آرشیف

 
ای وطن با کارخود خلد بریــــن میسازمــــت         راحت از رنج و گداز کفرودین میسازمـت
همچو خور تابنده تر گردی به صحن روزگار        سجده گاه توده ی روی زمین میسازمــــت
تاکه گردی بهره ور ازگردش خورشید و مــه         آسمان صاف و پاک ازابر کین میسازمـت
از تلاش و سعی میخواهم که باشی بـــرکنـــار        ازگزند مردم چشــم دوبیــن میســـازمـــت
مکتب مهرونشــاط آیـــی به اقلیـــــم زمـــــان         درمحیط آبرو شورآفریــن میســــازمــــت
گرچه فقرآلوده یی دربستـــر شــــرق گزیــــن        باتوانایی دیـار نــازنیــن میســــــازمـــــت
چون بهارآیینه دار برگ گلهـــــــا در چمـــــن        پیرهن برسرو نــاز ازیاسمین میسازمـــت
همره ی نسل جوان خواهم که باشی چرخ تـاز        برفراز نیلگون با مه قریــــن میسازمــــت
خالی ازغوغای دشمن میشود شهـــرو دمــــن         کوی برزن پر ز شهد و انگبین میسازمت
آنقدر ها آبرو گیـــری کــــه در کـــــاخ بلنــــد        برعروس زندگی خال جبیــن میسازمــــت
 وحدت میمون ما (فرخاری) میگیرد قوام
بشکند دشمن چو مشت آهنین میسازمــت

 مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور، کانادا