آرشیف

مدتیست که سرو صدا ها در مطبوعات داخلی و خارجی در مورد سیاست های پاکستان در مورد افغانستان مطرح است. از جمله میتوان از روزنامه های معتبر بین المللی که در این مورد چیز های را بیان کرده اند ( البته از قول سیاسیون) گاردین ، نیوریاک تایمز ، بی بی سی یاد آوری کرد. 
چرا پاکستان در پی بدست آوردن عمق راهبردی در افغانستان است؟ 
پاکستان از بدو تأسیس سیاست خصمانه خود را در افغانستان داشته و با استفاده از ضعف سردمداران قدرت در کشور توانسته همیشه با سیاست های دهشت افگنانه و سودجویانه خود اوضاع را در کشور مختل نموده و از آن بهره بزرگی ببرد. اینکه چگونه توانسته به چنین اهداف خود نایل آید ، قابل ژرف است.  کشور پاکستان با استفاده از مهره های دست پروردۀ خود در داخل افغانستان همیشه سیاست خیلی مؤثر در همه مسایل افغانستان چه در تصمیم های بزرگ و کوچک داشته است. مهره های دست پرورده ای پاکستان را حتی میتوان در سطح وزارت خانه ها جستجو کرد. که این خود میتواند سیاست بدخواهی پاکستان را در افغانستان موجه و تأثیر گذار سازد.  پس چه میتوان برداشت کرد که پاکستان از افغانستان خواهان چه است؛ قسمی که در مقاله قبلی ام که در مورد پاکستان نوشته کرده بودم با بیان نکات چند سیاست مغرضانه پاکستان در قبال کشور را مشخص ساخته بودم، باز روی هم رفته یادآورمیشوم ، پاکستان هرگز خواهان صلح و ثبات و یک دولت مقتدر در افغانستان نیست. پاکستان و سیاست مداران و دستگاه استخباراتی آن کشور هیچوقت در کوشش آوردن صلح در افغانستان نمی باشند. آنها ( سیاست مداران پاکستانی) افغانستان را منحیث یک صوبه که صوبه پنجم آن کشور باشد ، میدانند. در جریان مذاکرات آقای کرزی با مقام های حکومت پاکستان ، آنها از گفتار های استفاده کرده اند که خود بیانگر دانستن افغانستان منحیث یک صوبه را ، نمایان میسازد.  نکات بارزی که عمق راهبردی پاکستان در افغانستان را برجسته میسازد، عبارت اند از :
1. حمایت بیدریغ حکومت و به خصوص دستگا ه استخباراتی پاکستان از گروه های دهشت افگن
2. مداخله نظامی پاکستان در افغانستان 
3. آموزش دهشت افگنان در داخل خاک خود 
4. ایجاد اختلاف بین اقوام افغانستان
5. ایجاد اختلافات مذهبی بین قوم های ساکن کشور ( سنی و شیعه)
چرا پاکستان همیشه بدنبال هدف های غرض آلود در افغانستان است ؟ 
به استناد مقوله مشهور( آب را گِل آلود کن و ماهی بگیر) پاکستان همچون سیاست را در قبال افغانستان به پیش گرفته ، متأسفانه حکومت افغانستان هم ازنبود یک راهکار درست که بر مبنای آن بتواند ، سیاست تقابلی و یا تعاملی پاکستان را جوابگو باشد ، ندارد. از همین خاطر است که پاکستان با دست باز در همه امور حکومت افغانستان مداخله کرده و هدف شوم خود را در افغانستان پیش میبرد و هیچ هراسی هم ندارد. چون میداند که سردمداران حکومت کابل از سیاست روشن و مبرهنی در مقابل آن کشور برخوردار نیستند ،تنها کاری که حکومت آقای کرزی در طول این نه سال کرده ، پاکستان صد ها جنایت انجام میدهد ولی آقای کرزی خوش آمد میگوید.بدین ملحوظ میتوان اظهار نظر نمود که حکومت افغانستان با پیشگیری همچون راهکاری نمیتواند مشکلات کشور و دست مداخله کشور های همسایه به خصوص پاکستان را قطع کرد. چرا که دشمن(پاکستان) از هیچ جنایتی در مقابل کشور و مردم ما دریغ نورزیده و نمیورزد. پس بر حکومت افغانستان است تایک راهکاری ( پالیسی) درست را به اساس منافع ملی ترتیب داده و از آن سیاست خارجی روشن خود در مقابل دشمن و دوست منافع ملی افغانستان پیش برد. 
 
حمایت بی دریغ پاکستان از دهشت افگنان:
 بدین معناست که پاکستان در طول مدت بخاطر هدف شوم خود از گروه های مختلف دهشت افگن چه از نوع داخلی یا خارجی بوده حمایت کرده و از آنها در حمله های غیر انسانی و غیر اسلامی یعنی انتحاری ، بمب گذاری ، انفجاری، ترورکردن استفاده نموده است. آنها را تمویل ، تجهیزو آموزش  برای اجرا کردن عمل خرابکارانه میدهد و به مثل آله دست ابزار خویش مورد استفاده قرار داده و سبب رعب و وحشت در بین شهروندان افغانستان گردیده است.
 
2. مداخله نظامی پاکستان
این به همه مردم افغانستان معلوم است که پاکستان برای رسیدن به اهداف ناپاک خود در افغانستان تنها به حمایت از دهشت افگنان بسنده نکرده ، بلکه شاهد آشکارا مداخله نظامی ارتش آن کشور درکشور بودیم. دور نمیرویم دوران مقاومت به رهبری شهید احمد شاه مسعود را در نظر میگیریم. پاکستان در پهلوی حمایت های خود از طالبان و القاعده ، صد ها نیروی ارتش نظامی خود را بر افغانستان بخاطر جنگ بر ضد جبهه مقاومت ارسال کرده بود ، که قسمت بزرگ قوای نظامی پاکستان در قندهار و قندز جا به جا بودند. در پهلوی ارتش زمینی آن کشور ، جنگنده های پاکستانی خط اول جنگ در تخار را بمباردمان میکردند. اکثر حمله ها که به خاطر تصرف تخار هم صورت میگرفت ، تحت فرمان جنرال های پاکستانی مستقر در قندز اجرا میگردید.
 
3. آموزش تروریست ها در داخل خاک خود :
این نکته کاملاً برملا و آشکار است که پاکستان صد ها جایگاه بخاطر تمرین خرابکارانه برای دهشت افگنان در داخل خاک خود ایجاد کرده و از آن در جهت پیشبرد تربیه وآموزش آنها استفاده مینماید. که خوشبختانه فعلاً اکثر کشور ها از آن آگاه هستند و پاکستان را منبع اصلی دهشت افگنان میدانند. ولی اینکه چقدر پاکستان را تحت فشار قرار میدهند ،این بر میگردد به راهکار آن کشور ها در قبال پاکستان و راهبرد شان در مبارزه با دهشت افگنی. 
 
4. ایجاد اختلاف بین اقوام افغانستان :
بدین معنا که از یک قوم در افغانستان پشتیبانی کرده و خود را حامی آن قوم ( پشتون های افغانستان ) میداند. بخاطر ثبوت این کار رهبران سیاسی و نظامی پاکستان، پیوند زیر را کافیست یک بار نگاه نمایید. با همچون کاری تفاوت و برتری ها را دربین اقوام افغانستان دامن زده و از آن بهره برداری نامشروع می نماید. ( پیوند زیر سخنان از پرویز مشرف رییس جمهور سابق پاکستان در باره اقوام افغانستان است)
http://www.youtube.com/watch?v=I6qwj2YBUs8
 
5. ایجاد اختلاف مذهبی :
این ترفند که پاکستان به آن دسترسی پیدا کرد، زمان شروع شد که مجاهدین افغانستان در آن کشور مهاجر شدند. پاکستان از آن وقت به این راهکار پی برد که میتوان با استفاده از مسایل مذهبی تفرقه خیلی بزرگ را در بین اقوام مسلمان افغانستان ایجاد کرد. به همین سبب از همان اوایل جهاد شروع به تفرقه اندازی مذهبی در بین احزاب مختلف مجاهدین که در پاکستان ایجاد شده بود ، نمود. یکی را بنام سنی و دیگری را بنام شیعه از یکدیگر دور ساخت. 
 
پس مسؤولیت حکومت افغانستان و سیاسیون کشور در مورد این همه کارکرد ها ، راهکار ها ، راهبرد های نا انسانی کشور پاکستان در قبال افغانستان چیست؟ 
آیا سیاست های فعلی که حکومت افغانستان در مقابل پاکستان اختیار کرده ، راه حل مشکل ها و بیرون رفت از معضله های جاری که پاکستان بالای مان تحمیل کرده است یا نه؟ 
چند مورد از سیاست های حکومت افغانستان در قبال پاکستان را که در طول مدت اختیار کرده ، میخواهم بیان دارم تا خود شما در باره ، داوری نمایید.
1. سیاست خوش آمد گویی ( پاکستان زیر بنا ها ، شهروندان را از بین برده و میکشد ولی دولت افغانستان هنوز هم از راه خوش آمد گویی با پاکستان ، پیش میرود)
2. سیاست سکوت اختیار کردن ( پاکستان روزانه صد ها جنایت را مرتکب میشود ولی در مقابل حکومت افغانستان دهن خود را بسته و هیچ واکنش از خود نشان نمی دهد، اگر هم واکنش نشان میدهد خیلی ضعیف و ناکارا چون نمیخواهید دوستی با پاکستان که به زعم حکومت افغانستان تا سرحدی برادری رسیده ، خراب شود)
  3. سیاست برادر خواندن ( پاکستان مردم ما را هر روز با سیاست های غرض آلود خود تحت فشار روحی ، روانی قرار میدهد ، ولی دولت افغانستان پاکستان را برادر خطاب کرده و توصیف مینماید) 
پس نزد مردم سوال خلق میشود تا چه وقت این همه مشکل های که پاکستان بالای ما آورده تحمل کرده و هیچ واکنش از جانب دولمتداران مان در قبال دیده نمیشود؛ آیا زیر کاسه نیم کاسه ایست؟ 
چرا دولت سیاست مبهم و ناکارا را در مقابل کشور همسایه ( پاکستان ) که همه روزه دارد ما را میکشد ، زیر بنا ها ، مکتب ها ، شفاخانه ها، کلنیک ها ، تعمیر های رهایشی و دولتی ، سر بندها ، پل و پلچک ها و صدها تأسیسات عام المنفعه دیگر را از بین میبرد ، اختیار نموده است ؟
پس جواب دولتمردان ما در رابطه به این همه چیست؟ تا چه وقت یکطرفه باید قربانی داد؟ تا چه وقت باید از دشمن سرسخت خود به عنوان برادر و یا دوست یاد کرد؟ تا چه وقت باید پاکستانی ها را مجال داد تا سرنوشت مارا به بازی بگیرد؟ تا چه وقت باید در مقابل سیاست های دشمنانه و دهشت افگنانه پاکستان سکوت اختیار کرد ؟ تا چه وقت باید گذاشت که پاکستان به ناحق خون شهروندان کشور را ریزاند؟ چه وقت دولت ما یک سیاست درست و کارا را در ارتباط به دشمنان و دوستان افغانستان اختیار میکند؟ 
چرا اینقدر خاموشی ؟چرا خاموش ؟ چرا و چطور دوست؟ چرا از پاکستان کشتن و از دولت افغانستان گُل دادن ؟ 
حکومت افغانستان  در مقابل کشور و شهروندان خود  مسؤولیت داشته و حق مسلم هر شهروند است تا از سردمداران قدرت بپرسند و عمل کرد های ضعیف شانرا به باد انتقاد گیرند.
مسؤولیت دولت افغانستان است تا از حق شهروندان کشور دفاع نموده و در مقابل دشمنان و دوستان کشور سیاست مشخص و واضح اختیار کرده و نباید گذاشت، تا پاکستان با سیاست های مخرب خود ، کشور و مردم مان را ازین بیشتر به سوی تباهی و بی ثباتی سوق دهد. 
 
سیداکرام الدین " طاهری"
taherise@hotmail.com
www.isteqlal.blogfa.com