آرشیف

تامدتها امنیت منحصر به معنای امنیت کشورهادرمقابله با حملات خارجی تفسیر می شد .درسیاست خارجی نیز امنیت تحت عنوان حفظ منافع ملی یا حفظ امنیت جهانی دربرابر تهدیدات مطرح میگردید .
درحالیکه امنیت به معنای حمایت درمقابل تهدید به بیماری, گرسنگی ,بیکاری , جرم ,کشمکش های اجتماعی ,سرکوب سیاسی ومحیط زیست نیز تلقی میگردد .
درواقع مفهوم امنیت انسانی در زمان های مختلف , متناسب به سطح اگاهی , توسعه میزان دیموکراسی , اصول اخلاقی , نگرش ورفتار نسبت به جنسیت وبسیاری مسایل اجتماعی دیگر معنای کاملآ متفاوتی یافته است .
امنیت انسانی به معنی احترام به حقوق وآزادی های اساسی انسان هااست.
امنیت انسانی به معنی رفع نیازهای اساسی انسانها است. 
مفهوم امنیت انسانی بادرنظرداشت تعادل بین نیازها ,منابع , حقوق ووجایب متمرکز است .
مساله امنیت انسانی درسالهای آخیرموردتوجه فزاینده دولت ها وسازمان های بین المللی قرارگرفته است.
دردو دهه آخیراین مفهوم بعدازدوری ملت هاازجنگ ,نظامی گیری ,مسابقه تسلیحاتی ومحدوده روابط دیپلوماتیک به سوی مولفه های حقوق فردی برای انسان هاتغیریافته است.
این مفهوم شامل وضعیت است که درآن افراد از آسیب جسمی ,روانی ,ترس ,اضطراب وتهدید زنده گی مصوون نگهداشته میشوند.