آرشیف

 
نمیشد ای خدا تا بنده ات دور از ریـــا میبــــود       جهان عاری زکذب و بغض وکین ناسزامیبود
چراخاطرپریشانی زجنگ افســـرده دل گـــردد      چراغ صلح روشن تا بــه اوج کبریـــا میبـــود
عدالت رابه لطف خود چنان تصویـرمیــــدادی       غنی آسوده دل درخدمت شــاه و گــدا میبــــود
اگرمیخواستی روشن شود راهــــای انسانـــــی       به فرقم سایه ی چتر هنر بـــال همـــا میبــــود
همای فکرت انسان چو هدهد بال وپربکشــــود       خبراز حال بلقیس سلیمـان در سبــــا میبـــــود
درخت جهل اگرازریشه میخشکیــــد درگیتـــی       کف خاکستر دستم به همــت کیمیـــــا میبــــود
شبیخون گرنمیزد رهزن تازی به عنـــــوانـــی       به چشمم دانش عصرنوین چون طوطیا میبـود
فرنگستان همی تازدبه گردون رخش رهوارش      زبونی برمسلمان ازچه رو درآسیـــا میبــــــود
وگرابلیس انگلیــــسی نمیـــشد ســـد راه مـــــن       وطن انباز روس و جرمن و اسپانیــا میبــــود
(امان) را تا امان بودی زتفتین مـــلای لنــــگ       سمند لاجوردین زیــــر پـــای آریــــا میبــــود
گواهی نامه ی صوفی زمکرو دل سیاهی هـــا       بتی درآستینش در دعـــــا لای قبـــــا میبـــــود
به فقراندر نمیدیدی غبـــار آلـــوده خاطــــر را       ترازوی عدالت در کف بیع و شـــرا میبـــــود
نبودی ساربان گمره، قوافل بــی سرانجــــام ار       به گوش کراثر بخشی زآهنـــگ درا میبــــود
حیای مردوزن دانی که پیش کهنــه اندیشـــــان       بسرچند پیچ دستاری، به روستـرازردامیبـــود
گزین ای صاحب هستی، جهانی فارغ ازظلمت       سپهرآذین همی بندم مرا ورجای پـــا میبــــود
خداخواهد که (فرخاری) نباشد رهزنی هرگز
سکوی قدرتش دردست باکار آشنــا میبـــــود
 
 مولانا عبدالکبیر (فرخاری)
ونکوور، کانادا