آرشیف

الله تعالی پیامبران و رسولان خویش را برای رهایی بشریت از شر و فساد و رهنما برای انتخاب راه صلاح وفلاح و انتخاب راه رسولان و پیامبران الهی و درین سلسله انتخاب راه اخرین پیامبراسلام محمد مصطفی صلی الله علیه وسلم  مبعوث کرده است.
 پیامبران و ازجمله آخرین پیامبر اسلام محمد صلی الله علیه وسلم  رحمت برای عالمیان با موعظــﮥ حسنه توانست دین اسلام را به قلب میلیون های میلیون انسان داخل و مسلمانان صادق در خدمت اسلام قرار گیرند.
این وضعیت نه به تشدد و نه هم به زور و نه هم به اکراه و تباه کردن مردم و از اسلام دین رعب و ترس ساختن نمی شود و چنین برخورد تشدد و ارعاب تأثیر معکوس خواهد داشت و دارد.
دین اسلام مانند دین انتخاب با فرستادن پیامبران و درین سلسله پیامبر آخرین یعنی محمد صلی الله علیه وسلم  وسیلــﮥ انتخاب و قبول مسؤلیت از عمل کرد خویش درین دنیا  و ابتلاء که آن هم ضرورت بشر است برای انسانهای پیشکش وتقدیم شده است.
اهانت به ادیان  آسمانی وابراهیمی  و به علت هر افراط و تفریط به نام دین به صورت قطع مبرر ندارد و خلاف اصول زندگی باهمی، خلاف قوانین نافذ، خلاف عدالت و به صورت قطع خلاف شرع محمدصلی الله علیه وسلم است.
مطابق به مندرجات قانون اساسی و قوانین نافذ کشور ما دولت جمهوری اسلامی افغانستان که قوانین آن استخراج شده از اصول دینی اند، نیز توهین و بدګویی علیه دین اسلام مجاز نیست و جرم شمرده میشود.
از  طرف دیگر عقیده اقرار به لسان وتصدیق به قلب است و بر قلبهای الله تعالی آگاه است. لذا ایمان داشتن به خود انسان تعلق دارد. اما اگر در جوامع اسلامی ازین مسأله فـتـنه ساخته و آنرا برای خود نگذاشته وشخص فتنه میکند درین  صورت بر حاکمیت اسلامی است تا مانع فتنه شود. کار تنویری و توضیحی برای فتنه گر درمقام اول قرار دارد.
استفادۀ سوء از وضع موجود و به بهانه های افراط وتفریط در دنیای ما و آنرا بهانه قرار دادن برای اهانت  و دشنام دادن به مقدسات دینی کدام بهانه، چال و فریب جدید نه بوده و نه اول بود و نه هم آخر خواهد بود.
مخالفان اسلام اعم از مشركان، كافران، منافقان  و مرتدین با استفاده از تمام فرصت های ممکن و ناممکن  در ضدیت ومخالفت همه ای تعلیمات و دساتیراسلامی و قوانین نافذ کشور ما دست به  اهانت وناسزا گفتن میزنند و گمان میکنند که به این ترتیب ضرر به اسلام رسانیده خواهند توانست.
در نصوص شرعی دین مقدس اسلام از حمایت از دین اسلام و اصول آن وعده داده شده و درین راستا چنین تلاش های غیر انسانی وخلاف قوانین نافذ کشور را مردود شمرده و شخص را که به چنین اعمال و اقوال دست میزند خارج از اسلام دانسته و موجب نکوهش ونفرین میباشد.
درقرآن عظیم الشان با تمام صراحت حتی دشنام دادن و استعمال کلمات رکیک را به ادیان غیر اسمانی و نادرست را هم منع نموده و حتی مسلمانان را از استعمال کلمات رکیک در حق ادیان باطل نیز برحذر میدارند.
الله تعالی در قرآن عظیم الشان مانند دین عادل و در همه مراحل عادل چنین میفرماید: «  و لاتسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا بغیر علم كذلك زینا لكل امه عملهم ثم الی ربهم مرجعهم فیبنهم بما كانوا یعملون»(سوره انعام.108)معبود كسانی را كه غیر خدا را می خوانند دشنام ندهید مبادا آنها (نیز) از روی ظلم و جهل خدا را دشنام دهند، این چنین برای هر امتی عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت آنها به سوی پروردگارشان است و آنها را از آنچه عمل می كردند آگاه می سازد (و پاداش و كیفر می دهد) .
حکمت وفلسفه این ممانعت اینست که مبادا این عمل باعث شود که: آنها نیز به مقدسات راستین شما نیز اهانت وتوهین نمایند.
در تعلیمات دین مقدس اسلام: چنانچه قبلاً اشاره کردیم اهانت وتوهین به  دین مقدس اسلام  به اجماع اهل علم کفر اکبر است، و انسان را از دایره اسلام خارج می کند.
مسلمانیکه بنا بر نادانی و هر علت دیگر چنین کاری را بکند باید توبه کند و مجددا شهادتین بر زبان آرد، اگر توبه نکند بعنوان حد ارتداد از جانب حاکمیت اسلامی مورد پیگرد عدلی وقضایی قرار گرفته، مجازات میگردد.
ولی اگر کسی مستقیما به دین اهانت نکند، ولی  دین شخص مسلمان معینی را دشنام دهد، بطور مثال  بگوید : «لعنت بر دینت» یا «لعنت بر دین پدر و مادرت» و یا امثال این الفاظ، و شخص مورد دشنام واقع شده مسلمان باشد، در آنصورت ظاهر کلامش اینست که دین را دشنام داده و لذا این نیز ادای کلمــﮥ کفری  است. بعضی از اهل علم احتمالی را در این بین روا دانستند و آن اینکه: ممکن است منظور متخلف (نه دین اسلام) بلکه تدین و کیفیت دینداری شخص مخاطب اش باشد. درین صورت ممکن از قرائن محیط برداشت متفاوت شود، پس در این هنگام (اگر قرائن بر این احتمال دلالت کند) شخص دشنام دهنده تعزیر و تنبیه می شود، ولی در هرحال باید از تکرار این کلمـﮥ کفری  توبه کند.
در کتاب دائرة المعارف فقهی آمده: « فقهاء اتفاق نظر دارند که هرکسی امت اسلام یا دین مسلمین را دشنام دهد کافر می گردد، اما اگر دین مسلمانی را دشنام دهد:
پیروان مذهب  امام ابو حنیفه میگویند: در این هیچ جای شک نیست شخصیکه دین یک فرد مسلمان را اهانت ودشنام میدهد ، کافر است. ( کتاب «جامع الفصولین» ) ولی اگر هدف شخص در این دشنام واهانت از اخلاق بد و رفتار قبیح آن شخص مسلمان باشد نه دین مسلمان ، در این صورت تاویل محتمل است، پس نباید برشخص متذکره حکم تکفیر صادر کردد » ( تفصیل موضوع : «الموسوعة الفقهیة» (24/139).
شیخ علیش مالکی رحمه الله می گوید :
«کسی که دین یا ملت (اسلام) یا مذهب (اسلام) را اهانت ودشنام دهد وهدف آن  شریعت مطهر و احکامی باشد که الله متعال برای بندگانش تشریع کرده، است، این شخص بصورت مطلق  کافر است، و اگر دشنام خود را آشکار کند پس بعنوان مرتد از او طلب توبه می شود، اگر توبه کرد خیلی خوب در غیر آن باید گشته شود .
و اگر قصد او احوال شخصِ (دشنام داده شده) و دینداری او باشد، این به معنای دشنام دادن مسلمان است و به اجتهاد حاکم تنبیه خواهد شد، و فرق بین این دو قصد با اقرار یا قرائن مشخص می شود، هرچند بعضی (از علماء) حکم قصد دوم را هم مثل قصد اول دانستند، مثلا در مبحث  « ارتداد» گفتند : اگر تارک نماز به کسی که به وی می گوید نماز بخوان بگوید : هرگاه به بهشت داخل شدی در را پشت سرت ببند! اگر با گفتن این سخن قصد این را داشته که نماز تاثیری در دین ندارد، پس به اتفاق مرتد شده، و اگر قصد داشته که نماز او (یعنی نماز ناصح او) تاثیری برایش ندارد چرا که وی را از فحشاء و منکرات بازنداشته در آنصورت در ارتداد او دو قول وارد شده است».«فتح العلی المالک فی الفتوی علی مذهب الإمام مالک» (2/346).
البته این احتمال که ذکر کردند ممکن است بسیار نادر روی دهد، اما اصل بر آنست که دشنام دین مسلمانی در حکم دشنام اسلام است، و برای نادر بودن همین احتمال است که شیخ علیش رحمه الله در جای دیگری از کتابش سخنی از این احتمال نکرده و دشنام دهنده به مذهب مسلمان را کفر دانسته است، چنانکه از ایشان سوال می شود: مردی دین فردی را لعن می کند، و همینطور مذهب دیگری را لعن کرده و به دیگری می گوید : نفرین به مذهبت ... آیا مرتد می شود؟
جناب که ایشان پاسخ می دهند: « الحمد لله والصلاة والسلام علی سیدنا محمد رسول الله، آری با این سخن مرتد می شوند،  اگر توبه نکنند به اتفاق (فقهاء) مستحق کشتن هستند، ..» «فتح العلی المالک» (2/355).
در هر حال کفاره دشنام دهنده – چه دین را دشنام دهد یا شخص را  توبه نصوح است، کسی که توبه کند خداوند انشاء الله تعالی  توبه اش پذیراست، اما دشنام دهنده مستحق تعزیر و تادیب هم هست، چنانکه از امام نووی می پرسند: کسی که به مسلمانی بگوید: ای سگ! یا ای خوک! و یا امثال این الفاظ قبیح چه چیزی بر او واجب است و آیا گناهکار است؟
جواب فرمودند: «الحمد لله، هم گناهکار است و هم تعزیر می شود، و باید توبه کند. والله اعلم» « فتاوی النووی» صفحه  (224).
یادداشت :
جزاء ها دراسلام یکی حدود  و دیگرتعزیرات اند. جزاء های حدودی شروط آن به صورت دقیق در قرآن از جانب شارع که درشرع اسلام الله تعالی است تشریع،  تشریح و محدود شده و مشخص اند. اما تعزیرات به حسب لزوم دید حاکم به صورت متناسب در چوکات قوانین نافذ وشرع غرای محمدی صورت میگیرد.   پایان
 
تتبع ونگارش :
الحاج امـیـن الـدیــن»  سعـیـدی ــ سعید افـغــانی«
مـدیـــر مرکز  مطـالعات  سـتراتیژیک افـغان   و
مسؤول  مرکز کلتوری د حــق لاره ــ  جـرمـنی