آرشیف

بیـــا بــا دوست پیـــوندیم شبـــی مهتـــابی و خلـــوت
نخــواهیـــم آن حیـــاتی را سرا سرخــواری و ضلّــت
 
رویـم آن شاه راهی را که عشق است سر ره مقصود
من و تــو طالب فیضــیم ، رهـا کن کـــوری و غفـلت
 
روان در سوی خوشبختی شــویم و خود بپـا ســازیـم
زبــیـنـش کــاخ آرامـــــی پـــر از زیبـــایی و حـکـمـت
 
پیــام دوست این بـــاشد تــو هستـــی جـــانشیــن مـن
در این دنیــــا که هر ساعت بُوَد حاویی صد فرصـــت
 
همین ســـاعت رهــا بنمــا تو یــأس و رنج و ناکامی
که بـــالا تر ز هر چیـزی بُــــوَد اندیشـــه و هــمــــت
 
بــه تــن رختـــی بپـــوشــانیم زامید و تــلاش سعــی
بــه فکــر طرح فـــردایی همـــه معنــی همه ثـــروت
 
نیــازی بــر (چرا) نبود (چرا) مرهم به دردی نیـست
(چگـــونه ) می تــوان پیــــدا نمــود آرامش و عـزت
 
ز پــا زنجـیر بگشـــاییــم و از نـــو سبــز اندیشـــیــم
"عــزیــزی" همچو او داریم تماماً  رحمت و عـــزت