آرشیف

———————————–
ُرخت ،آ ئینــه ای این طــینــتی مـن
تویی عقــــل وشرف ،حیثیــتی مـن
دل و جــانم ،فـــدای خُلق نیکــو ت
در ین عــا لم تــویـی ما هیــتی مـن
بجــا ن پرورده ای،این جسم وجانم
بــزیر ِقلبِ خــود،حَـملــم نمــود ی
کشـــیدی انتـظـــارِ مــُــدّ تــی مـن
که تا پُخـــــــته شــــود،کیفیتی مـن
قـد م َرنجـه نمود م ،روی دُنیــــــا
همان باران بـــوسه وصورتی مـن
بدادی کـود کت را،آنچه زیبا ست
خُدا ر ا شُـکر،بر این خلـقیتی مـن
زتو بُردم خصایل خوش،به اِ رثم
درود بر تو،ز قـــلب این نیّتی من
نخوابیدی ،که تا خوابم نبُرده است
تویی در سینه و دل ،قـــُربتی مـن
زحــما تت فــراوان،بیشتر از پیش
بَــرِ این راحت وعــا فیـــتی مــن
تلاش و سعی وهم آن جان فــدائی
و آن صبرت،برآورد حـیرتی مـن
تو ایمـا در!،فـروغ دیـــد گــا نــم
یقــنــآ دیــد نِ تُست،عشــرتی مـن
تو دادی ناز ،هر عضوی بـدن را
فراهــم کــــرده ای تو،زینـتی مـــن
زتوبهتر،کسی انـــدر جهـا ن نیست
تویی عِــــزّوشرف و شــوکتی من
در این ظُلمتکــده ،هستی فـدا کــار
کشیدی رنـــج و درد و مِنّتـی مـن
ز دست ناز تــو،کـرباس و تا فتــه
براین نا زُکـــبدن شد،کِسوتی مــن
نخــواستی هیچـگه ،تو نِکبــتم را
ولی این از قـضـا شــُد،قسمتی من
نکـردم خِدمتی،کاوشایسته ای تُست
یقین دانم ،که این است نِکبتـی من
تصـوُّر کَی توان کردن درین امــر
که این جُز ئی ،از آنِ فطرت مــن
تــو ،خـواری ها کشیدی از برایم
گرفتی بس ســراغ،از حـا لتی من
روان،آن گوهراشکت زچشمها ت
شـُدی کور،از فــراق وغُربتی مـن
تو یعقوبوار،نالیــدی سحــرگــــا ه
ز دست روزگــار و هــجرتی من
همیشه، انتــــــظار ِطفــلکی خــود
که تا بینی ،دمی این صورتی مـن
ولـــــــــی ،ایّـام غـــدّار ِزمــــا نه
شده مُنجر، به عیــش و لُعـبتی مـن
جوانی هم گُذ شت ،درغفلتی محض
کنون دانـــــم،که بوده ذِلّتــــــی مـن
منــم عـاصی،بجـُرمم اعتـراف ا ست
چسان خاکی به سر کرد،هجرتی مـن
زمین سوخت زیر پایم ،ما در ی من!
خدایــــا !رحـــــــــم کُن،عا قبتی مـن
خدا داند ،که از غمهــات چســـــا نم
بدونت شــــــد ز بر،آن عـــزّتی مـن
تــــو بودی ،ماه تابا نـم بهــر جـا ی
خسوفت تیره کرده ست روئیتی من
بـیـا دم هست همان شوریـده حا لت
پریشانی ات ربــــودآن قُــوّتی مـن
کنون ، از پا ودست افــتا ده ام من
نبا شــد در جهان هیچ لِــذّ تی مـن
کمر چنگ،سرم منگ وبپام سنگ
ولی بر جاست ، یقینآ سیرتی من
برزمم با خیــالِ خام هــر جـــــا
که تا آیــد بدست ، آن شوکتی من
امید من ،به اصل پیــوستنم است
از آن ابوالبشــر،این سُـنّـتی مــن
خوشم از آن،که مهری ازتودارم
عجب لُطفی است،حبذا نعمتی من
تو ای همدل! شنَو بانگ و نوایــم
که تا هــرگز نبینی، ذِلـــّتــی مــن
بکن خِدمت بمادر، تا تـوان هست
دلـم مدیون دائم خــدمتی تو ا ست
بهرارضای تُست ،این طاعتی من
بزیر آن قــُـد ومـــش جنّـــتی مــن
غبــار پای اورا ســـُرمه ســــا زم
صفــای دیده باشــد ،مـرآتی مــن
تمنّـــا یم بُــود،تـــا باز گــــرد ی
نباشد بیتــو هیچــگاه ،د ولتی من
ببــــوسـم خـاک پـــای ما درم را
که برعفوم شودآن ،حُجّـــتی مــن
منم محـــتاج عفــوِ بس گُنـــاهــم
الهــی! در گــذر از معصیتی مـن
شنوعرض ودعایم یا مُحـمّد(ص)
حضورحق(ج) نما یی شفاعتی من
ایا مــادر!ببخش این بی هُنــر را
ندانم از کُجا شُــــد،غِفـــــلتی مـن
اگر حُکـمِ خُـدا(ج) بررِحلتــم شـُد
کنارِ خـــود، بیــــابی تــُربتی من
زحقّ خواهم ،زمن خشنودگردی