آرشیف

ای وای ! اگر کــاخ ستـم را نــــــــدَرانی
خـــوابیده ای غفــــــلت، تو در بنــد بمانی
آزادگیت شد بهـــــــــد ر،زانکه نحیــــفی
وامانده ای نهضت!،زکسالت تو ضعیـــفی
روزِتو سیه گشت،ازآن جهــــل . تغافُـــل
بنگر بهر گـــوشه ای میهن،سوی کابُـــل
هرچهره که بینی،براوذِلّت وخــــواریست
زعفرانیی صورت،ازآن درد وبیماریست
توفیقِ همان نیست،که خیزد بــدوزانـــــو
بین با رکُلفـــــتیست ،سرشانه ای بانــــو
صد ناله و افغــــــان،ز هر سو بدر آیــد
آن حوصله وصبر،ز مسکین بســـر آیــد
دریوزه گی را ،پیشه نمودیم بهر جـــای
از خجلت وشرمندگی،کبودیم بهر جـــای
درعصرکنون،خوارترازهرکس وچیزیم
از دست نفــــــــاق،خـونِ برادر بریزیم
خواب ازسرما رفته،بسی اشک بریزیم
در نزدِ همان دشمن خود،سخت عزیزیم
مفهوم حیات ،از سر ما رفت بر افلاک
ای بیعمل وعِلم! کجــا پــذیرد تراخا ک
صد عیب دراخلاق و اطوارِما،امــروز
خواهیم برسیم بر هــدف خود،بپــیروز؟
هرگه نظــرافتاد بخود، ای آ ه ! گریستم
جزعُـقده ندیــــدم،ودوصد آه که کیــــستم؟
درخاطرِ اینعصر،چه بیــــداد بیــا د است
ازدست بسی ظُلم ،همین قـــــوم بباد است
ازبسکه غرورودغـــل وفحش زیاد است
اینک به سر ما وتو آنروزِ مبــــا د است
در جمعی ،که آگاهی زاخــلاق نــــدارند
در نزد وطـــن ذرّه ز مِصداق نــــدارند
ازحُبّ چه گویم؟،که تراحرفی بدل نیست
بین بحرِخروشانِ اورا،هیچ ساحل نیست
گرداب ِتلاطُم،بقپـــد هر خس وخاشا ک
باالخـاصّه بهرِتصفیه اش،جنسّیت ناپاک
اوضاع کنــون وطنم،پُر خَــم وپیچ است
تبلیغ زهرآگین،بمیان سخت بسیج است
خونخوارگی تاکَی؟وچرا؟این تونــــدانی
درقیـد همان دالــــر و دینار ،تو بمــانی
آگــاه شـــو!ای مِلّت پِر صبر و تحمُّــل
آزادیی غــــربی نبــــُـــَود برتو تجَّمـــُـل
ای مَهد تمـــّدن!تو چرا خواری پسندی
تو بامِ جهانی وبحقیقت تو بُلـــــــنــدی
افراد ترا ،خواب ربــــوده چه بطــالت
شبخون زده آن دشمن غَــدّار، زبخا لت
ازفطرتِ پستی،که بسی داشت دراینخاک
قاتل شده برمِلت ،ازش سینه بسی چاک
مــدیون توایـــم،تا که رها نمت زدشــمن
هم چیره شویم برهـــدف واشنگتن ولند ن
این دو،که دراینقرن هزاران گُنه کردنـــد
می دان !که من وتو ومِلّــــت تبه کردنــد
آن تُخم نفا ق،همچوغباریست به چشمات
پاکیزه شدن از یَــــدِ تفریق چه هیهــا ت
آخر تو ای انسان!بکــوش از بهرِ عِزّت
زان باغ و بهار و چمنت میبری لـــِذ ّت
فردوس برین ،رشک بُرد بروطــنِ تـــو
خـــــواهان نشیمن شود،انــــدر چمنِ تــو
بی سعی و تلاشت نشود،این میهن آبا د
آسوده نگردد،یکی از قـــــوم یا افـــراد
برکَــن تو ستم را؛ز همان بیخ و بُنیا د
تا مِــلّت وآن میهَنَت، ازبنــد شــود آزاد
آزادی همان است،که بُود آســـوده مِلّت
دیگرنبیند فرد فرد او، آن روی ذِلّــــت
درهرعملش خواسته ،شورای بزرگا ن
تا باز نگردد،یکی از گِـره بــدنــــــدان
تدبیرعقول ،دربَرِهر کاروعمل خـــوب
تا غرق نگردیم بگرداب،چو آن چـــوب
فرخُنده کــند زیستن ما،نیّــت اعمـــا ل
اینماه مبارک ،که ترا خواند دراین سال
از برکت آن ماه،چه خواهی ؟تو بیابی!
در آتش آن عشقِ وطـــن،گر تو کبــابی
ازجنگ ونفاقِ ،که عــدُوّ،گُسترشش داد
خود بینی،که اکنون برِما هست چه بیداد
آگه شود از گُفته ای من،عاقــل و هُشیا ر
از خوابک سنکینیی خود ،میشوی بــــیــدار
(خشنود!) چو گُفتی سُخنی ،درعملت کوش
زان حُبِّ وطن،غیرتت آمــــده در جو ش
 
——————————————–
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مورخه ای 11-09-2011میلادی
شهرکییف اوکرائین.