی ومرد حق بعدآ مردم را به دیدن صورت نوجوان خویش دعوت مینماید، وقتی که نقاب از روی تابوت برداشته شد مردم مات ومبهوت به طرف چوب تراشیده شده نگریسته وتحسین به احساسات این دل سوز واقعی نمودن وشخص مجرم به پنجه قانون همان وقت سپرده شد تا بسزای اعمال بدش برش برسد.
 

 
طوریکه در خبر خواندید تقریبآ 60 فیصد از جنگلات بادغیس از بین رفته است، که دلیلش هم به همگان واضیح است.
 
اگر خبر را تا اکنون نخواندید اینجارا کلیک کنید…
برای دیدن تصاویری از جنگل پسته اینجا را کلیک کنید…
 
امید وارم تا مسئولین امروزی چنین حماسه از خود به یاد گار گذاشته تا نسل های بعدی خدمات شان را تمجید نمایند، چون مرحوم شیرین سخن هراتی که هنوز هم قصه وی بر سر زبان ها است.
 
شاعری در وصف جنگل پسته در آن زمان چنین سروده است:

جنـــــــــــــگل پسته بود باغ وطن
میوه اش هم طعمه ئ با مرد وزن
 
هم حیات مردم بادغیس زمین
بهر اوصافش یکی شرح چنین
 
پسته لیق کان بود شاه وگدا
پسته اش دُر بود هم پر بها
 
هر کسی از بار او فیض برد
هم غنی وهم فقیر از وی خورد
 
مغز پسته تا به امریکا رود
در بدل جنس دیگر بر ما دهد
 
چوب خشکش عاید بسیار است
بر مواشی بس علوفه زار است
 
هست جواهر خیز بسی این جنگلات
با اهالی بس کلید ��شکلات
 
شول پسته را حفاظت داشتن
با قرق چون حصه ها بگذاشن
 
گردش جنگل بسی مامور ها
با محافظ ها بسی دستور ها
 
آنچه تعریفی کنم از بادغیسات
پر ثمر باغیست اما جنگلات
 
بلکه پیداوار بادغیس پشم وپوست
زیره وقالین همه مالی ز اوست
 
غیر مشروب آب کم اندر ولا
بند اگر بسته شود با چند جا
 
اولا حوض خودایئ بسته دار
دومین آب شاره را اندر شمار
 
رونق کار زراعت سر بسر
فائده گیرند تمامی خوبتر
 
آب اگر آید به مرکز زارعان
میکنند دائم دعای خیر دان
 
منبع آبی از آنجا میشود
آب یاری مرکزی ما میشود
 
میشود باغی زراعت این زمین
همت ملت اگر باشد چنین
 
مملکت آباد گردد از غنی
گر کنند مصرف بلی پول را همی
 
هر طرف همسایگان آبادی است
بادغیسات پس مانده هر وادی است
 
گفت درویشی به توفیق غفور
شعر بی نظمش به تقدیم حضور