آرشیف

ای وطن ای سر زمین باستان
مردهایت حاکــم هندوستـــــان
 
مرحبا ای سرزمین غــــــــوریها
زانکه توی درخور مدح و ثنـــــاء
 
نامها بسیــــار دارنـــد شهرهـا
نام تو است قلبِ قلبِ آسیــــــــا
 
چشمه هایت کوثر دنیــــــــای ما
خاکهایت مسکن و مــــأوای مـا
 
کوه هایت مسـکن درنــــده هـــا
درَّه هــــایت مهبط پرنـــــده هــــا
 
میخ زرین، آن منـار جــــام تـــــو
افتخـــار هرجهانـــگرد، نــــام تـو
 
آن منار قطب دهلی دیــــــگر است
از عجایب جهــان زرین تــــر است
 
جــــامع هــــرات بــــرای مؤمنیــن
 هست بی شک سجده گاه چـهارمین
 
حب مأوا جــزء ایــمان بــــوده است
لیک این مـــأوا مرا آزمــــوده است
 
هیچکس را نیست قـدرت در زمن
تا که گـــــوید افتخــــارات وطـــن
 
«ثاقب» و هــم مثـــل او بی ساز شـــد
تا سخـن  از نـــام غـــور آغـــاز شــد
 

از تمام شاعران، ادبا و قلم به دستان بزرگوار خواهشمندم که بنده را در زمینۀ این سروده با نقد دلسوزانه خود رهنمایی کنند؛ زیرا بنده شاعر نبوده ام که به سرایش شعر اقدام نمایم؛ فقط برای لحظۀ کوتاه به تصور افتخارات درخشان زادگاهم فرو رفتم  و این چند جمله منظوم گونۀ نا منظم را تحریر داشته ام.
نظرمحمد ثاقب
سرزمین فروزکوه
15 حوت 1390 هـ . خ