آرشیف

این دعا ها نردبان است ،اصل اورا خود بدان !       میرسا نند ت بحــق،از این زمــین تا آسما ن
ارض او محصورآسمانها،بتقدیرش شده است          میرهنـد از این قــفس ،آن گــروهی راسـتا ن
شش جهـت این مکان ،دیوار ها ش سنگین بُـود       کـَس تواند زیست؟،بجزازسنگـدلان اینجها ن
گربجنگل رفته ای،خود دیده ای بس صحنه ها         هرگروه ازجانوران،درّنده خویان و د د ا ن
  روی ارضش،صحنه ای تمثیل هروضعی بُود         هم ببین درقید و بند ناکسان، مستضعــــــفا ن
  با تفاوت آفرید ه است ،خا لقـــــم  هرقـــوم را          آستا ن ما شــــده است انـدرجهان،افغانستا ن
   دَور و بومت دیده باشی،از ازل اوتاد ها ست           درحقیقت سَدّ کرده است،بهرقــــوم با ستا ن
  هر کرا حدّی بُود ،با خویشتن و با کردگــا ر           عقلرا،تفویض وی کرده ست زدرگه آنزما ن
   چون پدیدآمدبشر،در روی خاک و این تُراب           مُشکلات زندگانیش،بهراو بوده است نهــا ن
   بل بزورعقلِ سالم، مشکلاتش گشته حّـــــل           طوریکه لازم بدیدخود،امرکرده است آنچـنا ن
   خود همیدانی که ،ابلیس دشمنِ غَــدّ ارتُست             میخزد در زیر پوستت،ا و بسا نِ سا حـرا ن
   چون بداده است جمله ابزارِ سعادت بهر تو              هرعمل کانجام دهی،بـرخود بُودسود یا زیان
   حکمت این زندگانی،در نها دت خفته است              عِــلم شد برتو وسیله، تا که کرد ر ُشد جهـان
   خالقی کَونین،بفرمود،بهر ما اُنس و شرف               مِهرواُلفت رانصیبت کرده است،شُـدآنِ جا ن
   جانِ خودآراسته کُن،باالامرِاعمال ِ شریف             چونکه هستیم ما وتـو،درزمره ای آن بنـدگا ن
   مَسقط الراء س،ترا گهواره است بااقربا ت             عُضومحبوبی شوی درجامعه ات،درخانمـا ن
   بهرِامراِرمعیشت،در تلاش وهر سو روا ن              تا بدست آری بزحمت،هم قبــا وهم لُقمه نا ن
   رنج وزحمت، مُلزم آنعقل ودانش بوده است            غفلت ازدَورت گریزد،میشوسعادتراصاحبا ن
   چون سُخن ،از خصلتی انسانی آمد درکلام            فرق کُــلّی شد عیـا ن،انــدرروانِ و دید ه گا ن
   این یکی،با قلب پُرسوزو دیگرشُدخونخوا ر          این یکی پیوست به نیکان،وآن دیگرازیاغـیا ن
   یک بُود شخصیّتی ،در اجتماع ،با  بیدلان            هم شقیان را تو بینی،بی اد ب بی شاءن وشا ن
ناکسان با ظالمان ،غصب  میکُنند مال یتیم              گشته انــد هم همنفـس ،با دشمنان شیر ژیا ن
    قسمتی خود میخورد،هرآنکه آمد از عـــدم          پس چرا؟غصب میکنند،روزیی ماغا صبگران 
    بس ضعیفان زیرپای بدرگان در هر کجا             این َرََوندظُلم وجورهست،خاصّه ای بیحرمتان
   عــزّت وهمّت نمانده ،آن رسالتهاکجاست ؟            بشکند بازوی ظالم؛ وهـــم شاخ وبالِ بد دلا ن
    اینقــــدرخواروزبونی،کَی بُود شایسته ات            سربرآر!از زیر چــترِظُلمی هر یک ز آمرا ن
   کُن نظر سوی وطن،واقوامِ زارِخویـــشتن             کاو،رهینِ جنگِ خونینیست، سوزانده خانما ن
    بم افگنهای خصم و ضربه هـــای آتشینش            کرده معدوم یا که معیوب زن ومرد وطفلکا ن
   قصد خاکت کرده اند،آنجمله قُدرتهای دهـر            ایــوطنداران!کُجائیـــــــد؟ بسته باید هــرمیا ن
    چاپلوسان را نمانید ، در صف رزمندگان              میکُنند ایشان خیانت،نه شرف است نه ایما ن
    بهِرِآن کاباره هادرغرب،کردند دَیــُــو ثی             ننگ ونامــوس وطن را،پایمال کردند چنــا ن
    این دوروزیرا، که گویا درسرآن قُدرت اند            زیر پای هر خروس خزیده انـد،چون ماکیا ن
    تُخمی نامـردی بکارنــد،درمیان اجتمـا ع             میشوند مصروف عیش ،وخدمتی آن بادارا ن
    خوب تجارتپیشه گشتند،درفضای این شلوغ           سیم وزر ریزد بدامــــا ن کثیفشا ن رایــگا ن
    چون نداریم آن رهی دریایی درمرزخویش           بین بخود تقسیم نمودنــد،آن خطوط درآسما ن
    بی نظارت هرچه خواهند،میبرندازمُلک ما           بهر اِبراءهمین دُزدان ،چنین یک  پارلمـــا ن
    میکنندوضع بس قوانین،برخلافِ َطبعِ مــــا            بهره مند گردند رقیبان،خا ئنا ن،بد فطرتا ن
    هم قبیحتر آنبُود،که کردند تجــاوزبررسوم             بُرده اند دوشیزگان رابهرِ(بَردِل) هم نهـــا ن
    تحت عُــــنوان تمّدن وحکومتی چون مردمی          کـــرد پیاده ارتشش را،درهرات و یا بامیا ن
    ازبشرواِحقاقِ او،هرجا گلون پاره شده ست            خود کنند بس قتل وقمع مردمم این جانیــا ن
    در هــوای روزگاری حـذف این تاریخِ ما             میکنــند تبلـــــیغ بیجــا،خاک تــیره بر دها ن
    ازبرای حفظ ناموس وهم  مُقـدّ سات خویش            باید ایستادن چوکُه ،بردست همان تیروکمان
    قطع کردن گردن ظُلم وستم دردَور و پیش            با هما ن عزمِ مَــتین و با همین تیـــغ سنــا ن
    کشور آبا ئیی ا م غرق شعار اجــنبی است             میکنند ظـُلم وستم ،بر مــِلّت وبر د ودمــا ن
  مِــلّتِ آزاد ه ام!تو شا یســته ای پــــیروزییــی        پروریدستی بخــود،صد رستم واَلــــــف پهلوا ن
  بیش ازاین سی دهه است،مِلّت بخون ِخودطپید       این چه حالیست؟ایعزیزان،سرنوشت ماچه سان؟
  بیسوادیست مِحوری،اینگونـــه رنج ومِحنتـــت         عالمان بیعمل فاسقـــــتراست، ازهر آنچــه دان
  ایکه تو خودرا ،کیا دانسته ای در ا ین وطـن!         من کجا دیدم زتو یکذرّه زان جـــــود واحســا ن
  بس ملوک در دَورو پیشت، تاجها برسرنهــند         غُرّه اش چون شیرنر،افسارشدند چون آنخـــران
  سوزوآه از دل برآمد،کُــل جــانِ من بسو خت         خشک وتر با هم بسوزند،گر رَهَــد تیرازکمـا ن
  کوکچه وهم آن هریرود ،یا که خاشرودهمزمان       نیست کا فـــی بهرِدفـــــع ناردل،آن مولــــــیا ن
  چون قیام خلق خیزد،این بدا نک قــهرخدا ست        راه عفـوت بسته گردد،برتوقـطع این آب و نا ن
  زیر بنای کشـــورم ،وابسته با قــُد سیّت ا ست        خود مُطَهّــرکُن ز خُبث و روی آر سوی قُــرآ ن
  عهد و پیمانی که بستی ،ضامنِ پیروزی است        این صراط المُستقیمت ،میکُنــــند ت کــا مــرا ن
  میرهی از این فلاکت،هم از این دارُالفـــــــناء          نشنوی هرگز تو دیگر،نــوحه و زار و فغــا ن
   بس شهیدان غرق خون گشتند،دراین دل یادگار        جان ودِل دادند بحق،وانگه نصیبِ شا ن جنا ن
  ا ین جهان مملوزاضداد است،بهرسوا ختلا ف         در شمارش می نگُــنجد،بیش از آن استارگـا ن
   دین وآئین تو گـــــــوید،صبر کند در مشکلات          حلّ مشکل بهرتوباشـــــد ،صـد ورفرمان آ ن
   توبه وصبرت که باشد آن کلیداز گنجهـــا ش           میرسدحــقـّــا بتو، بعـــد از عبا د ت ســود آ ن
   این بتو وعده بداده ست،در مسیرِ این حیا ت          گرشدی تسلیمِ حُکمش ،ترسِ به دل وزاریکنان
   در یَدِ آن بینیاز است ،آنچه محتـــاج وَییــــــم          همصُحبت !اندیشه کُن،دوستانراست این نشا ن
   همقطارانت چــوبینی ،همره ورنگ تو انــــد         غیرزحقّ،هرچه بخواهی،کَی شودآن نوش جان
   گر سُــخن از آن مُروّت سر کنم، قانــع شوی          رادمــردی خصلت نیکوست،بتو آرام جـــا ن!
   قُّوَت مردان هِمّت ،طعـــمه وقُوت شمــا ست           خودهمان هِمتّگری،قــید زمان ا ست و مکا ن
   هِمّت قــــــوم وطــن در جُنبش ابنــاء اوست            تا بهم وحدت نموده ،زود براننـــــــد راهزنان
   اشعه خورشید خـــــا ور!،برسرمشرق زمین          با ش دائیم مهربان ،چون دوشیزگان وما دران
   گر نباشد لشکر فرعونیان ،در دیاروخاکِ تو           می همی بوده است روشن،هم فضاوهم آسمان
   هرچه بدبختی ها ست،زدست ماوتوایهموطن!          داده ایم جُرئت بهرناکس،کنون ،خواردرمیا ن
   این َروَند زندگی،کایجاب آ ن همنوعی کنـــــد           گر موافق نیستی ،گَزگَز! زبان بربند دهــا ن
   تا نگویی حرفکی ازاوهامپرستی های خویش          کرده باشی هضم آن معنی درونت ای جـوان!
   گر تویی پیچیــــده، دراقشــــاراوهــام شنیعت           نشنوی هــرگزتو مارا ، بـااین سُخنهاوبیــا ن
   کر تــلاش معــنویت،بیـــدار کرد این قــوم را           با همان قَــول وشرف،ما گشته ایم ز آزادگان
   درهمین تاریخ کشور، صفحه ها راخوانده ایم           دورچنگیزیادآرتو!در زنده جان وغـوریــا ن
   مردم غُیور ما ،کَی در پیش خصم زانو زنـد              بشکنــَد بازو زانو، وازخاک براند دشمنا ن
   کس تواندغصب قدرت را زتو،در مُلکِ تو؟            افتخار بر این هریوا و زهی بر غــــوریــا ن
   تا کنون آنغربِ سرکش،پندی ازتاریخ نکــرد           همچو شیطا نِ لَــعین،گمــره بسازد خَلقِ ما ن
   این نفــاق در بین ما ،بالاثرزآن جهلِ ما ست            گشته ملّت بیبضاعت،طفلکــش بی لُـقمه نا ن
   گرتو دانی، هستیی غرب بــوده از نیستیی ما            کرده انـد غارت بنـوبت ثــُروت آریا ئیـــا ن
   دور آریائی بعـــــا لم ،عزّ و جـــا ه ِآ ریا ست            سرزمین آریا ،تا روزحشراست دُرّ فشــا ن
   بس چه آثار قدیمِ ما،که انــــــدر موزه ها ست            ثروت و اغناء کشور، دردو چنگ دهریا ن
   بارها من گقته ام ،تا ازطریق آن ملل(م م م )           آن ابر قــدرت هــا ببا ید داد واپـــس آنِ ما ن
   حرف های دوستی را ،ما شنید ستـــیم بسی             این تکافو نیست به اصلش،درعمل باید چنا ن
   پس دهید ای بد سگالان،بخش بیت الما لِ ما           هرچه هست آنرا بیارید،و آنچه دارید هم نها ن
   گرچه این دُنیای مـــاّدی ،هیچ ندارد ارزشی           سرقت امــوا ل غیر،گردد به جانت آتشفشـا ن
   مِلّتِ افغـــا ن سزاوارچنین ا وضاع که نیست           تا نشد پیــدا میــان ما،گروهی سختــــــد لا ن
   چاره سازی ها نمائید،نا بسا مانی های خـود            با همان عـزم متین و ترک سربا جسم و جان
    دست یکدیگر گرفتن،شیوه ای مردانگیست             باالخُصوص دروقت تنگدستی که آیدآن خزان
   ما باُمـــــــید وصا لِ ،نو بهارا نِ د ر وطـن              تا شگــوفد غُنچه های رنگارنگ، دربوستان
    دور بادا !باد تُندِ صرصری از دَورِ مــــــا             تا نلرزاند بید مجنون و نسوزانـــد م آشـــیا ن
   بــُوی وحـــد ت، از توآید،بر مشا مِ خسته ا م          مُشکفام است خاک کشور،مُشکبیزاست این وآن
   صد هزاران اولیاء ،اندر دِل خاک در سجـود        از حضور حقّ بخـواهند ،صُلح و خیربرمسلما ن
   پس توایجانم به خَلقت گوش کُن اَرجَش گزار!       حُبّ مِلّــت دردِ لت، از حُــــبِّ اَ لله هست نشــا ن
   بی همان عشق ومُحبت،کَس نشد مجبوبِ خلق       خدمتت باید بحـــقّ، تا حــــقّ دهـــد بر تو امــا ن
   قـــلب پاکی با ید ت،تا حُرمتِ هر کس کُنی          حـّق خَـلق برجا نما! که بــُده است جُــزء ایمــا ن
  اینچه فرهنگ است عزیزم،عشق ورزیدن بَخَلق      بهر آن آسا یشش ،گــــر جا ن دهیم هممسلکا ن!
  خا طرات فرخنـده مانَد تا بحشر در این دیــا ر        در قـُلوب و بر زبانها ،نا م نا میت جــــا و د ا ن
  همچو آن مولای بَـلـخ،این نا له های نایِ تـــو            بشنوند رازِ درون،در رقــص آیند اختــــر ا ن
   (خشنود) ازاوضاع کشور،سخت گشته بیقرار         با تو باشم هموطن !،درهرکُجا هستی بــــد ا ن!
چون شنیدی حرف من ،با من ببند میثــا قِ خویش

نا خَــلَف باشم اگرمن، حُرمت نکرد م آ ب ونا ن

 
عبدالکریم (خشنود هروی کهدستانی)
مقیم شهر کییف –جمهوری اوکرائین
مورخهء 27-09-2910میلادی…