آرشیف

ایا  ای مـا در رنـجـیـده و ای خـوا هـر مـظـلـو م و مـحـکو مـم!
سـلا م بیـکـرا نـت عـر ض میـد ارم
کـه تـو خو د ما یـهُ اعـزاز و اکرامی
گـنـاهــت چیـسـت ؟  جـز فـقـر و تـهـیـد سـتی
کـه  رنـج و درد میـهـن هـسـت برد وشـت
نـه تـنـتها نـیسـت تـقصـیرت که زن هـسـتی
یـقـیـن زن بودنـت خود ا فتـخـا ری
 از مقـام  مـا دری با شـد
مـقـا م بر تری آ دمی بر عـالـم هـسـتی
مـگـو هـر گـز که زن هـسـتـی و بر این جـر م
به فر قـت سـنـگ میـکـو بـنـد
روحـت را به سـنـگ سـو* هـمـیـسـا ینـد
 به هر جایـی اسیری و
وهــم بر کا رها ی شـا  قـه مشـغـو لـی  
چرا خـواری؟ چـرا مـحـروم و مظلـو می؟
 یـقـیـنـآ هـسـت نا مـر غـوب
 چنین آواره و حـیران
میان دشت  چـون آ هـو
 ز شـر م و تـر س سـر گر دان 
تـنـت ر نـجـور رنـج کا ر سـخـت
 و دستت داغ داغ رنـج بیـل
ز هـیـر راه پـیـما یـی ،غـمیـن رنـج و بـیـماری
ز هـر سـا یـه ز هـر جـنـبنـده
تو مـیتر سـی و میـشـر می
درین وادی درین صـحـر درین تپه درین قشـلاق
فقط از بـا ر عـفـت
تو با خـود سـخـت می پـیــچـی
و داری سـخت مـیـشـر مـی
که چـون در قـیـد زنـجـیـر ی و با عـفـریت در گـیـری
ترا ای ما در وای خوا هـر افـغـا ن !
نبا ید خـوا ر و زار و خسـتـه میـدیدم !
نـشـا یـد بـیـنـو ا و افـسـر ده میـدیدم !
یـقـنـآ هـسـت دا غ و درد!
 بدین سان زنده گی کردن ،
بدینسـان بنده گی کردن !
غـلام آب و نا ن بودن
اسـیـر ایـن و آن بـودن
کـنـیـزی آ نـچـنـان بـودن
علـیـل و نا تـوا ن بودن
درین ما تـمـسـرا در قیـد غـم بودن
بسـا ن زندهُ پـیـچـیـده ُ اند ر کـفـن بودن
کـجـا شـا یـسـتـهُ قـدر و مـقا م تو اسـت؟
چنـین افـسـرده تن بودن
بـیـا مـر دانه جـو لان کـن
کـه مردان را تو آمـوزی، رمـوز رزم و پـیـروزی 
فـنـون جـهــد و بـهـر وزی
 
بیا شکن طلـسـم  شوم
به دستان توانایـت،
کـه تو خـود مـا در بـا ر آور قـر نــی
و سـلـطان زما ن مـا 
خـدیـو کشـور حسـنی  و شـا ه دخـت  جـهـا ن مـــا
مـهـی ما آ سـما ن مــا
قـفـس بشـکـن و بیرون آی
ره  و رسـم زمان بنـگـر
کـه چـون نا لـه گـره  گردیـده است اندر گلوی تو؟
به پـا یان رفـتـه  استت خـود کا سـهُ صـبـر و صـبـو ی تـو؟
تـمـد ن می کـنـد هـر جا سـرا غ و جستـجـوی تـو
جـهـا ن با شـد پــی احـیـا ی نقـش و آ برو ی تـو
هـنـوز هــم دخت نا ز تو
 بـرهـنـه پا کند طـی طـر یق کـوه دامان را
در و دشـت و بـیـا با ن را
هــنـو ز آ نرا
لـبـا س کـهـنه ونان جـوین با شـد
غـذای روز وشـبـهـا یش
به قـر ن بـیـسـت ویک
قـرن که انسان حا کـم اسـت بر سـر نـوشـت خویش
تـو گـویـی مـر گ اورا در کمـین با شـد
قـفـس بـشـکـن و بیرون آی
ز مـان پر گشـا یی هـا
 وقرن شـور  و ازادی اســت
زما ن  کسـب تـحـصــیـل
 فر صـت عـمـران و آبادی است
بیا داس کلنگ و بیـل به دست دیگرت بردار
زما ن را با لگام سـخـت زیر کـنترول میـگیـر
و سـر عـت را دوچنـدان کـن
که او بر انـتـظـا ر مـا  نـمـیـا یسـتـد 
فـقـط نـبـض زما نرا میتـوان الـگـوی کا ر خـود تـوا ن کـردن
و گـرنه کا روان زنده گی هـر گـز برا ی ما نـمی ایـسـتـد.
قـفـس بشـکـن و بیـرون آی
تـمـا شـا کـن تلاش وسـر عـت اطرا فیـا نـت را
که چون ؟
 با باد وبر ق هـمـسـا ن سـفـر دارند
و بر اوج تر قـی و تـکا مل خود مـقــر دارند
قـلـم بردار و بر حـکـم خـدای حـق :
بـخـوا ن بنـویـس نام حــق
بیا ای با نـو ی افغـان  درفـش عـلـم  را بردار
ره رسـم بزرگان را به خـون خویـش روشـن کـن
طـلـسـم ظلـم را بگسـل
رها زین زجر زندان شو
چـو شـهـبـا زان با هـمـت
به پـر واز آی وپران شـو
جـوا نا ن و طـن با تـو اســت
 خـدای ذوالـمـنــن با تـو اسـت
 
نظام الدین"ضیایی "
مورخ  14سنبله 1388
 
*  سـنـگی که آلات و ابزار بریدنی چـون کارد ، چا قـو و داس را تیز کنـنـد لـغـت و اصطـلا ح عـا میـانه هسـت